Ik heb ook dat gevoel dat Borke aangeeft. Met 4 tweedehands honden in huis, waarvan je stuk voor stuk niet begrijpt waarom iemand die als oud vuil de straat op gooit of naar de perrero brengt. Zo lief, zo zachtaardig, zo gewenst.
Neem Dali: ja, hij is heel erg druk. Ja, hij heeft allergieen. Ja, hij heeft energie voor tien en als hij die niet kwijt kan, berg je dan maar.
Maar: zo aanhankelijk, hij wil altijd bij je zijn (logisch, hij is in de steek gelaten). Altijd op schoot, altijd knuffeltjes, altijd spelletjes doen. Oprecht dankbaar als je hem met zijn jeuk, pijn en andere ongemakjes helpt. En daarnaast vind ik hem ook nog eens zo verschrikkelijk mooi.
Ik begrijp niet dat iemand de beste hond van de wereld heeft gehad - en hij heeft een baas gehad, want hij is duidelijk opgevoed- en hem dan wegbrengt om afgemaakt te laten worden omdat hij 'lastig' is geworden. Je weet toch dat schattige pups groot worden? Dat een hond energie heeft en dus iets moet doen? Dat ze ziek kunnen worden?
Dat maakt hem toch niet minder aantrekkelijk? Dan doe je hem toch niet weg?
Ik zal dat nooit begrijpen.
Hij hield van zijn oude baasjes en zij vonden het prima dat hij afgeslacht zou worden. Zij denken dat hij dood is en kunnen daar mee leven.
Gelukkig voor hem woont hij nu hier en hoeft hij nooit meer weg en mag hij lekker zichzelf zijn - mankementen en al. Wij houden van hem en van al onze andere lieverds met evenzo schrijnende verhalen.
Scheve foto want van telefoon - maar het is een schoothond
