Ik vond dit gedicht en vond het zo mooi geschreven dat ik het hier plaats:
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij
de vriendschap die ik gaf,
of uitstel...tot het beter past
bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
