Hier kunnen jullie lekker kletsen. Dit board is dus niet bedoeld voor serieuze voedings/gezondheidsvragen!

Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke

#3305354
Ik had deze voor Janouk's kaart gebruikt (ik had een kaart gemaakt en naar mensen gestuurd die ons en de honden goed kenden)

Do not stand at my grave and weep..
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awake in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft star-shine at night.
Do not stand at my grave and cry..
I am not there. I did not die.

Hij is nu alweer 5 jaar dood. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik er dit jaar niet echt aan gedacht heb op zijn sterfdag. Het eerste jaar wel, toen heb ik zelfs vrij genomen. We waren dit jaar op vakantie op die dag, liep door de bergen te sjouwen met mijn rugzak, dat scheelt. Wel onderweg veel herinneringen opgehaald aan onze beide vorige honden omdat we daar ook 2x een rugzaktrekkimg mee gemaakt hadden. Niet geheel succesvol. :biggrin2: gaf wel stof voor anekdotes en mooie herinneringen...
#3305362
Siberienne schreef:Nu met Oscar: die was net zo oud als mijn huidige meneren zijn. En ik moet er niet aan denken dat ik Spot, mijn zorgenkindje, nu al zou moeten missen. Juist omdat hij niet de makkelijkste is en tegelijk kwetsbaar in zijn gezondheid, lijkt het of ze toch dieper in je hart kruipen? Ik weet het niet, maar als Spot gaat, dan kunnen ze me echt opdweilen vrees ik. Hoeveel makkelijker het leven zou zijn met alleen Shadow.
Dat is idd waar. Balou is ook altijd mijn zorgenkind geweest, had ook vaak iets en nu hij ouder wordt en weer van alles er bij krijgt denk ik daar ook vaak aan. En idd, als hij gaat kunnen ze me ook wegdragen. Balou heeft een speciaal plekje bij mij, altijd gehad.
Fjurdy was mijn soulmate, en Chendo zat ook diep van binnen, en bij hem heb ik er nog steeds spijt van dat ik het leverbiopt heb laten doen, de opmerking van een DA "dat is meestal het begin van het einde" laat me niet los. Ik kan naar foto's kijken van beide jongens, maar dan stromen de tranen weer.
Ik kan denk ik niet zeggen dat het leven met alleen Bono makkelijker wordt. Ik vrees het ergste als hij alleen overblijft.
#3305380
We zijn nu een paar dagen verder en het eerste allerscherpste randje is eraf. Al is de rand nog steeds heel scherp, maar net niet meer hopeloos eindeloos.

Er gaat hier thuis nu zoveel veranderen. De poesjes lopen weer beneden rond. Niet fulltime, want we kunnen nog niet alles van ze hebben. Zoals eindeloos mekkeren voor het eten, dus dan gaan ze even naar boven. Vinden ze niets erg, dus zo is dat goed. Ze zijn dolblij om weer beneden te zijn en ontzettend klef. En hoewel we de jaren dat ze boven woonden ons uiterste best hebben gedaan ze veel aandacht te geven, ben ik blij dat ze dit terug hebben. Ze zijn nu 12, ze mogen zich nu weer een poosje wentelen in aandacht.

We zullen ook wat met onze inrichting moeten. Het hok moet afgebroken worden. De vloerbedekking is versleten en smerig, dus dat gaat er uit. We gaan proberen de houten vloer die er onder ligt op te schuren en te lakken. Oscar heeft oneindig veel krassen erin gemaakt, maar we hebben pas vloerbedekking genomen toen zijn heupen opspeelden. Onze gordijnen zijn vies omdat Oscar er altijd langs schuurde en het garen is te vergaan om ze nog te wassen. Misschien kan ik er kleinere gordijnen voor boven van laten maken, maar beneden moet iets anders gaan komen.
Als het hok weg is, gaan we een mooie krabpaal voor de katten uitzoeken. Anders wordt het wel heel leeg en zij hebben ook een echt eigen plekje nodig. Ik ga binnenkort wel wat spullen van Oscar te koop zetten, zodat we van dat geld iets moois kunnen kopen. Sommige dingen hebben enorme emotionele waarde, andere dingen vrijwel niet.
Omdat de katjes nu ook beneden zijn hebben we onze planten weggezet. Het is nu dus ook letterlijk leeg in huis, kaal. Dat helpt niet zo, maar om halsoverkop dingen te gaan doen is ook niet goed. Dus het moet maar even tot we er tijd, energie en de goede emotie voor hebben.

We ervaren nog niets van onze nieuwe vrijheid. We hebben simpelweg geen idee wat we er mee aan moeten. Het wegvallen van alle zorgen voelt ook niet als een opluchting. Ik kan me goed voorstellen dat mensen dat ervaren, maar wij ervaren het als leegte. Misschien omdat we het ook nooit als heel zwaar hebben ervaren. De zorgen wel en de keuzes die we vaak moesten maken. Maar de dagelijkse zorg niet, ook al was dat heel uitgebreid.

Vandaag kwam een kaartje van de dierenkliniek, die we bij alle andere kaartjes hebben gezet. Ik heb het blog van mijn vriendin al wel 10 keer gelezen, inmiddels kan ik het droog houden.

Het raakt me dat Oscar zoveel bij jullie oproept en losmaakt. Wij zijn niet de enigen met dit verdriet en hoewel ik niemand zoveel verdriet toewens, is het wel fijn om te weten dat we niet de enige zijn.
#3305381
Ik vond het wegvallen van de zorgen verschrikkelijk, want iedere keer dat ik dacht, moet ik niet dit, wat doet Gijs, likt hij weer, hoe ver zal ik straks met ze lopen, nee geen aandacht voor Joep want dan wil Gijs weer spelen, etc etc, was het enige antwoord, oh nee, hij is er niet meer. Ik had wel gedacht dat het meer als opluchting zou voelen hoor, maar dat was echt niet. Dat is nu eigenlijk pas op de momenten dat ik iets met Joep alleen kan doen, en dus aan zijn behoefte tegemoet kan komen.

Oh ja, en dat ik nogal minder hoef te poetsen is op zich ook wel fijn. Maar ik had het er allemaal nog voor over gehad om 'm oud te zien worden.
#3305476
eelke schreef:Wel spannend van Maci nu zeg, daar moeten jullie behoorlijk nerveus van worden denk ik?
Ja ik weet uiteindelijk niet wat ik precies voel, denk dat ik dat wel wat weg stop eerlijk gezegd.
Denk dat zijn lever weer van tijd tot tijd opspeelt, naast dat ie dus op hoge dosis apoquel moest. Maar goed vanochtend huppelde hij eindelijk weer tijdens de wandeling, dat bevalt me dan weer beter. Straks trainen, kijken * of ie het nog doet *
Moet wel vaker aan Chendo denken die het idd ook aan de lever had :-\ . Vooralsnog eet Maci goed dat is ook een pluspunt.


@Kaela, dat lijkt mij erg moeilijk zo zonder hond, ikzelf was zo blij met die 2 anderen, gaven me afleiding, lekker wandelen, en daarnaast ook lekker knuffelen. Dus er veranderde ' minder ' zeg maar. Maar bij jou is een heel stuk meer weggevallen, heel veel gewoontes die je hebt met hond. Gelukkig heb je wel je katten, maar het zal nog niet meevallen de komende tijd :bigarmhug:
#3305478
Kaio schreef: @Kaela, dat lijkt mij erg moeilijk zo zonder hond, ikzelf was zo blij met die 2 anderen, gaven me afleiding, lekker wandelen, en daarnaast ook lekker knuffelen. Dus er veranderde ' minder ' zeg maar. Maar bij jou is een heel stuk meer weggevallen, heel veel gewoontes die je hebt met hond. Gelukkig heb je wel je katten, maar het zal nog niet meevallen de komende tijd :bigarmhug:
Ja, ik had het liefste, in een normale situatie waarin Oscar (redelijk) gezond oud zou worden, over een jaartje of 2 a 3 er een jonge hond bij genomen. Zodat je daar weer lekker vers mee aan de slag kan en er nog iemand rondwandelt als de oudste wegvalt. Ook om vergelijken te voorkomen, of in ieder geval oneerlijk vergelijken. Geen hond kan tippen aan de hond waar je zoveel verdriet om hebt.

Maar goed, we wilden echt geen andere hond bij Oscar en hier in de wijk wilden we zeker geen 2 honden. En nu hebben we voorlopig geen behoefte aan een volgende hond, waarbij voorlopig best wel eens heel erg lang zou kunnen zijn. We hebben onze katjes inderdaad, die zorgen wel voor wat afleiding. En de vogels, gisteren riep Charlie voor het eerst heel luid om Oscar. Gelukkig had ik daar over nagedacht, het overviel me niet.

Vandaag de eerste die vrolijk riep "nemen jullie nou een nieuwe". Tja... vindt je het erg dat ik dat niet nu en zeker niet met jou op deze manier ga bespreken....
#3305479
Hier zijn eigenlijk ook best veel mensen die dat vragen ja 'komt er weer een bij'? Pfff ik word al akelig bij het idee dat we dit sowieso nog een keer gaan meemaken, met Joep. Ik moet er even niet aan denken dat er dan nóg een hond in ons hart komt te zitten waar we dan ook weer afscheid van moeten nemen...

Ik hoop dat Maci vanavond lekker relatief fit traint :)
#3305484
eelke schreef:Hier zijn eigenlijk ook best veel mensen die dat vragen ja 'komt er weer een bij'? Pfff ik word al akelig bij het idee dat we dit sowieso nog een keer gaan meemaken, met Joep. Ik moet er even niet aan denken dat er dan nóg een hond in ons hart komt te zitten waar we dan ook weer afscheid van moeten nemen...
Nou dit is dus ook super herkenbaar.......
#3305486
Gek, dat heb ik niet. Ik wil vooral niet gaan vergelijken. Ik vind het echt vre-se-lijk dat mijn moeder (en mijn vader deed het ook vaak) Jeppe nog Harry noemen. Jeppe kwam zo halsoverkop snel na Harry, dat was voor mijn gevoel ordinaire vervanging. En nou was Harry ook nog eens een vrij makkelijk hondje en Jeppe is dat niet, dus Jeppe legt het gewoon altijd af tegen Harry. Daar heeft de hond niets aan en jijzelf ook niet.

En wij moeten eerst maar eens weer leren hoe het leven is zonder zo gebonden te zijn. Een beetje vrijheid proeven. Ook al hebben we er nu nog helemaal geen zin in, het zal met de tijd vanzelf wel gaan gebeuren en dat is goed voor ons.
#3305489
Ik vergelijk niemand met een ander (op enig negatief geladen manier) en toch roep ik regelmatig een hond die al enige tijd niet meer bij ons is. Dat zit gewoon nog zo in je systeem. Ik roep zo vaak Ted achter Poes aan, omdat het altijd was..Poeehooes....Teheeed, dat Poes bijna een dubbele naam lijkt te hebben. en als ik per ongeluk Ted roep, komt Angels daar ook achteraan omdat die nou eenmaal ook altijd aan elkaar geplakt zaten. En hoe ouder Poes wordt, hoe meer ze op haar moeder gaat lijken, dus soms als ik op de autopiloot loop dan kan ik Poes maar zo met Heather aanspreken. Met de honden die langer dan 3 jaar weg zijn heb ik dat niet meer. Kwestie van slijten dus.
#3305494
Ik noem ze hier ook wel eens Kaio, de naam zit gewoon in je systeem. Maar ja ik heb ook wel eens vaker dat ik FF de verkeerde naam gebruik, oh nee andere naam, nee die andere andere, dus ::) :biggrin2:

En het nemen van een andere hond, vlak erna, 1 maand later, 1 jaar later of helemaal niet? Nou dat is heel persoonlijk vind ik, kan ook per situatie verschillen. Het een is niet beter of slechter dan het ander.
#3305495
Ik bedoel ook niet dat alleen het noemen van de naam het vervangende aspect is. Het is bij mijn ouders daar een uiting van. Dat is voor ieder natuurlijk weer anders en persoonlijk!

Ik moet bekennen dat ik mijn meneer ook wel eens met een bepaalde, welbekende hondennaam heb aangesproken :D , wat me niet geheel in dank werd afgenomen ;D
#3305496
Ik zeg wel heel vaak honden, ipv hond. Bang om te vergelijken ben ik dan weer helemaal niet, maar Gijs was natuurlijk wel een uitzonderlijk geval, in karakter én voorkomen. Ik heb vandaag ook pas de eerste newf weer in het eggie gezien, in de verte terwijl ik in de auto zat. Gelukkig, want anders had ik het wel moeilijk gevonden denk ik. De eerste keer dat ik een newf op tv zag moest ik heeeeeeeeeel hard huilen. Dat was de hond van Rene Froger ::) in een programma over de Toppers dus dat zag ik ook niet aankomen. Maar ahh die waggelgang...

Ik weet nog wel dat we eens in de dierentuin met ze waren en een vrouw vroeg of ze ff met m mocht knuffelen, ze had zelf ook een newf gehad, even zo die kop weer eens lekker vasthouden.

Niet dat jullie honden niet uitzonderlijk zijn hoor. Maar met Joep zou dat toch ook weer anders zijn, golden retrievers zijn er nu eenmaal veel meer. Ik denk wel dat ik niet zo snel eenzelfde ras zou nemen, om die reden. Omdat je dan misschien wel gaat vergelijken.

En het scheelt denk ik ook wel of je 1 of 2 honden hebt/had. Want dan weet je al dat er zo veel verschillende honden kunnen zijn. Of nou ja, iedereen zal er ook wel weer anders mee om gaan natuurlijk ook.

Wat ik ook wel moeilijk vind, en dat zul jij denk ik ook wel tegenkomen Kaela, met wat jullie allemaal opgeofferd hebben voor Oscar, dat mensen soms onbedoeld zo slecht over ze kunnen praten. Oh wat fijn niet al dat kwijl meer. Ja het was wel een grote hond he? En zo druk! Jullie zullen het nu wel een stuk makkelijker hebben. Daar kan ik echt niks mee... :-\ en ergens snap ik het ook wel, want mensen om ons heen hebben ons jaren zien worstelen met die hond, en zagen ook vooral de momenten waarop ie niet zo leuk was bv, maar sjonge. Toch lastig. Die zien niet dat het verder zo'n fijne, lieve, gezellige hond was. Die zien niet dat ik nu rondjes lopen een stuk minder leuk vind met alleen Joep in zijn eigen wereldje. Gijs was echt een maatje tijdens het lopen, als Joep weer eens stond te snuffelen kwam hij lekker tegen je benen aan hangen, tijdens lange bos wandelingen (diep in het bos, wat ik nu niet meer durf) was hij zo gelukkig en deed dan even een hapje in je vinger, net ff je hand vastpakken; wat hebben we het leuk he baas!
#3305503
eelke schreef: Wat ik ook wel moeilijk vind, en dat zul jij denk ik ook wel tegenkomen Kaela, met wat jullie allemaal opgeofferd hebben voor Oscar, dat mensen soms onbedoeld zo slecht over ze kunnen praten. Oh wat fijn niet al dat kwijl meer. Ja het was wel een grote hond he? En zo druk! Jullie zullen het nu wel een stuk makkelijker hebben. Daar kan ik echt niks mee... :-\ en ergens snap ik het ook wel, want mensen om ons heen hebben ons jaren zien worstelen met die hond, en zagen ook vooral de momenten waarop ie niet zo leuk was bv, maar sjonge. Toch lastig. Die zien niet dat het verder zo'n fijne, lieve, gezellige hond was. Die zien niet dat ik nu rondjes lopen een stuk minder leuk vind met alleen Joep in zijn eigen wereldje. Gijs was echt een maatje tijdens het lopen, als Joep weer eens stond te snuffelen kwam hij lekker tegen je benen aan hangen, tijdens lange bos wandelingen (diep in het bos, wat ik nu niet meer durf) was hij zo gelukkig en deed dan even een hapje in je vinger, net ff je hand vastpakken; wat hebben we het leuk he baas!
Ja dat herken ik wel, maar dan van de periode van zijn operatie en revalidatie. "Goh heeft wel veel geld gekost allemaal he". Of "jullie deden ook wel héél veel voor hem", waarbij je ze dan hoorde denken "veels te veel, het was maar een hond". Toen kregen we ook meerdere keren "maar voor dat geld koop je toch beter een nieuwe?". Echt he. Toen werd ik er boos van, maar later denk ik vooral aan hoe erg het voor die mensen is dat ze het gevoelsleven van een bacterie hebben.

Wat ik nu meer herken, is dat ik het moeilijk vind dat mensen zich op het aspect van zorgen voor focussen. We worden aan alle kanten overtuigt dat we fantastische baasjes zijn en hem het beste leven ooit hebben gegeven. En dat is ontzettend lief van mensen, juist als contrast op de voorgaande paragraaf! En ik snap ook waarom mensen dat doen, want het ging natuurlijk ook allemaal wel erg ver waardoor het opviel. En Oscar was geen allemansvriend. Er zijn maar heel weinig mensen die écht hebben gezien wat een geweldige hond het was. Hoe leuk, grappig, lief, gezellig en ongelooflijk leergierig en slim hij was.
Zo kwam de natuurgeneeskundige bij ons om Oscar de beginselen van ontspannen op commando te leren, waarbij een verbale bridge en target aangeleerd moest worden. Zij met Oscar bezig en hij zat vol overgave voor haar. Jou vindt ik lief en jij vraagt mij zo leuk iets te doen, dus kom maar op, wat gaan we doen! En zij stopte met de oefening en zei: Wow, wát een hond zeg!
Dat hebben maar zo weinig mensen gezien. Dat mooie werd vaak ondergesneeuwd door alle issues, of door het management wat wij toepaste om hem veilig en op zijn gemak te houden. Onze familie kent Oscar bijna alleen maar in zijn hok of stoffen bench. Dus ik snap het heel goed dat mensen dat ook niet direct als herinnering of aandachtspunt hebben. Maar toch voelt dat een beetje gek, omdat het voor ons juist was waarom we zo stapel dol op hem waren.
 Terug naar “Bar-plaats”

Barfplaats wordt gesponsord door