smulpaap schreef:En nog eentje
bagage
Nu ik eindelijk thuis ben, fris gewassen, geïnstalleerd en gevoed,
Warm ingeduffeld in mijn zachte, nieuwe bedje,
Nu wil ik mijn bagage uitpakken
Voor ik het vergeet
Ik heb zo veel te dragen ---
Zo veel te betreuren.
Mmm..Ja, hier is het, helemaal bovenaan
Laten we mijn eenzaamheid, mijn hartpijn en verlies uitpakken.
En daar, bij mijn riem, ligt nog angst en schaamte.
Ik bekijk al die dingen die ik zo graag achter me wilde laten,
En bedenk dat ik ook mijn portie pijn nog moet uitpakken.
Ik hield van hen, van die anderen, die me in de steek hebben gelaten,
Maar ik was niet goed genoeg -- want ze wilden me niet.
Ga jij mijn bagage aanvullen?
Ga jij me helpen uitpakken?
Of ga je alleen mijn bagage bekijken –
En me meteen weer terugbrengen?
Heb je tijd om me te helpen uitpakken?
Om mijn bagage op te bergen,
Zodat ik ze nooit meer hoef uit te pakken?
Ik hoop het echt – want ik ben zo moe.
Maar ik heb nu eenmaal bagage meegebracht.
ZUL JE ME NOG WILLEN ALS MIJN BAGAGE IS UITGEPAKT ?
Deze raakt mij diep...
Sofi is in Spanje naar een dodencel gebracht
Iets van 2 jaar was ze nog maar
Een hele zachtaardige hond
Heel liefdevol en geduldig
Ik denk dat kinderen echt op haar zouden kunnen hangen
Ik kan me niet indenken dat ze iets zou doen
Tuurlijk was ze druk en onstuimig
Een grote jonge hond
Vol energie
Ze was ook ziek, leishmaniose
Dat was toen nog niet zichtbaar
Toen we haar net hadden, trok ze altijd naar slanke blonde vrouwen, die iets langer zijn dan ik
Er is vast iemand geweest die goed voor haar was
Die ze miste...
Toen we haar 1 week hadden liepen we ergens in een straat en daar stond een wit busje, ze ging er naast staan alsof ze thuis kwam...
Ik heb me vaak afgegevraagd wat haar verhaal was....
Wat ze haar hebben aangedaan...
En ja we hebben alles uitgepakt samen
En heel eerlijk...
Ja ik werd soms wanhopig
Natuurlijk waren er issues
Met andere honden
Met haar gezondheid
Met verlatingsangst
En onbenulliger zoals sleuren aan de lijn
Er waren momenten dat ik twijfelde
Maar wat dan...?
Als wij het niet volhielden mocht ze terug naar die stichting
Maar dan?
Wie kon ze nog vertrouwen als wij haar ook lieten vallen?
Gelukkig hielp Borke, dat maakte het gemakkelijker
Uiteindelijk heb ik mijzelf in het geheim beloofd dat we haar lieten inslapen als het echt niet meer ging
Raar is dat juist dat de kracht gaf om door te gaan
We hadden niets te verliezen
En nu....
Loopt Ze als een zonnetje aan de lijn
Kan ze bijna alle honden negeren
Kan ze alleen thuis zijn, ook zonder Borke
Leishmaniose onder controle
Jaagt ze niet meer
Deze dame van 11 jaar is onwaarschijnlijk gehoorzaam
Het was 9 jaar werken - maar dan heb je ook wat
