Honyx is thuis! (video pag.4)
Geplaatst: do 04 mei 2017, 09:54
En toen kwam Honyx in ons leven!
Het is nog nooit gebeurd dat er zó snel na het afscheid van een hond een andere kwam. Ik heb dat nooit gekund, had altijd vrijwel een jaar nodig voor ik zover was. Maar dit keer is alles anders.
Het feit dat Phemke geen maatje meer had speelt uiteraard ook mee.
Toen we kort geleden hoorden dat een nestgenoot van Harrie op zoek was naar een nieuwe mand, hoefden we geen moment te twijfelden. Nu wij onze lieve Harrie kwijt zijn, krijgen wij de kans om zijn broer een goed leven te bieden, hoe bijzonder is dat!
Vanaf het eerste moment was er een klik. Ze zeggen weleens toeval bestaat niet, maar echt hè het voelt als een thuiskomen, alsof alles op zijn plek valt en dat het gewoon zo heeft moeten zijn.
Hij kwam binnen, nam heel aandachtig alles in zich op, stond vaak stil met zijn neus in de lucht. Ging daarna in een mand liggen en keek ons aan met een blik van: Wat kijken jullie nou naar me? Ik ben hier toch altijd al geweest? Echt bizar!
Hij gedraagt zich vanaf het eerste moment alsof hij hier zijn hele leven al heeft gewoond, wat voor het ras toch echt heel bijzonder is.
Hij lijkt ook nog eens heel veel op Harrie. Het uiterlijk is anders, maar van binnen.…
Het is wel heel dubbel en vreemd. Soms is het emotioneel en zwaar, maar dan tegelijkertijd ook weer heel mooi en een goed gevoel gevend.
Zijn lieve blik is exact dezelfde als die van zijn broer. Hij komt op dezelfde manier om aandacht vragen en gaat met zijn rug naar je toe zitten om geknuffeld te worden.
Als ik terug kom van de stal, vliegt hij ook meteen naar Jur zijn werkplek om te kijken of hij er nog is en hem te begroeten.
Als hij denkt dat we met de auto weggaan, trekt hij een sprintje en staat enthousiast te wachten tot het portier open gaat en hij de auto in kan springen.
Kortom: zoek de verschillen….
Ook Phemke gaat met hem om alsof het Harrie is en haar leven gaat nu gewoon op de oude voet verder, met een lieve stoere maat aan haar zijde.
Wij zullen Harrie nooit vergeten. Hij zit diep in ons hart. Het klinkt misschien raar maar tegelijkertijd hebben wij nu het gevoel dat hij een beetje doorleeft in zijn broer.
Honyx kwam, en stapte geruisloos en vanzelfsprekend in het gat dat Harrie achter liet.
Hoe bijzonder kan het leven zijn!
Honyx, gisteren bij de stal.
Het is nog nooit gebeurd dat er zó snel na het afscheid van een hond een andere kwam. Ik heb dat nooit gekund, had altijd vrijwel een jaar nodig voor ik zover was. Maar dit keer is alles anders.
Het feit dat Phemke geen maatje meer had speelt uiteraard ook mee.
Toen we kort geleden hoorden dat een nestgenoot van Harrie op zoek was naar een nieuwe mand, hoefden we geen moment te twijfelden. Nu wij onze lieve Harrie kwijt zijn, krijgen wij de kans om zijn broer een goed leven te bieden, hoe bijzonder is dat!
Vanaf het eerste moment was er een klik. Ze zeggen weleens toeval bestaat niet, maar echt hè het voelt als een thuiskomen, alsof alles op zijn plek valt en dat het gewoon zo heeft moeten zijn.
Hij kwam binnen, nam heel aandachtig alles in zich op, stond vaak stil met zijn neus in de lucht. Ging daarna in een mand liggen en keek ons aan met een blik van: Wat kijken jullie nou naar me? Ik ben hier toch altijd al geweest? Echt bizar!
Hij gedraagt zich vanaf het eerste moment alsof hij hier zijn hele leven al heeft gewoond, wat voor het ras toch echt heel bijzonder is.
Hij lijkt ook nog eens heel veel op Harrie. Het uiterlijk is anders, maar van binnen.…
Het is wel heel dubbel en vreemd. Soms is het emotioneel en zwaar, maar dan tegelijkertijd ook weer heel mooi en een goed gevoel gevend.
Zijn lieve blik is exact dezelfde als die van zijn broer. Hij komt op dezelfde manier om aandacht vragen en gaat met zijn rug naar je toe zitten om geknuffeld te worden.
Als ik terug kom van de stal, vliegt hij ook meteen naar Jur zijn werkplek om te kijken of hij er nog is en hem te begroeten.
Als hij denkt dat we met de auto weggaan, trekt hij een sprintje en staat enthousiast te wachten tot het portier open gaat en hij de auto in kan springen.
Kortom: zoek de verschillen….
Ook Phemke gaat met hem om alsof het Harrie is en haar leven gaat nu gewoon op de oude voet verder, met een lieve stoere maat aan haar zijde.
Wij zullen Harrie nooit vergeten. Hij zit diep in ons hart. Het klinkt misschien raar maar tegelijkertijd hebben wij nu het gevoel dat hij een beetje doorleeft in zijn broer.
Honyx kwam, en stapte geruisloos en vanzelfsprekend in het gat dat Harrie achter liet.
Hoe bijzonder kan het leven zijn!
Honyx, gisteren bij de stal.
