Beste lieve mensen,
Ik hoorde dat dit topic geopend was, dus ik kwam eens even kijken. Wat lief dat jullie aan me (ons) denken!
Ik ben inmiddels de 40 weken gepasseerd. Regelmatig heb ik een zogenaamde "valse start" waarbij ik weeën krijg, stevig ook wel, maar na een paar uur om de zes minuten zakt het dan weer weg. Best vermoeiend en natuurlijk altijd 's nachts. Emotioneel is het ook niet erg lekker omdat je toch steeds denkt dat de baby eraan komt. Het is best even een teleurstelling als het dan weer stopt. En straks zal je zien dat ik mijn man niet op tijd van zijn werk bel omdat ik denk dat het toch wel weer zal stoppen
Overdag gaat het best goed. Soms nog misselijk maar op zich gaat eten altijd wel aardig. Ik ben nu vier kilo zwaarder dan vóór de zwangerschap. Ik ga er iedere dag met de scootmobiel op uit met Nelson. Het is echt een kanjer, hij past zich volledig aan me aan. Luistert top, trekt nooit meer aan de riem, verliest me geen moment uit het oog.
De nachten zijn een hel. Ik heb enorme bekkenpijn die uitstraalt naar de zenuwen van mijn benen. En ook mijn schaambeen doet mee, dat lijkt wel gebroken. Is natuurlijk niet, maar zo voelt het. Ik kan niet meer zelfstandig omdraaien in bed en er ook niet meer zonder hulp uit. Ik ben dan ook ongelooflijk moe, want slapen zit er al weken niet meer echt in.
De baby doet het super. Hij heeft me nog een keer wat gekneusde ribben bezorgd en zondag schopte hij zo hard tegen mijn borstbeen dat manlief het hoorde kraken. Dat borstbeen dus, niet de baby
Auw. Heel veel meer dan in een keukenstoel kaarsrechtop zitten is niet meer mogelijk. En dat is best wel pittig moet ik zeggen.
Al met al mag het van mij beginnen en mag die baby er uit. Ik ben het best een beetje beu zeg maar. Aan de andere kant ben ik heel blij dat we de 40 weken hebben gehaald. Kindjes van moeders met extreme misselijkheid en ondervoeding hebben vaak een lager geboortegewicht en een wat moeilijkere start. Dus dat die kleine nog lekker warm binnen zit is voor hem/haar alleen maar heel erg goed en dat is uiteindelijk waar het om gaat. Ik denk er dan ook totaal niet over om in het natuurlijke proces in te grijpen en te gaan inleiden. Ook heb ik afgezien van het gebruik van zware pijnstillers omdat dat gewoon niet erg fijn is voor die kleine, en die gaat nu even voor. En ach, die twee weken houden we nu ook nog wel vol, als het nog zo lang zou duren. Wat is nu twee weken op negen maanden, zeggen we dan maar. Ik weet alleen niet of ik de eerste, of de laatste loodjes nu zwaarder vind.
Zolang de baby het goed doet is dat alles wat belangrijk is en wat ook maakt dat het vol te houden is. Het getrappel (of nouja, dat klinkt wel aardiger dan het voelt
) en het bewegen van mijn buik zijn zó bijzonder. Daar doet een mens echt alles voor, heel apart. Hormonen zijn iets heel moois, dat je zo sterk liefde kan voelen voor iemand die je nog niet kent vind ik wonderbaarlijk en prachtig.
Ik kom door alles bij elkaar (amper kunnen zitten, doodmoe etc) niet meer op internet. Niet op FB en ook niet op BP. Als de kleine er is laat ik natuurlijk even van me horen. Maar tot die tijd zal het stil zijn.
Tot later!
