[Hope]

We staan hier voor een raadsel met 1 van onze paarden.

Haar verhaal in het kort:

Gekocht op 3-jarige leeftijd. Zadelmak, klinisch en röntgenologisch goedgekeurd.
Onwijs lief, fijn, rustig paard.

Na een paar maanden wordt ze wel érg heftig, krijgt wel érg veel temperament en ik neem contact op met vorige eigenaar. Iets meer trainen en minder voeren, al gaf ik evenveel en hetzelfde voer dan hij.
Twee weken later raakt ze spierbevangen. Op advies van da overgestapt op ander voer (pavo natures best). We waren wel verbaasd, ze liep de hele dag buiten, ik had een goede warming up en cooling down en reed max een half uurtje. Reed haar ook echt niet in het zweet.

Ze herstelde, werd weer rustiger maar na een maand of vijf herhaalde het verhaal zich. Onrustig, stijf in het lichaam, angstig en oncontroleerbaar met rijden. Dierenarts terug laten komen en opnieuw een torenhoge waarde melkzuur in de spieren. Weer ander voer (enkel hooi wat onderzocht is, vitaminenbrok en geen weidegang). Ze herstelde weer maar een kleine zeven maanden later was het wéér raak. Ondertussen haar binnenstebuiten laten keren, nu drie jaar geleden. Maag in orde, bloed in orde behalve dat melkzuur, röntgenologisch volledig doorgehaald en daar bleek kissing spines. Ingespoten, in beweging verbeterd, vooral de galop, maar in gedrag niet. Pijnstillers gegeven, twee maanden, geen verschil.

Ondertussen ben ik vijf jaar verder en heeft dit hele gedoe al zeven keer op onze agenda gestaan. Een hevig temperamentvol paard, waar iemand met een beetje verstand écht niet op kruipt, bang voor alles, stijf in het lichaam.
Nu staat ze sinds twee jaar thuis en hier heb ik haar met streng management goed kunnen houden. Tot nu.
Het viel op dat haar stal ontzettend nat is. Ze plast dus vaker dan normaal. En ze is weer héél onrustig, loopt te ijsberen op de wei bijvoorbeeld. Ze werkt momenteel niet.

Ze staat zo'n acht uur gecontroleerd op een weide met een grasmengsel laag in fructaan. Ik houdt de fructaanmeter in de gaten en zet haar nooit op kort gras. Bemesting alleen na bemonstering. Verder krijgt ze 24/7 ruwvoer van goede kwaliteit (hooi, onderzocht), kan ze 24/7 vrij bewegen en krijgt ze géén krachtvoer maar een afgestemd vitamine-mineralenmengsel.

Da is geweest. Vond haar mooi in conditie, niet te dun (dik krijg ik haar nooit, ze is snel dun), ze glanst als een spiegel. Slijmvliezen mooi op kleur, hart en longen in orde. Is wat gevoelig met aansingelen (maag toch niet oké nu vanwege de stress?) en is gevoelig bij palpatie van de spieren over het hele lijf.
Bloed geprikt, uitgebreide analyse in Utrecht: alle organen in orde, vitamines en mineralen in orde. Vitamine E, selenium en magnesium nogmaals getest en echt oké. Maar verdorie, wéér die absurt hoge waarde aan melkzuur.
Dikke en dunne darm in orde (mestonderzoek, rectaal opvoelen, beluisteren) mest oké, geen wormen. Voedsel wordt mooi verteerd. Gebit in orde... Urine in orde...

Ik weet niet meer wat nu wijs is om te doen. De da eigenlijk ook niet. Het moet toch ergens vandaan komen?
We kunnen een doorverwijzing krijgen naar Utrecht, maar ja, en dan? Waar beginnen we?
Holistisch da komt niet verder dan ontgiften van de lever, wat geen verschil gaf, en zegt dat de voeding nu goed is. En dat ze veel innerlijke onrust heeft, tjoh, dat wist ik nog niet.

Zijn er nog paardenmensen die een idee hebben wat ze zouden kunnen laten onderzoeken? Iemand een idee of ervaring waardoor melkzuur in de spieren oploopt zonder dat een paard arbeid verricht?

[Semmetje]

Ik stuur je even een pb.

[Els&Flow]

Ben of heb je al eens contact gezocht met Laarakkers? En hangt er een camera in de stal zodat je kan zien waarom ze zich zo ongerust maakt? Ander paard op stal, hond, kat, ongedierte, veel lawaai van de wind, kou, te warm.. ect.. Doet ze te weinig? Stress bij paarden, het bestaat bij honden dus waarom niet ook bij paarden. Het klinkt alsof ze zich ergens zo over op staat te winden, maar ergens doet het ook denken aan tying up / spierbevangenheid.

Heel naar om je dier zo te zien. Sterkte.

[plant]

Zie pb.

[Hope]

Ben of heb je al eens contact gezocht met Laarakkers? En hangt er een camera in de stal zodat je kan zien waarom ze zich zo ongerust maakt? Ander paard op stal, hond, kat, ongedierte, veel lawaai van de wind, kou, te warm.. ect.. Doet ze te weinig? Stress bij paarden, het bestaat bij honden dus waarom niet ook bij paarden. Het klinkt alsof ze zich ergens zo over op staat te winden, maar ergens doet het ook denken aan tying up / spierbevangenheid.

Heel naar om je dier zo te zien. Sterkte.

Nee, Laarakker zit ik wel aan te denken.

Onrust observeer ik nu al vijf jaar en is ontzettend wisselend. Ze staat nooit alleen en elke dag keny hetzelfde ritme. Ze staat al bijna drie jaar in hetzelfde weiland en sinds een maand loopt ze te ijsberen. Buren geen andere paarden, omgeving verder niet gewijzigd, ik heb zelfs al eens twee weken de stroom van de draden gehaald (je bedenkt van alles op een gegeven moment). Ze kijkt ook niet specifiek ergens naar, ze loopt gewoon de hele dag rondjes. De poetsplaats is al twee jaar hetzelfde, dat gaat soms zonder enig probleem en soms denkt ze echt dat ze doodgaat. Zo zielig, dan staat ze echt te trillen als een rietje. Zelfde met poetsen etc. Soms doet ze alsof ze echt nog nooit een borstel heeft gezien. Dat krijg ik er altijd met een paar minuten oefenen weer goed maar het hoort natuurlijk niet echt.
Paard heeft gewoon geen minuut rust in haar kont. Ze loopt, en loopt, en loopt, en loopt... Ruimte vergroten, ruimte verkleinen, met haar wandelen etc... Niets helpt.

[eelke]

Als ik deze klachten bij een mens lees zou ik haast denken aan diabetes. Maar geen idee of dat bij paarden ook voorkomt en of daar al eens op geprikt is? (en dan zou dat ook op meerdere momenten op de dag moeten zijn?).

[Hope]

Als ik deze klachten bij een mens lees zou ik haast denken aan diabetes. Maar geen idee of dat bij paarden ook voorkomt en of daar al eens op geprikt is? (en dan zou dat ook op meerdere momenten op de dag moeten zijn?).

Haar insuline is steeds in orde. Maar dat is nooit op meerdere momenten van één dag geprikt maar altijd gewoon met het bloedonderzoek mee.

[Els&Flow]

Nee, Laarakker zit ik wel aan te denken.

Onrust observeer ik nu al vijf jaar en is ontzettend wisselend. Ze staat nooit alleen en elke dag keny hetzelfde ritme. Ze staat al bijna drie jaar in hetzelfde weiland en sinds een maand loopt ze te ijsberen. Buren geen andere paarden, omgeving verder niet gewijzigd, ik heb zelfs al eens twee weken de stroom van de draden gehaald (je bedenkt van alles op een gegeven moment). Ze kijkt ook niet specifiek ergens naar, ze loopt gewoon de hele dag rondjes. De poetsplaats is al twee jaar hetzelfde, dat gaat soms zonder enig probleem en soms denkt ze echt dat ze doodgaat. Zo zielig, dan staat ze echt te trillen als een rietje. Zelfde met poetsen etc. Soms doet ze alsof ze echt nog nooit een borstel heeft gezien. Dat krijg ik er altijd met een paar minuten oefenen weer goed maar het hoort natuurlijk niet echt.
Paard heeft gewoon geen minuut rust in haar kont. Ze loopt, en loopt, en loopt, en loopt... Ruimte vergroten, ruimte verkleinen, met haar wandelen etc... Niets helpt.

Dan zou ik toch een afspraak maken bij Laarakker. Het klinkt als een psychisch dingetje, heel lastig te verhelpen maar niet onomkeerbaar. Jou kennende heeft ze niks te klagen maar zit ze niet lekker in der koppie.

Heb je een pb gestuurd..

[Hope]

Dan zou ik toch een afspraak maken bij Laarakker. Het klinkt als een psychisch dingetje, heel lastig te verhelpen maar niet onomkeerbaar. Jou kennende heeft ze niks te klagen maar zit ze niet lekker in der koppie.

Heb je een pb gestuurd..

En toch, als GT voor paarden, vind ik het niet typisch iets psychisch.
Nu is het los op de wei lopen natuurlijk niet te trainen, maar de overige dingen zouden met training toch echt serieus moeten verbeteren. Bachbloesems bijvoorbeeld, die toch werken op gemoedstoestanden, halen totaal niets uit. Punt is dat het dat niet verbeterd met trainen. Als ik met haar werk dan krijg ik iets wel goed maar het komt steevast terug. Als voorbeeld: poetsen. Ze zou na acht jaar toch echt wel kunnen en moeten weten dat haar niets overkomt. Soms gaat het weken goed, kan ik haar vastzetten en op het gemakje poetsen en is ze ontspannen. Maar soms mag ik haar amper aanraken. Dat zou logisch zijn als ze nare ervaringen heeft die niet verwerkt zijn, maar niet logisch na een aantal weken heerlijk ontspannen wat botstelen. Ik vraag me dus serieus af of ze dan niet toch gewoon een vorm van pijn aangeeft. Dat ze daarom niet wil worden geborsteld en angst als signaal geeft van: stop, niet fijn!

[Cathy]

Cystes op de eierstok .

[Hope]

Cystes op de eierstok .

Waarom zou ze daar een hoge waarde melkzuur van in het bloed krijgen?

[MargaS]

Het eerste wat bij me opkomt is natriumbicarbonaat geven. Het is alleen de vraag, verzuurt ze door opwinding of windt ze zich op door de verzuring?
Bij het laatste zou natriumbicarbonaat zeker iets kunnen betekenen.

[Kaela]

En toch, als GT voor paarden, vind ik het niet typisch iets psychisch.
Nu is het los op de wei lopen natuurlijk niet te trainen, maar de overige dingen zouden met training toch echt serieus moeten verbeteren. Bachbloesems bijvoorbeeld, die toch werken op gemoedstoestanden, halen totaal niets uit. Punt is dat het dat niet verbeterd met trainen. Als ik met haar werk dan krijg ik iets wel goed maar het komt steevast terug. Als voorbeeld: poetsen. Ze zou na acht jaar toch echt wel kunnen en moeten weten dat haar niets overkomt. Soms gaat het weken goed, kan ik haar vastzetten en op het gemakje poetsen en is ze ontspannen. Maar soms mag ik haar amper aanraken. Dat zou logisch zijn als ze nare ervaringen heeft die niet verwerkt zijn, maar niet logisch na een aantal weken heerlijk ontspannen wat botstelen. Ik vraag me dus serieus af of ze dan niet toch gewoon een vorm van pijn aangeeft. Dat ze daarom niet wil worden geborsteld en angst als signaal geeft van: stop, niet fijn!

Niet elk psychisch ding is trainbaar. Sommige dingen zitten vast verankerd in een dier en komen niet meer goed. Zoals een slechte socialisatie bij pups. Of bijvoorbeeld het feit dat onze papegaai door te vroeg kortwieken niet heeft leren vliegen en daardoor ook geestelijk een achterstand heeft. Dat is iets waar je nooit meer iets aan doet. Onze GT van Oscar heeft ook vaker gezegd: het komt niet meer goed, dat kan gewoon niet meer, de hersenen kunnen sommige wijzigingen niet meer aan.

Als ik aan paarden denk, dan herken ik wel wat in mijn verzorgpaard. Die kan periodiek echt maf zijn. Dikke bodemvrees, extreem temperamentvol. Dan moet je echt heel alert zijn en hij is in zo'n bui al eens dwars over een fiets gelopen, dus het is geen kattepis. Andere tijden is hij heel kalm en beheerst. Dan zou ik mijn oma achterstevoren op hem naar het bos durven laten gaan. Bij hem hangt veel van het weer af, kouder weer en wind zijn het recept voor idioterie.

Misschien kun je zoeken naar zo'n soort factor? Ik kan me best voorstellen dat de verzuren het gevolg kan zijn van zo'n vorm van gedrag. Andersom kan ik me ook voorstellen, maar omdat je al zoveel hebt laten onderzoeken lijkt me dat niet aannemelijk.

Kissing spines doen natuurlijk wel pijn, dat lijkt me uiteindelijk ook geen onmogelijke opties. Ik merk aan Oscar dat pijn hem onmiddellijk moeilijker maakt. Hij krijgt een kort lontje, wordt nerveus, valt sneller uit. Het is bij paarden soms nog moeilijker om vast te stellen of ze pijn hebben. Pijn verhoogt niveaus van stresshormonen en kunnen de (mede) veroorzaker zijn van zulk gedrag.

Sterkte, weer een berg zorgen erbij voor je

[Siberienne]

Hmm een hoog lactaat en dan niet na extreme inspanning zou mij aan een stofwisselingsprobleem doen denken. Normaal wordt lactaat omgezet in pyruvaat en gaat het de citroenzuurcyclus in. Lactaat is ook geen afvalproduct, het is een zeer nuttig onderdeel van de energiehuishouding (het hele 'verzuringsverhaal" komt niet door lactaat) Als je geen lactaat kunt vormen, is inspanning juist uitermate moeilijk. Er is een ziekte bij mensen, McArdle's disease, waarbij er geen lactaat gevormd kan worden. Verschijnselen daarvan zijn spierkrampen en vermoeidheid bij inspanning.

Maar goed, jouw paard heeft dus juist een hoog lactaat.

Bij mensen zou het verhoogde lactaat op een stofwisselingsziekte kunnen wijzen, (o.a. mitochondriale aandoening). De mitochondrien zijn de energiefabriekjes van de cel, daar waar het lactaat gebruikt wordt (even heel kort door de bocht gezegd). Geen idee of dat ook bij paarden voorkomt
Andere oorzaken kunnen giftige stoffen zijn, bepaalde medicatie bv - maar lijkt me uitgesloten als ik jou zo lees. Na epileptische aanvallen. Tekort aan vit B1 (maken paarden dat zelf?). Maar wat ik zo bijzonder vind aan jouw verhaal is dat het komt en gaat, en dat er niet echt een continue lijn in zit. Ook bij een stofwisselingsziekte zou je eerder verwachten dat het erger wordt over de tijd, niet dat het komt en gaat. Geen seizoensinvloed?

[Hope]

Niet elk psychisch ding is trainbaar. Sommige dingen zitten vast verankerd in een dier en komen niet meer goed. Zoals een slechte socialisatie bij pups. Of bijvoorbeeld het feit dat onze papegaai door te vroeg kortwieken niet heeft leren vliegen en daardoor ook geestelijk een achterstand heeft. Dat is iets waar je nooit meer iets aan doet. Onze GT van Oscar heeft ook vaker gezegd: het komt niet meer goed, dat kan gewoon niet meer, de hersenen kunnen sommige wijzigingen niet meer aan.

Als ik aan paarden denk, dan herken ik wel wat in mijn verzorgpaard. Die kan periodiek echt maf zijn. Dikke bodemvrees, extreem temperamentvol. Dan moet je echt heel alert zijn en hij is in zo'n bui al eens dwars over een fiets gelopen, dus het is geen kattepis. Andere tijden is hij heel kalm en beheerst. Dan zou ik mijn oma achterstevoren op hem naar het bos durven laten gaan. Bij hem hangt veel van het weer af, kouder weer en wind zijn het recept voor idioterie.

Misschien kun je zoeken naar zo'n soort factor? Ik kan me best voorstellen dat de verzuren het gevolg kan zijn van zo'n vorm van gedrag. Andersom kan ik me ook voorstellen, maar omdat je al zoveel hebt laten onderzoeken lijkt me dat niet aannemelijk.

Kissing spines doen natuurlijk wel pijn, dat lijkt me uiteindelijk ook geen onmogelijke opties. Ik merk aan Oscar dat pijn hem onmiddellijk moeilijker maakt. Hij krijgt een kort lontje, wordt nerveus, valt sneller uit. Het is bij paarden soms nog moeilijker om vast te stellen of ze pijn hebben. Pijn verhoogt niveaus van stresshormonen en kunnen de (mede) veroorzaker zijn van zulk gedrag.

Sterkte, weer een berg zorgen erbij voor je

Dat ben ik met je eens. Maar waarom is dat borstelen dan de ene dag zalig en de andere dag doodeng? Waarom stond ze twee jaar rustig op de wei en loopt ze nu continu hetzelfde rondje? Ik vind dat wel lastig om zomaar onder psychisch te schuiven.
Pijnstillers veranderen het gedrag niet, dus dat is wel weer vreemd. Maar ze gaat niet beter lopen, losser, dus zou ze echt pijn hebben vanuit die wervels dan zou je daar toch wel verbetering in zien zou ik denken.

Ik blijf met die hoge melkzuur waarde in mijn maag zitten. Zouden de nieren onvoldoende zuiveren misschien? Want dat vele plassen is natuurlijk wel echt een fysieke klacht waar we aandacht aan moeten besteden.
Dat ik haar wellicht nooit meer zal rijden zal me echt een rotzorg zijn, maar ze is zo niet-happy