[Kim_S]

Het is zo verrekte moeilijk... Knuffel voor jullie!

Afgelopen week zou Ozzy jarig zijn geweest. En nu zie ik dat Oscar er niet meer is, en ik voel weer de stekende pijn van het verlies van Hooli. Die hond was mijn alles. Leek ook op Oscar, niet zo heftig maar toch wel een beetje. Het hakt er weer stevig in, omdat ik weet hoe Karin zich nu moet voelen. Het is al ruim 2 jaar geleden, maar het went echt nog niet, zo zonder mijn meissie

[Pauline]

Veel van wat je schrijft is zo herkenbaar Eelke. Het is in deze periode ook nog eens 3 jaar geleden dat Joep zijn hernia kreeg, dus dat maakt dat we nog meer aan hem denken (als het al niet zo was dat ik nog elke dag aan hem denk en over hem praat). Joep was me uit mijn hart gesneden, dat wist ik al, maar dat merk ik nu nog veel meer.

Het leven met alleen Joris is absoluut makkelijker, ook daar kan ik niet over liegen. Joris is ook anders geworden, vertoont absoluut geen tekenen van gemis en geniet duidelijk van de enige hond zijn. De afgelopen periode heeft mij in ieder geval ervan overtuigd dat wat er ook gebeurt, ik nooit meer 2 honden wil. Ik ben gewoon veel beter als enige honden"mama". En tja... onze Jorissie, onze eeuwige pup, is inmiddels ook 12 geweest en begint tekenen van ouder worden te vertonen en dat vind ik best confronterend.

Maar wat Joep mij gegeven en geleerd heeft is een les voor de rest van mijn leven, daar kan ik blij van worden en tevreden over zijn. En nog elke dag hoor ik in mijn hoofd hoe hij over het leven denkt en wat hij vindt, heel bijzonder.

[eelke]

Toch wel fijn het zo te kunnen delen. Echt praten over wat het met me doet lukt ook niet, want dan moet ik snotteren. Gewoon vertellen over Gijs gaat gelukkig wel. Deze week weer twee mensen die er naar vroegen; hebben jullie nog maar 1 hond? Het was natuurlijk best een opvallende verschijning hier in de wijk

Ik had graag meer met foto's willen doen maar dat lukt me nog niet, dus dan nog maar even niet.

Wat je schrijft over 1 hond Pauline is wel herkenbaar. Ik heb al eerder geschreven, voor Joep had het volgens mij niet gehoeven, een hond erbij. Uiteraard waren ze aan elkaar gehecht, en hadden ze ook wel echt steun aan elkaar, maar zo alleen doet hij het minstens zo goed. Joep hing er altijd toch maar zo een beetje bij eigenlijk. Die grote beer eiste ook wel alle aandacht op nu doen we echt specifiek Joep-dingen. Waar Gijs wandelen in de wijk stom vond, vind Joep het wel leuk, overal een beetje koekeloeren, beetje andere hondjes ontmoeten, een praatje maken met mensen op straat... En veel bij ons zijn, mee op visite enzo, hij vind het fantastisch. Anders moesten ze dan altijd met z'n tweeën thuis blijven.

Alleen thuis blijven kan hij ook erg goed gelukkig, we zitten nu al weer op een uurtje op 6. Zo lang altijd wel na een grote wandeling en daarna zijn maaltijd, zodat hij helemaal verzadigd kan gaan rusten. Ik kijk dan af en toe naar hem via de camera, dus ik kan ook goed in de gaten houden of hij wel echt rustig is. In het begin was hij heel druk, en heel blij als we thuis kwamen, maar dat gaat nu ook al rustiger en normaler. Hij geniet er denk ik ook wel van dat hij lekker in de huiskamer op de bank mag blijven, beetje buiten kijken.

Ik ben wel voorzichtiger geworden met Joep, een iets wat overbeschermende honden mama zeg maar. kan het me nu echt niet permitteren om hem ook kwijt te raken, dus minder makkelijk met stukjes los van en naar de auto enzo. Ik durf niet met hem en andere honden naar het strandje waar Gijs zich verstapt heeft, want dan gaat hij druk rennen en stel dat hij zich dan ook verstapt. Dat soort dingen.

[millyckk]

Zo herkenbaar al die verhalen... vandaag zou Milick 9 zijn geworden, zag vanochtend een foto van zijn zus voorbijkomen.. . volgende maand is het al 4 jaar geleden dat hij niet meer hier is: na al die tijd nog steeds een groot gapend gat en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet op de een of andere manier aan hem herinnerd wordt

[eelke]

Milick weet ik ook nog zo goed, toen was het heel warm hé?

Jullie hebben geen andere hond genomen? Lastige afweging?

[Borke]

Wat Pauline zegt dat herken ik wel. Een hond is gemakkelijker, ongecompliceerder...
Ik heb nog steeds heimwee naar de tijd dat wij alleen Borke hadden, toen was het leven zo ongecompliceerd en volgende maand is hij aweer 6 jaar dood. Zo'n fijne hond, zo'n soulmate krijg ik nooit meer, maar het was fantastisch om meegemaakt te hebben

En Sofi...ach Sofi is alweer 7 maanden geleden overleden. Gedurende de hele vakantie zien wij situaties waar zij moeite mee gehad zou hebben, situaties die wij nog steeds neigen te ontlopen, al is het niet meer nodig. Het wordt zo'n tweede natuur zoiets. Dan lees ik van Oscar en moet ik aan Sofi denken. Het leven voelde wel heel veilig met zo'n waakse en beschermende hond. Nooit bij stil gestaan hoe anders dat zou zijn...

Gisteren liep er een hoogzwwangere poes achter ons aan en miste ik onze poezen zo...raar hoe zoiets je opeens kan overvallen...

Mooi al die herinneringen

[M@rina]

Het valt ons heel erg tegen, het omgaan met het overlijden van Teun wat nog maar 7,5 week geleden is. Het verdriet overvalt me soms echt en mijn man, die thuis werkt, mist hem verschrikkelijk. We praten er veel over en dan houd ik het niet droog. Wel bij anderen, dan kan ik er vrij klinisch over praten, maar met elkaar is het heftig.
Je kunt je van te voren natuurlijk geen voorstelling maken van het nemen van de beslissing een einde te maken aan het leven van je maatje, hem weg te zien gaan en wat dat met je doet. Zijn as staat hier nog op de kast, beide hebben we nog niet het moment gevonden waarop we hem gaan uitstrooien.

Ook de angst voor het verlies van Saartje is groot. Nu ze weer "iets" mankeert ben ik superalert en heb continue zo'n zorgelijk gevoel over me.

Ook ik herken het gevoel van Pauline en Eelke, één hond is beter voor mij. Voor Saartje hoefde een maatje al niet zo. Ze heeft hem getolereerd, beschermde hem, maar samen spelen of samen liggen was er nooit bij. Ik vind het ook praktischer en makkelijk maar 1 hond, makkelijker mee te nemen, al deden we dat met twee ook, toch is het eenvoudiger.

Het is gewoon klote....

[Pauline]

Precies... het is KLOTE en dat zal het altijd blijven, iedere keer opnieuw. Maar idd herinneringen..., hoe pijnlijk ook, zijn gemaakt door de liefde die we gedeeld hebben en geven, behalve veel tranen, heel veel vreugde.

En ik heb het nog zo vaak over Joep & Joris, het is bijna een trademark geworden. En nu zijn ze niet meer. Samen waren ze geweldig, zonder twijfel en waar ik ervan overtuigd ben dat Joep het alleen niet zo cool had gevonden, hebben we dus het geluk dat Joris het prima vindt. Maar wees nou eerlijk..... dit was toch een droomstel:

trouwe vrienden.jpg (156.42 KiB) 2948 keer bekeken

Samen aan mijn voeten, gewoon het samen.... dat mis ik zo vreselijk.

[constance.blokzijl]

Heel herkenbaar allemaal.... alhoewel wij nu weer 2 honden hebben is dit lang niet zo'n match als Brutus met Lola was. Dat was vanaf dag 1 onafscheidelijk, en met Harry heeft Lola dat gewoon niet. En ook dat mis ik dus. De wandelingen vind ze leuker met hem, maar verder....
En we missen onze bolle beer nog steeds, ons maandagochtendhondje.... mankeerde van alles en misschien daarom wel zo bijzonder....

[Siberienne]

Ik vind het ook heel herkenbaar. Zeker na het overlijden van Chenak viel er enorm gat - en viel tegelijk op hoe makkelijk Janouk was en hoe zacht van karakter. Met Chenak moesten we veel strenger en oplettender zijn en die was zo aanwezig dat ons 'noukje toch een beetje ondersneeuwde. Maar na een paar maanden vond Janouk het toch niet zo leuk meer alleen. En besloten we een pup erbij te nemen- dat werden er twee.
"noukje ging veel sneller dan gedacht zijn grote vriend achterna. Bij hem was het verlies onverwachter en heeft het wel een jaar geduurd voor ik iets met zijn foto's kon.

Het heeft allemaal tijd nodig he? laatst overleed de husky van een vroegere vriendin van mij, we zijn een paar keer met 4 honden op vakantie geweest. Zij had een broer van Chenak en een halfbroer van Janouk. Toen die op 15-jarige leeftijd ook dood ging, was dat toch afsluiten van een tijdperk en heb ik de oude foto's van het viertal in de sneeuw zitten kijken.

Nu met Oscar: die was net zo oud als mijn huidige meneren zijn. En ik moet er niet aan denken dat ik Spot, mijn zorgenkindje, nu al zou moeten missen. Juist omdat hij niet de makkelijkste is en tegelijk kwetsbaar in zijn gezondheid, lijkt het of ze toch dieper in je hart kruipen? Ik weet het niet, maar als Spot gaat, dan kunnen ze me echt opdweilen vrees ik. Hoeveel makkelijker het leven zou zijn met alleen Shadow.

[Spikkelneus]

Het is er blijkbaar de tijd voor.... ik heb afgelopen weekend oude foto´s zitten kijken en weer eens flink gejankt om onze eerste roedel.

Hoewel we nu echt 4 geweldige honden hebben zijn ze niet zo close met elkaar als de eerste 4. Die lagen altijd en overal op een kluitje in alle mogelijke combinaties. Dat hebben deze 4 niet. Dali en Milou zijn wel echt aan elkaar gehecht, maar dat echte samen slapen en knuffelen dat willen ze alleen met ons en niet met elkaar.
Dat kan ik echt heel erg missen, hoe geweldig die 3 (en later 4) op elkaar ingespeeld waren.

[constance.blokzijl]

Nu met Oscar: die was net zo oud als mijn huidige meneren zijn. En ik moet er niet aan denken dat ik Spot, mijn zorgenkindje, nu al zou moeten missen. Juist omdat hij niet de makkelijkste is en tegelijk kwetsbaar in zijn gezondheid, lijkt het of ze toch dieper in je hart kruipen? Ik weet het niet, maar als Spot gaat, dan kunnen ze me echt opdweilen vrees ik. Hoeveel makkelijker het leven zou zijn met alleen Shadow.

Dat is het; de zorgenkindjes kruipen dieper in je. Had het er pas met Renee (Nero) over en met Hilje ook, beide ook net de zorgenkindjes verloren. En hoewel er ergens een stukje opluchting is met niet meer rekening houden met, zijn ze juist vanwege die zorg dieper in je gekropen en is het moeilijker.... en ik ervaar dat ook zo.... gut ik wist precies wanneer Brutus wat mankeerde, alsof ik het al aanvoelde.... en het klopte ook altijd.... mijn bolle...️

[Kaio]

Ok, kon zelf lang niet in dit topic kijken. Vind het ook moeilijk al de hondjes die overlijden.

Het is hier vandaag precies 4 maanden geleden (toevallig). Soms moet ik wel eens lachen om een foto die voorbijkomt maar ook best vaak janken. Ik heb best vaak een plots gemis nog steeds, maar ja Kaio was dan ook een erg aanwezige hond, niet dat ie lastig was of druk nog, maar hoe zal ik het zeggen, hij had zulke grootste uitstraling daar kwam je niet omheen.
Hij was zeg maar 'el positivo'. Veel levenslust, en hij kon ook zo lekker aangeven als ie het ergens niet mee eens was.
Gelukkig hebben we nog 2 honden over ipv 1. Ik zou dat niet leuk vinden 1 hond maar, geloof dat de hondjes hier ook veel aan elkaar hebben. Tevens mijn grote vrees nu: het gaat niet super meer met Maci, hij gaat erg snel achteruit en laat zich ook hangen, zo anders dan Kaio. Een deel komt wel voort uit allergie, dat de laatste tijd mega erg was, maar dat is het niet alleen.
Afgelopen week met die hele week 30+ was ik wel "opgelucht" dat Kaio er niet meer was, dat had ie met zijn stembandverlamming niet kunnen overleven en gelukkig is het nog gebeurd terwijl hij nog "el positivo" was en niet "el chaggie" of zo omdat alles te zwaar voor hem werd.

[eelke]

Ja, dat vind ik ook wel moeilijk te verkroppen, dat het laatste half jaar van Gijs zijn leven zo'n ellende is geweest. Als we toen hadden geweten waar het heen zou gaan....dat had hij zelfs niet in dat gips gegaan. Hij was zo van karakter veranderd...zo niet lekker in zijn vel. Zo veel pijn en gedoe gehad, zo veel jeuk. Ik vind het erg dat hij dat allemaal heeft moeten doormaken zonder dat het wat opleverde...

Wel heel blij dat we niet nog langer gewacht hebben, zodat hij de laatste dagen met extra pijnstillers nog fijn heeft kunnen lopen. Zo zijn de laatste paar dagen, en zeker de laatste ochtend waarop hij eindelijk weer met Joep los mocht, nog wel fijn geweest, dat had hij ook wel verdiend. Maar ook die laatste dagen merkte je dat het niet meer ging. Zo wilde hij áltijd met mijn zwager stoeien, en moesten we altijd opletten dat Gijs niet toevallig even naar een soort hint zocht waardoor hij voor zichzelf het commando hoorde om in mijn zwager zijn nek te springen. Maar de laatste avond dat ze afscheid kwamen nemen, wilde hij al niet meer. En dat was wel echt op en top Gijs, lekker stoeien, als dat er niet meer in zit... sja.

[eelke]

Wel spannend van Maci nu zeg, daar moeten jullie behoorlijk nerveus van worden denk ik?