Kaela schreef:Ja dat herken ik wel, maar dan van de periode van zijn operatie en revalidatie. "Goh heeft wel veel geld gekost allemaal he". Of "jullie deden ook wel héél veel voor hem", waarbij je ze dan hoorde denken "veels te veel, het was maar een hond". Toen kregen we ook meerdere keren "maar voor dat geld koop je toch beter een nieuwe?". Echt he. Toen werd ik er boos van, maar later denk ik vooral aan hoe erg het voor die mensen is dat ze het gevoelsleven van een bacterie hebben.Ja dat gaat alle kanten op hé? Ik vond het ook wel erg ontroerend dat mijn zusje zei; maar nu groeit -mijnneefje- niet met hem op en weet hij straks niet wie hij is. Terwijl Gijs juist zo'n crime was met kindjes en ik het volledig had begrepen dat het voor hun een opluchting zou zijn, want toch een stuk spanning minder.
Wat ik nu meer herken, is dat ik het moeilijk vind dat mensen zich op het aspect van zorgen voor focussen. We worden aan alle kanten overtuigt dat we fantastische baasjes zijn en hem het beste leven ooit hebben gegeven. En dat is ontzettend lief van mensen, juist als contrast op de voorgaande paragraaf! En ik snap ook waarom mensen dat doen, want het ging natuurlijk ook allemaal wel erg ver waardoor het opviel. En Oscar was geen allemansvriend. Er zijn maar heel weinig mensen die écht hebben gezien wat een geweldige hond het was. Hoe leuk, grappig, lief, gezellig en ongelooflijk leergierig en slim hij was.
Zo kwam de natuurgeneeskundige bij ons om Oscar de beginselen van ontspannen op commando te leren, waarbij een verbale bridge en target aangeleerd moest worden. Zij met Oscar bezig en hij zat vol overgave voor haar. Jou vindt ik lief en jij vraagt mij zo leuk iets te doen, dus kom maar op, wat gaan we doen! En zij stopte met de oefening en zei: Wow, wát een hond zeg!
Dat hebben maar zo weinig mensen gezien. Dat mooie werd vaak ondergesneeuwd door alle issues, of door het management wat wij toepaste om hem veilig en op zijn gemak te houden. Onze familie kent Oscar bijna alleen maar in zijn hok of stoffen bench. Dus ik snap het heel goed dat mensen dat ook niet direct als herinnering of aandachtspunt hebben. Maar toch voelt dat een beetje gek, omdat het voor ons juist was waarom we zo stapel dol op hem waren.
En zo mooi dat dat neefje hier was, die we al zeker in de maanden dat hij nu praat en namen leert kennen en we dus al maaaaaaaaaaaaaaaaaanden zeggen, dit is JOEP. Hij zag de foto van Joep en Gijs, wees er naar, wij, ja dat is Joep. En woef zei hij. Nee dat is Gijs. En hij zei meteen zijn naam eerder dan de naam van Joep dus. Toch weer speciaal he.
Overigens zegt hij Joep nu ook hoor, we waren vandaag nog aan het beeldbellen en ik richtte mijn telefoon op Joep, en toen klonk het heel hard PLOEP! Maar Gijs zei hij dus toch eerder
Wij hadden met Gijs natuurlijk juist wel veel aandacht, altijd, overal. Het is nu wel raar om ineens een soort van anoniem met Joep rond te lopen. Niemand die ons aandacht geeft hoor als we op een terras zitten of door de intratuin lopen. Voorheen waren we een attractie.
Maar, ja, het is raar wat voor beeld anderen, en jijzelf hebben. Ik heb die vraag over de kosten en behandeling ook veel gehad. En wij zijn 'maar' een half jaar aan het dokteren geweest (oké, iedere keer 350 euro afrekenen voor gips wisselen om de 10 dagen tikt wel aardig aan ja...een paar duizend euro is zo op). Een half jaar op een luchtbed naast je hond slapen is blijkbaar ook best raar. Ach, ik had het niet anders kunnen doen. Achteraf voel ik wel eens spijt dat we niet meer hadden gedaan, want hadden we maar...en dat gaat terug naar zijn puppy-tijd, want hadden we toen dingen anders gedaan dan hadden we misschien een heel andere hond gehad die wél die periode door had kunnen komen.
Maar ja.
Uiteindelijk vond ik zijn broer terug op facebook. Die dus wegens 'wangedrag' inmiddels bij zijn derde baasjes was, die ook echt wel moeite hadden met hem, maar al met pensioen dus alle tijd, hoeft nooit alleen te zijn. Dat stelt dan wel weer een soort van gerust. Want hoewel wij zeker fouten hebben gemaakt en domme dingen hebben gedaan, het was gewoon echt geen makkelijke hond.