Hier kunnen jullie lekker kletsen. Dit board is dus niet bedoeld voor serieuze voedings/gezondheidsvragen!

Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke

#3365395
Borke schreef: Het verdriet slijt uiteindelijk wel, die rauwe kantjes gaan er van af. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Ook al hou je van al je dieren, de een zit toch dieper in je hart dan de ander.
Herkennen jullie dat?
Absoluut. Van de honden mis ik Dunya nog steeds heel erg - dat was mijn schaduw. En Leon - zo´n grote, lieve, zachte reus. De rest mis ik duidelijk minder. Ik heb zo´n 20 konijnen gehad en daarvan zijn er ook nog 3 die ik regelmatig mis - sommige dieren passen qua karakter zo goed bij je dat je daar toch een diepere band mee opbouwt en dus gaat het gevoel van verlies ook nooit over.
#3365399
Het verdriet slijt uiteindelijk wel, die rauwe kantjes gaan er van af. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Ook al hou je van al je dieren, de een zit toch dieper in je hart dan de ander.
Herkennen jullie dat?
Ik weet niet of het dieper in het hart is of wat anders.... Maar ik vind ook uitmaken of een hond een prachtig vol mooi lang leven heeft gekend (zoals bijv. onze Brutus en onze Pinkel) en je ze achteruit ziet gaan en er met elkaar langzaam naar toe kan werken dat ze gaan. Of dat het heel plotseling is en te jong zoals bij onze Whoofer. Of heel plotseling zoals onze Linga. Met Brutus en Pinkel had ik wel verdriet en ze zaten heel diep in mijn hart maar ik had er ook vrede mee. Met Whoofer was de shock gewoon te groot, heb ik geen afscheid kunnen nemen en ze was te jong. Whoofer is 14 jaar geleden overleden en ik kan er nog steeds om janken. De manier waarop dat is gegaan was gewoon... too much. Linga idem. OK, ze was niet heel jong meer maar zo plots ze ging, zonder dat ik afscheid van haar heb kunnen nemen en toch ook dat de laatste jaren van haar leven niet meer de leukste waren..... Er gaat nog steeds eigenlijk geen dag voorbij dat ik niet moet huilen. Ik mis haar heel erg :-X :'(. En de zaterdagen zijn het ergst :-X :'(
#3365402
Borke schreef:
Het verdriet slijt uiteindelijk wel, die rauwe kantjes gaan er van af. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Ook al hou je van al je dieren, de een zit toch dieper in je hart dan de ander.
Herkennen jullie dat?
Ja zeker herken ik dat. Dusty is nu pas een half jaar er niet meer en natuurlijk mis ik mijn dieseltje, want Dusty pruttelde altijd door. Maar het intense verdriet zoals bij Jesse nee dat is er niet. Jesse is nu 1,5 jaar er niet meer maar die mis ik echt dagelijks! Bij de overige dieren die ik/wij hebben moeten laten gaan was het vaak na een paar weken wel oke, soms paar maanden maar zoals bij Jesse dat is gewoon heftig.

Praktisch iedereen had ook verwacht dat zeker na verlies van 2 honden en Misty die ook echt wel oud is, Smokey die gestoord is en Quinty niet gezond dat er ondertussen wel een nieuwe pup zou zijn maar tot op heden niet. En eerlijk ik dub heel erg OF dat ook nog wel gaat komen.
#3365449
Vandaag hier de auto gewassen en ja gestofzuigd en ja ook de laatste haren van Abby... das echt gek... heb altijd mn auto vol honden, vaak wel 8... maar allemaal zwart/witbruin... en geen blue merle... blue merle haren zijn anders... die zijn lang en zacht en grijs... en waren van Abby....
Ja, elke hond voelt anders... en Abs voelt zooo oneerlijk, en op lastige dagen is dat extra lastig !
Heb ook voorin alles gesopt, en na het soppen Joy haar halsband terug over de versnellingspook gehangen, dat voelt anders, daar komt een glimlach bij... mis haar enorm, maar ze rijdt nog een poosje mee, net als al die laatste keren- quality time, dat ze alleen mee mocht <3
#3367981
8 weken geleden vlak voor kerst hebben wij onze lieve Belle mijn gekke lieve vriendinnetje moeten laten gaan. Ik ben sindsdien echt de weg een beetje kwijt. Ik mis haar zo ontzettend en voel me zo alleen.
Lees hier zoveel herkenbare dingen. Ik hoor haar ook nog steeds. Bij alles wat ik doen denk ik nog aan haar. Haasten om thuis te komen, licht aan laten enz. Heb een potje met haren en foto's in ons huis gezet. Kijk eindeloos naar filmpjes om haar geluid te horen etc Kan gewoon blij worden als ik nog haartjes op mijn trui vind van haar.
Ik wist dat ze eens zou moeten gaan vorig jaar november was ze zo ziek en hadden we al een afspraak met de dierenarts om haar te laten inslapen. Jullie hebben mij toen nog zo geholpen met adviezen. En ja hoor twee weken later rende onze gekke dame weer als een mafkees door de sneeuw. Twee weken voordat we haar echt moesten laten gaan hadden we ook al een afspraak gemaakt om haar te laten inslapen. En toen de dierenarts thuis kwam zei ze dat ze het helemaal geen hond vond die aan het lijden was en nog zo vol levenslust was. Toen kreeg ze een spierversterker. Haar enigste probleem waren haar achterpoten die werden steeds zwakker. Onze dame was niet rustig te krijgen rende ook nog steeds en daarom hield ik haar aan de lijn die altijd nog strak stond. Zo vol levenslust. Maar ze zakte steeds vaker door de achterpoten en dat was zo zielig. Toen onze hulp kwam en ze haar heel blij wilde begroeten zakte ze door haar poten en kon ze niet meer op. We hebben haar toen moeten optillen om haar op haar matras te leggen. Die blik van haar was zo hartverscheurend en ik heb toen meteen de dierenarts gebeld dit wilde ik niet voor haar. Ze was altijd zo blij en vrolijk en als ze niet meer normaal kon lopen en rennen vond ik het niet meer waardig voor haar. Het afscheid thuis was mooi. Deze keer niet met een riem in de hand bij de dierenarts weglopend. Maar gewoon ingeslapen op haar eigen plekje. Hier heeft ze de hele middag nog gelegen alsof ze sliep. Ze ligt naast onze andere hond op een dierenbegraafplaats begraven. Het afscheid was heel erg verdrietig maar wel mooi deze keer. maar Oh wat mis ik haar. De dagen duren zooo lang mijn man maakt lange dagen en de kinderen zijn het huis uit. Het is zo stil voel me zo verdrietig. Sommige dagen gaat het wel. maar andere dagen dan begint het al bij het opstaan. Niemand die je blij begroet. Die met haar bedelende ogen naast je aan de ontbijttafel zit. Ik heb deze week alle randjes van de kaas afgehaald omdat ik er niet meer tegen kon iedere morgen met die stukjes in mijn hand te zitten. Die kreeg Belle altijd. De laatste jaren gaf ze mij natuurlijk ook altijd wel extra zorg en was ik ook veel met haar bezig. Waar ik ook verdriet om heb is het onbegrip van mensen om mij heen. Herkennen jullie dat? Neem je nog een nieuwe hoe vaak mij dit al gevraagd is? Ik leer nu echt mijn vrienden kennen en verbaas mij vooral over de mensen die zelf een hond hebben. dit doet mij dus extra veel verdriet dat mensen waar ik altijd voor klaar stond niet eens vragen hoe gaat het nu of meelevend zijn. Dubbel verdriet omdat ik die vriendschappen nu ook mis. Dat je niet gewoon kunt zeggen ik heb weer een Mis Belle Dag en voel me verdrietig. Soms overvalt het mij zo ineens en huil ik spontaan. Omdat iets mij aan haar laat denken. Ik Knuffel en ruik aan alle honden maar dat is niet onze Belle. Ik ga ook steeds maar wandelen. Maar met een hond heb je snel aanspraak maar als je alleen wandelt niet. En zo mis ik onze Belle in zoveel dingen.
Ik weet in mijn hoofd het was goed. Ik weet dat ik geluk heb gehad Belle is ruim 15 jaar geworden. Onze vorige hond 16 jaar. Belle heeft mij 15 jaar laten lachen. Zij was echt zo vrolijk en vooral lief en sociaal. Deed niemand kwaad. Ze heeft zo'n grote plek in mijn hart. Ik weet het verdriet gaat slijten. Maar op dit moment weet ik nog niet hoe ik zonder Belle mijn leven moet invullen. Hoe ik verder moet zonder haar.
Dikke knuffels van een verdrietige Belleke
#3367985
Belleke, soms is het denk ik goed om te accepteren dat sommige mensen het niet begrijpen. En dat dat niet is omdat ze dat jou niet waard vinden, maar gewoon echt om het niet begrijpen.
En dat je dan bepaalde mensen ergens voor 'gebruikt'. De een is een gezellig over het weer klets vriend. Met de ander winkel je. En met weer een ander kun je het wel over je hond hebben.
Misschien is het goed om eens een stukje grijs gebied te ontdekken bij je contacten. Niet met elke vriend hoef je alles te delen toch? Vrienden kunnen er ook gewoon zijn om leuke dingen te doen. Anders raak je dat ook nog kwijt...

Is er iets wat je kunt doen tegen de lange dagen? Misschien is er een asiel jouw buurt die zit te springen om mensen die af en toe een asielhond komen uitlaten? Uiteraard niet hetzelfde als een eigen hond, maar uit je tekst maar ik ook nog niet op dat daar al behoefte aan is. Dan heb je wel wat om handen...
#3367997
Sterkte met het verlies van je Belle. :'(

En wat die vrienden betreft: ik heb ze ook hoor, ik denk dat iedereen hier zulke mensen in zijn vriendenkring heeft. Laatst was hier een heel dierbare vriendin uit Duitsland op bezoek, en we hadden het erover dat onze reuen al flink op leeftijd zijn en dat ik nu al de dag vrees waarop ik afscheid van ze moet nemen. "Maar je neemt toch wel een nieuwe hond dan?" was het eerste wat ze vroeg. Ik neem het haar niet kwalijk. Zij is geen hondenmens, of dierenmens überhaupt, heeft nooit geleerd met dieren om te gaan op de manier waarop wij dat doen, om dezelfde gevoelens voor dieren te ontwikkelen. Dat maakt haar geen minder mens, of onwaardig om nog langer mijn vriendin te zijn. Dieren zijn gewoon niet haar ding. Vergelijk het met iemand die ieder weekend zijn auto van boven tot onder wast, oliet, in de was zet, de velgen poetst en er trots als een pauw mee rondrijdt. Als zo iemand zijn auto in de prak rijdt en daar tranen met tuiten om huilt, zou mijn eerste reactie ook zijn: dan koop je toch gewoon een nieuwe? Gewoon omdat auto's niet mijn ding zijn.
Ik kan me voorstellen dat het pijn doet als je vrienden niet vragen hoe het nu met je gaat, omdat het "toch al weer twee maanden geleden" is of wat dan ook, maar het is zoals Eelke zegt: accepteer het, belast jezelf niet ook nog dáármee. Gun jezelf de tijd het verlies van Belle een plekje te geven, koester degenen die je verdriet delen, maar wees ook mild voor degenen die daartoe niet in staat zijn.
#3368652
Belleke wat Eelke zegt, is heel verstandig en opbouwend.
Voor sommige mensen is een hond als een auto, als hij er niet meer is, dan neem je een ander...

Ik heb zo ontzettend lang de begroetingen van mijn Borke gemist...hij was zo enorm aanhankelijk en een echte vrijkont. Sofi die er gelukkig nog was, had niet dat enorme aanhankelijke en clowneske. Zij kon dat gat niet opvullen. Toen realiseerde ik mij dat geen enkele hond dat voor mij kon opvullen.

Een paar maanden na zijn overleden ontmoette ik een zoon van Borke die qua lichaamsbouw en aftekening zijn evenbeeld was. Daar bovenop heette hij ook nog Borke. Een ontzettend leuke en vrolijke hond was het, net als zijn vader. Met tranen in mijn ogen riep ik hem, maar de magie was er niet. Ook niet voor Sofi die nog met hem gespeeld heeft.

Inmiddels is Sofi alweer 2 jaar geleden overleden en ik denk nog iedere dag aan beide honden :-*
#3368654
Joep is deze week aangevallen door een andere hond, waarbij ik echt bang was dat het einde verhaal zou zijn. Bij de dierenarts bleek het relatief mee te vallen gelukkig. Dus toen ik van de schrik zat te bekomen daarna bij iemand thuis, kwam ineens het liedje op de radio wat ook op de radio kwam toen ik bij de DA was geweest om de inslaapafspraak voor Gijs te maken en in de auto stapte. Toen hield ik het dus inderdaad niet meer droog. En ik denk dat dat precies was wat ik nodig had, even een potje janken. En dat is eigenlijk voor het eerst denk ik, dat ik dacht, hee misschien heeft Gijs dat wel even geregeld, dat ie mij stoer zag zitten te zijn maar soms moet het er toch eerst ff uit :) dat was toch eigenlijk ook weer fijn. Een beetje verbonden ofzo.

Of het was een mooi toeval, en dat zou ook prima zijn. Toeval is ook oké als het net is wat mooi valt.
#3368746
eelke schreef:Joep is deze week aangevallen door een andere hond, waarbij ik echt bang was dat het einde verhaal zou zijn. Bij de dierenarts bleek het relatief mee te vallen gelukkig. Dus toen ik van de schrik zat te bekomen daarna bij iemand thuis, kwam ineens het liedje op de radio wat ook op de radio kwam toen ik bij de DA was geweest om de inslaapafspraak voor Gijs te maken en in de auto stapte. Toen hield ik het dus inderdaad niet meer droog. En ik denk dat dat precies was wat ik nodig had, even een potje janken. En dat is eigenlijk voor het eerst denk ik, dat ik dacht, hee misschien heeft Gijs dat wel even geregeld, dat ie mij stoer zag zitten te zijn maar soms moet het er toch eerst ff uit :) dat was toch eigenlijk ook weer fijn. Een beetje verbonden ofzo.

Of het was een mooi toeval, en dat zou ook prima zijn. Toeval is ook oké als het net is wat mooi valt.
Jeee wat schrikken :-X
Gelukkig viel het mee :-*



Knuffel voor iedereen die het kan gebruiken
:bigarmhug: :bigarmhug:
#3368752
Eef+doggies schreef:Jeee wat schrikken :-X
Gelukkig viel het mee :-*



Knuffel voor iedereen die het kan gebruiken
:bigarmhug: :bigarmhug:

Ja, ik zit eigenlijk meer in de kreukels (mijn linkerarm doet niet veel meer ::) ) en Joep reageert wel meer gespannen naar andere honden (en ik ook, het plezier is er wel ff goed af) dus daar moeten wel wat mee. Paar lesjes hondenschool voor Joep en pijnstillers en fysio voor mij. En hopen dat ik niet weer maanden terug ben in mijn revalidatie traject ::)

Maar dat hoort eigenlijk meer in het klaagtopic, want alles boven alles, Joep is er gelukkig nog :smitten: (en ik mis mijn grote sterke beer dan toch wel extra)
#3368753
Eef+doggies schreef:Jeee wat schrikken :-X
Gelukkig viel het mee :-*



Knuffel voor iedereen die het kan gebruiken
:bigarmhug: :bigarmhug:

Ja, ik zit eigenlijk meer in de kreukels (mijn linkerarm doet niet veel meer ::) ) en Joep reageert wel meer gespannen naar andere honden (en ik ook, het plezier is er wel ff goed af) dus daar moeten wel wat mee. Paar lesjes hondenschool voor Joep en pijnstillers en fysio voor mij. En hopen dat ik niet weer maanden terug ben in mijn revalidatie traject ::)

Maar dat hoort eigenlijk meer in het klaagtopic, want alles boven alles, Joep is er gelukkig nog :smitten: (en ik mis mijn grote sterke beer dan toch wel extra)
#3368755
eelke schreef:Ja, ik zit eigenlijk meer in de kreukels (mijn linkerarm doet niet veel meer ::) ) en Joep reageert wel meer gespannen naar andere honden (en ik ook, het plezier is er wel ff goed af) dus daar moeten wel wat mee. Paar lesjes hondenschool voor Joep en pijnstillers en fysio voor mij. En hopen dat ik niet weer maanden terug ben in mijn revalidatie traject ::)

Maar dat hoort eigenlijk meer in het klaagtopic, want alles boven alles, Joep is er gelukkig nog :smitten: (en ik mis mijn grote sterke beer dan toch wel extra)
Klinkt alsof dat een flinke aanvaring is geweest, bah. Beterschap voor jullie allebei!
 Terug naar “Bar-plaats”

Barfplaats wordt gesponsord door