Pauline schreef:Ook al zo herkenbaar Marina.... Voor mij voelde het als me overeind moeten houden terwijl ik liep door een woud van meningen..., heel zwaar vond ik dat.
En alles wat ik in het begin opving moest onderzocht en uitgeplozen worden, stel je voor dat ik het ei van Columbus zo missen, ik werd er ook zo vreselijk moe van.
Sterkte maar weer met alles. Gaat het al weer ietsje beter met Teun?
Klopt helemaal, iedereen bedoelt het zo goed, probeert mee te denken of je aan oplossingen te helpen, maar het schiet niet op en op een gegeven moment bedenk je dat je je energie in de verkeerde dingen steekt. Best lastig, want je wilt ook die mensen niet voor hun hoofd stoten juist omdat je weet dat ze het goed bedoelen.
Het gaat nog steeds met hele kleine stapjes vooruit. De fysiotherapeut is iedere keer weer verheugd over de progressie. Hij kan zijn kop nu echt rechtop houden, maar omdat zijn spieren tot een minimum geslonken kost het enorm veel kracht en is hij na een paar minuten uitgeteld, vallen zijn ogen dicht terwijl je met hem bezig bent. Op advies van de fysio leggen we hem nu regelmatig op zijn buik en brengen hem dan uit balans, hij probeert de balans dan weer zelf te herstellen, hiervoor gebruikt hij spieren in zij hele rug. Zijn poten zijn echt nog slappe happies.
Vanavond Teun en Saartje bij mijn ouders gebracht, daar zijn ze thuis...zijn we even met z'n tweetjes uit eten geweest, daar waren we wel even aan toe.