[pearlsofpassion]

Ocharme Otje.
Was te verwachten natuurlijk, ze waren zo lang samen.

Ik houdt mijn hart ook vast voor als Kleintje zal gaan. Maar dan zullen de jongens elkaar nog hebben. Als 1 van hen dan ooit komt te gaan wordt het helemaal een ramp...



Ik hoop dat Otje er nog goed overheen komt.
Sterkte voor jullie ook. Moet je hart breken om haar zo te zien.

[Kaio]

Dag 34

Het gaat gewoon niet .
Kom niet in mijn ritme .
3 uur max dat we slapen ,ongeacht de activitieiten op de dag.
Dinsdag in de tuin gewerkt ,snoeihout klein maken ,bladeren vegen etc .
Half elf naar bed ,vanaf 2 uur naar het plafond liggen staren
Vanavond 2 uur naar bed ,4:50 wakker .
Langzamerhand liggen er dingen op me te wachten .
Concentratie is een probleem ,ik schuif het dus voor mij uit .
Allerlei rare lichamelijke klachten ,het voelt alsof mijn bloed schuimt .
Pijn in mijn gewrichten en koud,.....berusting dat ze er niet meer is ?
Het is niet anders ,kan er niet meer van maken.
Kan er wel moeilijker uitgebreid over praten dan de eerste weken.
Het valt niet uit te leggen de band die we hadden ,dus probeer ik het ook maar niet meer .
Een buurman die vraagt: Hoe gaat het ? Het gaat niet ,maar we moeten door.
Het toeval wilde dat ik iemand tegenkwam die zijn hond ook pas verloren had.
Zelfde kliniek ook kanttekeningen.Die overdenkingen komen elke keer om de hoek kijken ,ongevraagd .
Ik had dit niet verwacht het beangstigd .
Rationeel was de toekomst ook heel onzeker geweest als het tot een operatie was gekomen,en ik heb de gedachte wat is haar gespaard gebleven .
Maar het gaat gewoon niet ...

Perron 1 text.jpg

heb ook wel gelezen dat het verlies van een dier heftiger kan zijn dan van een vriend. Je bent hele dagen iedere dag samen, je leeft met elkaar, je hebt gewoon een hechte band.
En daarbij komt dat veel mensen die zelf niet zo'n band hebben je gewoonweg niet begrijpen. Zorg dat je op tijd aan de bel trekt als het niet gaat. Een paar gesprekken met de juiste persoon kunnen je al helpen.
Hier scheelde het ook dat ik nog andere honden had die mij nodig hebben.
Sterkte

[Kaio]

Ik sluit me bij mijn voorgangers aan. Het is heel heftig om je geliefde hond te verliezen en zeker als er zoveel twijfel bij komt kijken. Dat de maatschappij zulke emoties ontkent en baggetaliseerd, wil niet zeggen dat die emoties niet heel echt, puur en aanwezig zijn. Praat er over, beleef ze, doe de dingen die jij nodig hebt om dit te verwerken.


Wij hebben een treurende kat . Otje mist Pluk. Sinds we vrijdagmiddag het bakje neer hebben gezet waar Plukje in heeft gelegen, plakt ze heel erg aan ons. Dat leek weer iets te normaliseren, maar vannacht heeft ze midden in de woonkamer zo hard en treurig zitten mauwen, dat ik er wakker van werd. Ik heb haar opgehaald en mee naar bed genomen, maar toen heeft ze eerst de hele bovenverdieping afgezocht naar Plukje. Daarna heeft ze een poos op mijn rug geslapen en is ze weer naar beneden gegaan om verder te slapen.

Ik vind het zo sneu. Je kan het ze niet uitleggen he.

Ja is nog maar kort geleden ook, maar het zal beter gaan.
Ik weet hier nog dat hoewel Fozzy "afscheid" had genomen van Kaio, dat ie weken lang nog buiten op de plek lag waar ze altijd samen lagen en af en toe echt zoekend om zich heen keek, (ja ze speelden ook nog echt samen, Fozzy was altijd voorzichtig met hem) dat deed me echt pijn om dat te zien.

[Kim_S]

Ja is nog maar kort geleden ook, maar het zal beter gaan.
Ik weet hier nog dat hoewel Fozzy "afscheid" had genomen van Kaio, dat ie weken lang nog buiten op de plek lag waar ze altijd samen lagen en af en toe echt zoekend om zich heen keek, (ja ze speelden ook nog echt samen, Fozzy was altijd voorzichtig met hem) dat deed me echt pijn om dat te zien.

Je zou het niet verwachten (ik niet in ieder geval), maar hier hadden we hetzelfde met onze schapen. De leidster van de kudde was overleden (van ouderdom), en we mochten er in eerste instantie niet bij van de andere schapen. Ze stonden er allemaal omheen, snuffelden eens wat. Toen we haar de volgende dag weggehaald hadden, hebben ze nog wekenlang elke avond op die plek gestaan met zijn allen. Prachtig en ontroerend om te zien. Haar lammeren (al volwassen) werden daarna "geadopteerd" door hun tantes, die voorheen niks van ze moesten hebben. Ik ben echt heel anders gaan denken over schapen hierdoor. Het zijn echte families.

[Kaela]

Je zou het niet verwachten (ik niet in ieder geval), maar hier hadden we hetzelfde met onze schapen. De leidster van de kudde was overleden (van ouderdom), en we mochten er in eerste instantie niet bij van de andere schapen. Ze stonden er allemaal omheen, snuffelden eens wat. Toen we haar de volgende dag weggehaald hadden, hebben ze nog wekenlang elke avond op die plek gestaan met zijn allen. Prachtig en ontroerend om te zien. Haar lammeren (al volwassen) werden daarna "geadopteerd" door hun tantes, die voorheen niks van ze moesten hebben. Ik ben echt heel anders gaan denken over schapen hierdoor. Het zijn echte families.

Och wat ontroerend. We onderschatten dieren zo vaak, ik zou dit inderdaad bij schapen nooit verwachten. Komt ook omdat wij mensen dieren daar ook vaak de kans niet toe geven.

Je hoeft het haar ook niet uit te leggen, ze weet het, ze treurt. Troosten kun je haar wel

Pfff, ja dat is ook zo. Maar net wat PoP zegt, het breekt mijn hart. Het goede nieuws is wel dat ze verder wel in goede doen is. Soms treurt en zoekt ze dus heel erg, maar de meeste tijd is ze zoals anders aan het slapen of spelen. Of aandacht bij ons aan het bietsen, die ze nu natuurlijk ook meer dan ruimschoots krijgt.

[Eef+Stippels]

Wij hebben een treurende kat . Otje mist Pluk. Sinds we vrijdagmiddag het bakje neer hebben gezet waar Plukje in heeft gelegen, plakt ze heel erg aan ons. Dat leek weer iets te normaliseren, maar vannacht heeft ze midden in de woonkamer zo hard en treurig zitten mauwen, dat ik er wakker van werd. Ik heb haar opgehaald en mee naar bed genomen, maar toen heeft ze eerst de hele bovenverdieping afgezocht naar Plukje. Daarna heeft ze een poos op mijn rug geslapen en is ze weer naar beneden gegaan om verder te slapen.

Ik vind het zo sneu. Je kan het ze niet uitleggen he.

Wij hebben bij het overlijden van Wandor en Yindra een dierentolk gevraagd het uit te leggen aan de anderen (ook zelf afscheid laten nemen).
Maar zoals Eelke zegt, weten ze het inderdaad wel.
Knuffel voor Otje!

[Spikkelneus]

Mooi van die schapen!
Ik zie het ook bij mijn kippen. Wij hebben 2 zusjes die erg aan elkaar gehecht zijn, ze zijn ook altijd tegelijk broeds. Ze hebben nu 2 jaar op rij kuikens uitgebroed, en samen opgevoed. Deze kippen gaan echt zusje-nichtje-tante-moeder-dochter relaties aan. Vorig jaar is er 1 van deze jonge kippen overleden, eerst hebben alle ´familieleden´ omstebeurt bij haar gezeten terwijl ze ziek was (een paar dagen). En toen ze overleden was zochten ze troost bij elkaar. Gelukkig gaan kippen na een dag of 3 rouw wel weer over tot de orde van de dag.

Maar dat zet je wel weer aan het denken hoe afschuwelijk er omgegaan wordt met boerderijdieren. Hoe er totaal geen rekening wordt gehouden met hun gevoelsleven. En trouwens ook met honden en katten, die nestjes krijgen en dan hun kinderen niet mogen houden. Om nog maar niet te spreken over pups/kittens zonder hun moeder en hun nestgenoten

[Eef+Stippels]

Maar dat zet je wel weer aan het denken hoe afschuwelijk er omgegaan wordt met boerderijdieren. Hoe er totaal geen rekening wordt gehouden met hun gevoelsleven. En trouwens ook met honden en katten, die nestjes krijgen en dan hun kinderen niet mogen houden. Om nog maar niet te spreken over pups/kittens zonder hun moeder en hun nestgenoten

Ja, dat is ontzettend schrijnend

Wij gingen ooit eens een ijsje eten bij een biologische melkveehouderij. Daar lagen kalveren in de stal. Ik vroeg aan de boer waarom ze niet bij hun moeder(s) stonden. Hij vertelde dat het een te groot drama was om ze daarna weer bij de moeder weg te krijgen als ze afgevoerd worden Ze gaan dan door de omheining heenbreken enzo

[pearlsofpassion]

Mooi van die schapen!
Ik zie het ook bij mijn kippen. Wij hebben 2 zusjes die erg aan elkaar gehecht zijn, ze zijn ook altijd tegelijk broeds. Ze hebben nu 2 jaar op rij kuikens uitgebroed, en samen opgevoed. Deze kippen gaan echt zusje-nichtje-tante-moeder-dochter relaties aan. Vorig jaar is er 1 van deze jonge kippen overleden, eerst hebben alle ´familieleden´ omstebeurt bij haar gezeten terwijl ze ziek was (een paar dagen). En toen ze overleden was zochten ze troost bij elkaar. Gelukkig gaan kippen na een dag of 3 rouw wel weer over tot de orde van de dag.

Maar dat zet je wel weer aan het denken hoe afschuwelijk er omgegaan wordt met boerderijdieren. Hoe er totaal geen rekening wordt gehouden met hun gevoelsleven. En trouwens ook met honden en katten, die nestjes krijgen en dan hun kinderen niet mogen houden. Om nog maar niet te spreken over pups/kittens zonder hun moeder en hun nestgenoten

Yep, dat is ook vreselijk.
Ik heb me ooit op de univ vreselijk kwaad gemaakt omdat de prof beweerde dat dieren geen secundaire emoties hadden. Angst, vreugde en zo'n zaken wilde hij nog in meegaan, maar iets als missen, jaloers of liefde oid, dat kon echt niet. Nochtans dat de noodzakelijke plekken in de hersenen wel aanwezig zijn, maar het was nooit bewezen dat ze die emoties voelden. En dan is men van het principe in de wetenschap: iets is er niet tot het bewezen is. Onzin natuurlijk.
En waarom zouden die plaatsen in de hersenen er dan zijn?

Mensen vinden gewoon graag dat ze uniek zijn.

[pearlsofpassion]

Ja, dat is ontzettend schrijnend

Wij gingen ooit eens een ijsje eten bij een biologische melkveehouderij. Daar lagen kalveren in de stal. Ik vroeg aan de boer waarom ze niet bij hun moeder(s) stonden. Hij vertelde dat het een te groot drama was om ze daarna weer bij de moeder weg te krijgen als ze afgevoerd worden Ze gaan dan door de omheining heenbreken enzo

Gaat altijd zo. Vreselijk he.
Afschuwelijk vind ik dat. Echt een regelrechte misdaad.

[eelke]

Sja, wat is missen eigenlijk ook voor emotie? Juist omdat honden gewoontedieren zijn, zijn ze in staat om te missen, lijkt me.

[pearlsofpassion]

Ja. Ik weet niet meer precies wat de secundaire emoties zijn, maar er zijn er bij die toch echt wel door dieren ervaren kunnen worden ze.

[Siberienne]

Ja. Ik weet niet meer precies wat de secundaire emoties zijn, maar er zijn er bij die toch echt wel door dieren ervaren kunnen worden ze.

Heb jij ooit ‘for the love of a dog’ gelezen? Gaat over emoties bij dieren, Mn honden en mensen, overeenkomsten en verschillen. Ik vond het heel interessant boek. Lijkt me ook iets voor jou.
Hierbij een blog over secundaire emoties vd schrijfster van het boek
http://www.patriciamcconnell.com/theoth ... in-animals

En ja, ik denk dat de complexiteit van emotionele levens van dieren schromelijk onderschat wordt... helaas.

Ik heb laatst een lezing gehad over mieren, die voor zieke soortgenoten zorgen. Vond ik ook weer zo apart, ook die samenleving is zoveel complexer dan ik dacht..

[pearlsofpassion]

Heb jij ooit ‘for the love of a dog’ gelezen? Gaat over emoties bij dieren, Mn honden en mensen, overeenkomsten en verschillen. Ik vond het heel interessant boek. Lijkt me ook iets voor jou.
Hierbij een blog over secundaire emoties vd schrijfster van het boek
http://www.patriciamcconnell.com/theoth ... in-animals

En ja, ik denk dat de complexiteit van emotionele levens van dieren schromelijk onderschat wordt... helaas.

Ik heb laatst een lezing gehad over mieren, die voor zieke soortgenoten zorgen. Vond ik ook weer zo apart, ook die samenleving is zoveel complexer dan ik dacht..

Ok, thanx.
Ik zal eens kijken.
Ik vind gedragsbiologie normaal ontzettend interessant, maar daar kon ik het toen toch echt niet mee eens zijn...

[Kaio]

Je zou het niet verwachten (ik niet in ieder geval), maar hier hadden we hetzelfde met onze schapen. De leidster van de kudde was overleden (van ouderdom), en we mochten er in eerste instantie niet bij van de andere schapen. Ze stonden er allemaal omheen, snuffelden eens wat. Toen we haar de volgende dag weggehaald hadden, hebben ze nog wekenlang elke avond op die plek gestaan met zijn allen. Prachtig en ontroerend om te zien. Haar lammeren (al volwassen) werden daarna "geadopteerd" door hun tantes, die voorheen niks van ze moesten hebben. Ik ben echt heel anders gaan denken over schapen hierdoor. Het zijn echte families.

Ik zou het inderdaad niet verwachten van schapen. Ik zie ze hier meestal als wolbalen die soms wel heel apart kunnen blaten (hier staat een bruin/zwart dreadlock achtig ras en joh die kunnen er af en toe wat van, bijna gillen)