Moderators: Lizzy, Charlie Angel, eelke
CindyMayella schreef:Ik ben niet iemand die loopt te zeuren etc.... ik ben keihard, ga gewoon door.... maar nu loopt het de spuigaten uit... bijv: toen ik ging werken, duidelijke afspraken gemaakt; alleen als manlief thuis werkte, zou ik werken.... dus das de woensdag, vrijdag en zaterdag... komt manlief met de mededling gister dat ie vrijdag gewoon naar Amsterdam moet.... de dames hebben een leeftijd dat ze alleen alleen thuis kunnen blijven.... maar dat wil ik gewoon niet... ik ben nu bezig om vrijdag een halve dag te gaan werken, want ik wil gewoon thuis zijn bij mn meisjes.... Ook moeten ze de hondjes 2x uitlaten... dit was ook niet de afspraak... WIJ zijn verantwoordelijk voor de hondjes, niet zij..... 1x per dag hoeven ze maar de hondjes uit te laten.... de oudste krijgt al wat extra zakgeld, omdat ze op zaterdag, als dr zusje moet voetballen, de hondjes extra moet uitlaten, iets dat ook niet de afspraak was....Voel heel goed aan wat je voelt en bedoelt. Altijd maar keihard doorgaan ken ik ook en weet ook dat dat je nekt op gegeven moment. In mijn tijd was het normaal dat je bij je kinderen kon blijven, vond dat ook normaal maar zie nu bij mijn dochters dat dat -vaak- niet meer is/kan.
Je mag denken wat je wilt, maar ik wil thuis zijn, als zij thuis zijn...... ik word er zo moe en gek van zulke dingen.... beetje bij beetje vraag ik me af wat ik hier nog doe in huis...
Sorry......
Edit: zat net te appen met mn leidinggevende..... praat ze eerst helemaal met me mee, om daarna ineens te zeggen, uit het niets te zeggen: het hoofdstuk is afgesloten en dus..... ik kreeg zo’n klap in mn gezicht... zat te huilen... dacht ff dat ik iemand had gevonden die me begreep.. Maar helaas... weer een illusie minder..... weet ff niets meer te zeggen..... wat het is: wordt er met je mee gepraat en dan ineens... word je gewoon de grond ingeboord als de grond onder diegene te heet wordt.... en dat maakt me boos en zeer verdrietig, echt verdrietig.....
Kaela schreef:Alsof je kinderen moet hebben om mee te mogen denken. Ik vind Enta’s advies een goede. En dan hoeft CM dat nog niet eens daadwerkelijk te doen, maar het kan bevrijdend en rustgevend werken om over loslaten, vertrouwen en de positieve kanten van de kinderen iets meer alleen laten na te denken. Of met de kinderen daarover te praten, hoe ervaren ze het alleen zijn, vinden ze het erg of leuk om de honden een keer extra uit te mogen/moeten laten. Misschien geeft zo’n gesprek wel heel veel rust en kunnen er met kinderen en baas afspraken gemaakt worden die er voor zorgen dat CM zich er ook fijn in voelt. Zoals een vast tijdstip voor telefonisch contact met de kinderen en het recht om naar huis te mogen als er iets (wat dan ook) is.Wat goed gezegd.
En als de conclusie is dat je op die middag thuis wi zijn, dan is dat goed en moet je dat doen. Als je hart dat ingeeft en je niet overtuigd raakt dat je kinderen het juist heel fijn zouden vinden, is dat jou keuze. En als die afspraken ook al stonden, dan behoren die nageleefd te worden. Misschien kan de bedrijfsarts of reintegratiearts daarbij helpen?
En Cindy, ik ken je niet, maar duidelijk is dat jij doorgaat tot je er bij neervalt. Daar heeft niemand iets aan. Jij niet, je kinderen niet en je honden niet. En de enige die dat veranderen kan ben jij zelf. Zoek hulp, zoek steun. Die heb je nodig. Want volgens mij speelt er heel erg veel meer dan alleen dit. Sterkte
CindyMayella schreef:Ik moest idd ff mn hart luchten gisteravond..... ik was zo ontzettend boos.... jullie hebben allemaal een punt... loslaten van je kinderen, maar ik ben liever bij ze als ze thuis zijn.... dr is een verschil tussen een paar uur alleen thuis zijn of een hele dag....Sterkte, met alles.
Maar goed, thanks voor jullie reacties!!!
CindyMayella schreef:Ik moest idd ff mn hart luchten gisteravond..... ik was zo ontzettend boos.... jullie hebben allemaal een punt... loslaten van je kinderen, maar ik ben liever bij ze als ze thuis zijn.... dr is een verschil tussen een paar uur alleen thuis zijn of een hele dag....Sterkte met je weg hier in vinden
Maar goed, thanks voor jullie reacties!!!
Kaela schreef:Sorry hoor PoP maar ik zeg nergens hoe ik het zou doen of wat ik vind dat ze moet doen. Ik geef aan wat een mogelijkheid zou kunnen zijn om over na te denken en te exploreren. Daar mag CM mee doen wat ze wil.Ik heb jou toch ook niet gequote of aangesproken?
En dit is een forum waar we een groot hart voor elkaar hebben en vanuit dat grote hart mogen reageren zoals we denken dat we een ander mogelijk kunnen helpen of steunen. Ik ga geen ja en amen roepen omdat jij en koekje vinden dat ik niets mag zeggen omdat ik geen kinderen heb. Ik vind het heel rot voor CM dat het niet goed met haar gaat en als ik denk dat mijn gedachten haar daar heel misschien een klein beetje in helpen kunnen, dan zal ik het niet nalaten die te delen. Omdat ik zelf ook dankbaar ben voor mensen die de moeite hebben genomen zich om mij te bekommeren toen ik het moeilijk had.