Donderdagmiddag 1 september is Daantje tijdens haar aangelijnde loopje door de wijk aangevallen door een uit een achtertuintje ontsnapte Sarplaninac. Een teef van (volgens de eigenaar) 65-70 kilo, die altijd woedend over het tuinhek hangt te blehren naar passerende honden, daarbij over het reclamebord heen hangend van het eigen bedrijf van de eigenaar, betreffende 'psycho-dynamica & healing' (ik vind het nooit zo'n overtuigende reclame, het gedrag van die hond bij dat bord..). De tuin waarin deze hond dagelijks is, ligt pal langs een sloot, waarlangs een veel gebruikt wandelpad loopt.
Daantje reageert nooit op enige wijze op haar. Ik dacht nog "Ik neem pup Jip tzt met haar mee hier heen, Daan kan súper goed laten zien dat dat geblaf niks is, dat je gewoon kunt door lopen, ze is een súper voorbeeld!" Godzijdank had ik dat niet al gedaan..
De hond schoof weer met de voorpoten op het hek met ons mee, om zo lang mogelijk ons te volgen. Vervolgens een gil van mensen, ik dacht nog 'Nee toch..??" en wandelde door vanuit de gedachte "Natuurlijk niet, als je zo'n hond hebt, die je dag in dag uit zo over de zeik laat gaan, dan heb je je maatregelen getroffen". En daar kwam ze de hoek om zetten, om het slootje heen.. Ik kon haar niet stoppen, heb mijn uiterste best gedaan (onderwijl verbaasd dat ik dat durfde). Ze klapte op Daantje, Daan poogde te vluchten. De eigenaar was er niet, wel 2 kinderen, maar die konden alleen achteruit deinzen (begrijpelijk). Ik liet de lijn los zodat ik mijn handen vrij had en Daantje in godsnaam hopelijk weg kon komen, dat leek me in die split second de beste kans op overleven geven, hoewel ik tegelijk doodsbang was dat ze in blinde paniek ergens onder een auto zou komen, maar tijd om te wikken & wegen was er niet.
Ik kreeg geen vat op de hond/vacht, ze was veel te zwaar om haar te kunnen tegen houden. Daantje werd keer op keer besprongen en gegrepen, ze gilde, vluchtte en werd dan weer opnieuw gepakt. Weg komen lukte haar niet. Dan klapte de hond met haar volle gewicht op Daantje of beet haar op de rug/heup, om haar vervolgens weer naar de stort te vliegen. Tenslotte schoot Daantje de sloot in en dat was haar redding. Goddank, want als de hond er dáár op was gedoken.. Daantje zou verdrinken.. Maar de list die ze als jonge hond verzon om een race wedstrijdje te beëindigen zonder 'de kieteldood', heeft haar nu het leven gered. Ze is midden in de sloot gaan zitten, piepend.
Nu kwam de eigenaresse, de hond werd vast gehouden en ik daalde richting slootje en ging in de kant zitten. Ik vroeg de mensen die de hond (nu wel) vast hielden om haar binnen te brengen, want ik was als de dood (letterlijk) dat zij hen zou ontsnappen en ik Daantje dus indirect de dood in zou jagen door haar de sloot uit te lokken. Toen ze binnen was, heb ik Daantje gevraagd om te komen.
Ik zat aan de rand van de sloot, Daan kroop tussen mijn benen en zat rillend te piepen. Hartverscheurend. Zonder iemand te kort te willen doen, zeker niet mijn eigen maatjes: zij is werkelijk de allerliefste hond die ik ken, dat zij gegrepen is.. ik heb er geen woorden voor.
Ik wilde naar huis, Daantje wassen (ivm de wonden die er zeker moesten zitten, na wat ik allemaal had zien gebeuren) en onderzoeken. "Is ze geschrokken?" vroeg de eigenaresse. Ik antwoordde dat ze dat ongetwijfeld was, maar dat er wel meer aan de hand was dan schrik. Een passant vroeg wat er aan de hand was, ik legde de man (waarvan ik niet wist of hij ook eigenaar was) uit wat er gebeurd was. De eigenaresse ging uit haar plaat dat haar hond de mijne niet al vaker gepakt had. Ik legde uit dat ik het niet had over eerdere dagen, maar over het verloop van deze ontmoeting "Oh, dat weet ik niet, dat heb ik niet gezien", zei ze. Nee.. inderdaad, Daan en ik stonden er alleen voor.. dacht ik.
De eigenaresse ging me nu vertellen dat de hond ooit eens gepakt was door een zwarte hond en hij daarom.. blablabla. Ik vond het zó schofterig om - terwijl ik daar zat, met een zeiknat, gewond, rillend en piepend maatje tussen mijn benen, aan de slootrant - te gaan vertellen dat haar hond 'slachtoffer' is. Hoe verzin je het om mij daar en dan te vragen om medelijden?? Dus ik heb ook geantwoord dat dit haar niet ontslaat van de verantwoordelijkheid te voorkomend at haar hond anderen wat aan doet. Dat het immers niet de bedoeling kan zijn dat mijn hond nu op haar beurt eveneens.. als domino-steentjes.
Ik vroeg de eigenaresse of ze me haar tel. nr. wilde geven, zodat ik contact op kon nemen nadat ik haar thuis rustig bekeken had. Ja, dat wilde ze "natuurlijk", maar éérst wilde ze dat ik kalmeerde. Dat zij me nu ging vertellen dat ik Daantje niet naar haar eigen thuis zou mogen brengen, om de nodige medische zorg te gaan inschakelen, nu ze zo ver was dat ze vermoedelijk wel weer uit haar 'holletje' kon komen om daar heen te lopen, omdat er zogenaamd eerst voor mij gezorgd moest worden.. dat maakte me ontzettend boos.
Ik heb gedecideerd gezegd dat ik naar huis ging en dat ik het dus fijn vond als ze dus toch direct dat nr even op schreef. Ik vroeg nog één keer of ze het telefoonnummer ging opschrijven, omdat wij nú gingen, óók als zij het nummer niet voor me opschreef. Schoorvoetend liep ze weg. En het duurde en duurde.. Hoe lang kan het noteren van 10 cijfers duren? Zoals ze geen haast gehad had bij het naderen van haar hond toen die aan viel (je zou toch denken, ongeacht wat je zelf eventueel mankeert, op dát moment ren je! Ik mankeer vanalles maar je denkt toch niet dat ik me daardoor heb laten weerhouden toen ik Daan moest pogen te beschermen en later opvangen en later onderzoeken, enz. enz. Alleen wat technisch niet kan, dát laat je, maar alles wat 'slechts' pijn doet, het zij zo). Enfin, de vrouw was duidelijk niet van plan zich door wat dan ook te laten haasten en ik op mijn beurt was niet voornemens daar een geduldsoefening te gaan zitten doen, met mijn maatje in die toestand, ik had inmiddels flinke bijtwonden aangetroffen, dus ik ging onderweg. Net op dát moment kwam de vrouw toch terug, met een briefje. Ik vertelde haar dat ik inmiddels gaten gevonden had, dat ik zo naar de dierenarts zou gaan en haar zou laten weten wat de schade is.
Mevrouw bleef staan, want nee éérst moest ik kalm worden en dan wilde ze Daantje nog knuffelen (die had daar he-le-maal geen behoefte aan, nogal logisch!). Nu boog ze zich naar Daantje, die zich afwendde en een stap achteruit deed (hoe duidelijk kun je zijn?) Maar ze moest en zou aaien, ik ben met Daan vertrokken, de kortste weg naar huis.
Thuis heb ik gelijk de dierenarts gebeld, de assistente ging een afspraak verzetten omdat ze het niet vond kunnen wachten tot het avondspreekuur. Ik heb Daantje snel nog even kunnen wassen, dat lek me voor de wonden die in de sloot waren geweest het beste en vervolgens zaten we van 17.30 tot 22.45 in de kliniek.
Operatie bleek noodzaak, want er moesten drains geplaatst worden wegens bijtwonden (scheuren, ook spieren) van meer dan 5 cm. Andere wonden waren op de grens van wel/geen drain, dus mogen behandeld worden middels spoelen (spuit in de wond, onder de huid steken en dan een desinfecterende vloeistof het gat in spuiten. Jezus, ik weet niet wie van ons tweeën hier het beroerdst onder is. Daantje werkt ondanks de waanzinnige pijn vooralsnog zo dapper mee! Ze rilt van ellende tijdens deze handelingen, die iedere 123 uur moeten, staat soms op van "Ik doe het niet meer!" en gaat dan toch op verzoek weer liggen voor het voorzetten van de behandeling (als ze niet zou mee werken, zou ik niks kunnen, in de houdgreep is voor dit geen optie, het moet daarvoor veel te voorzichtig. Aan de drains schuiven is zo mogelijk nog ellendiger, jezus wat een PIJN!
Ik heb meteen donderdagmiddag Telizen gegeven, vanaf toen 2x daags en ik heb een DAP halsband besteld. Ze wil pertinent het huis niet uit. Dus op aandringen (pogen ontspannen te doen, maar gunst, ik ben ook niet van steen.. natuurlijk ben ik diep van binnen aan het janken over wat haar is overkomen) voor een plasje mee gekregen. Later m.b.v. geurige gekookte kip haar met rust & geduld weten te bewegen tot een rondje van 10 minuutjes, stram, in stijve telgang en pijn bij zowel lopen als poepen. Alles doet gewoon pijn.. En in hoeverre dat 'gewoon' spierpijn is, wonden en bloeduitstortingen is nog onbekend, want ik heb er voor gekozen haar niet aan meer onderzoek en behandeling dan puur die van de wonden te onderwerpen nu. Die stress en angst was al zó hoog, dat het me verstandig leek het daar voor nu bij te laten. Ze zou bij alles gillen, ongeacht de pijn, vanuit de paniek die was ontstaan.
Ik heb straks contact met een zeer goede gedragstherapeute, voor advies hoe haar zo goed mogelijk te begeleiden en wat ik (met haar belastbaarheid, ze was immers nog aan het revalideren..) wél kan doen om haar ook mentaal zo goed mogelijk te laten herstellen.
Kosten (medisch en gevolgschade) vooralsnog al dik 700 euro. Volgende week moet ze op controle en mogen hopelijk de drains verwijderd. De voor de drains gemaakte gaten moeten vervolgens vanzelf gaat helen, omdat dit 'schone' wonden zijn.
Ze draagt schoenen tegen het open krabben en ik heb een Moon collar besteld tegen het likken aan wonden en drains (de grote gaten zitten rond haar keel, in schouderspier en voorborst, hij is haar letterlijk naar de keel gevlogen). Ik laat de wonden in huis onbedekt, buiten draagt ze Medical Protective Top en Sleeve om de wonden tegen vuil en m.n. ook vliegen/insecten te beschermen.
Als de drains er uit mogen en de wonden mogen dicht groeien ga ik de kleding ook binnenhuis meer laten dragen, zodat ze weer met haar maatjes kan zijn (ik houd haar nu gescheiden door de anderen in de eethoek te laten verblijven, zodat niemand aan die wonden zit).
Voor nu krijgt ze antibiotica en ontstekingremmende pijnstillers. Ze is daarom tijdelijk op kvv, want darmen zouden van minder van slag raken. Ze heeft vanaf de ochtend na de operatie honger als een beer, echt opvallend, dus ik geef royaal. Kennelijk heeft ze het nodig.
Mijn vader heeft voor mij contact met de eigenaresse. Ik kan haar gedrag er nu niet bij hebben, maar ik wil natuurlijk wél dat ze de kosten vergoed, óók in de hoop dat ze besluit dat het plaatsen van een dubbele sluis voordeliger is. Ze is een 'sluisje' aan het overwegen. Op het www las ik een poosje geleden dat een rechter een dubbele(!) sluis - dus 2 deuren - had opgelegd aan een ontsnapte hond en dat lijkt mij eerlijk gezegd een passende maatregel. Buien dat het gestoord is om een hond als dat, zó ongeschikt van aard voor een leven in 'the middle of Heerhugowaard': een rijtjeshuis, met een bijpassend tuintje, in een dicht bebouwde nieuwbouwwijk, langs een honden-wandelpad.. Het is een opeenstapeling van 'ongeschikt' voor een hond waarover de liefhebbers schrijven:
"(...) Dit soort reusachtige kuddehonden komt al duizenden jaren voor in Eurazie, en alleen daar. Het is zeker niet overdreven om te zeggen dat de bewoners daar niet in staat zouden zijn geweest om zichzelf en hun kudde zonder hulp van deze prachthonden tegen wolven, beren en andere rovers te beschermen. (...) Tegenwoordig is de Sarplaninac iets veelzijdiger geworden. Hij wordt niet meer alleen gebruikt als bewaker van de kudde en huis en haard maar heeft ook zijn nut als gebruikshond in het voormalige Joegoslavische leger bewezen. Hier wordt hij nog steeds gebruikt, vooral als zelfstandige waakhond bij verder verlaten objecten en voor grensbewaking.
(...) Het oude, oorspronkelijke karakter van het ras is zeer goed overgebleven. Niet in de laatste plaats vanwege het feit dat het fokken met Sarplaninac tot 1970 onder staatstoezicht gebeurde. Tevens was het tot 1970 verboden om de hond te exporteren waardoor er wereldwijd nog maar heel weinig mee gefokt is. Wat nu dus nog steeds in de Sarplaninac vertegenwoordigt is, is de echte Molosser, een geboren bewaker die altijd bereid is om zichzelf en zijn naasten tegen elke twee- en vierbenige rover te beschermen.
(...) Hij zal u en de omgeving in de gaten houden en hij zoekt meestal ergens in de buurt een plek waar hij alles kan overzien. Ondanks zijn zelfstandige aard is de Sarplaninac onvoorwaardelijk trouw aan zijn baas en diens familieleden en zal deze onder alle omstandigheden beschermen.
(...) Kort gezegd is een Sarplaninac een zelfstandige, trouwe, intelligente waak- en huishond die afwijzend en wantrouwig tegenover vreemden staat. (...)"
(bron: http://www.vhbinfo.com/pages/sarplaninac.php)
Edit: de aanvallende hond blijkt geen reu (wat ik aan nam n.a.v. diens gewicht) maar een teef. Gecorrigeerd in bovenstaand bericht.
Ik voel zo met jullie mee.
Volgens mij heeft een boer hier ergens achteraf ook zoiets lopen als waakhond. Alhoewel die niet reageert op het voorbijkomend volk (met honden geen ervaring).
