Barfplaats.nl

Wow, wat een mooie ervaringen allemaal!

Lizzy, ik kan mij het verhaal van Whoofer nog herrinneren ja.... Dat is echt blijven hangen. Ik weet ook nog hoe het mij in zekere mate geholpen heeft met Lex, mijn husky. Jouw ervaring heeft mij toen deels geholpen bij de zoektocht tijdens zijn ziekte, ik vond er de kracht in om door te gaan en later hielp het bij de verwerking van zijn overlijden. Heel bp was voor mij een grote steun toen. Ook qua kennis delen, heb hier veel geleerd! En allemaal dankzij Lex, hij was de reden om mij aan te melden. Hij leerde mij veel over gezondheid, voeding en ook hoe je met een positieve touch veel kunt bereiken qua training.

Mijn grootste leerervaring is toch wel mijn oudste malamute Ikijok. Hij is echt super lief, maar zo enorm druk! Vooral als pup en jonge hond. Ik was niet alleen gek op deze hond, maar ik werd soms ook gek van hem. Hieb jaren lang lopen zoeken wat er nu met hem was, toen eenmaal dat antwoord kwam, ging er een wereld voor mij open. Ik leer nog steeds van hem, want hij blijft onvoorspelbaar, maar hij is rustiger en zit veel beter in zijn vel. Ik heb deze leermomenten, hoe moeilijk ze ook waren en soms nog zijn, voor geen goud willen missen. Het is en blijft mijn wild thing, that makes my heart sing.....

Mijn belangrijkste leerervaring is geweest het dagelijks samenleven met een grote groep honden. Dat heeft iets met me gedaan, iets in mij veranderd. Het heeft me helderder gemaakt. Nuchterder ook. Boerser. Echter. Duidelijker. En sterker. En ze hebben me geleerd dat ik niet de beste hondentrainer ben die er bestaat en dat ook nooit zal worden

Ik heb van mijn beide honden totaal verschillende dingen geleerd. Mijn oudste labrador Joppe is een zeer zelfstandig type met weinig werklust. Hij verlegt graag op een subtiele manier zijn grens. Ik heb van hem geleerd, op meerdere manieren en vlakken, dat opgeven geen optie is.

Mijn jongste, Cedro, is een vrij drukke enthousiaste knul waarvan ik leerde heel veel geduld te hebben. Hij leert snel en graag maar zijn enthousiasme zit hem soms in de weg. En hij is snel afgeleid. En dat vraagt tijd en geduld als je dan iets wilt leren. Hij leerde mij ook precies wat ik zoek in een hulphond en dat heeft me geholpen in de keuze voor een opvolger. Hij heeft mijn wereld groter en veiliger gemaakt door zijn werk. En ik ben wat zelfstandiger daardoor.

Mijn beide honden hebben mij ook veel geleerd over mezelf en mijn eigenschappen. Dingen waarmee ik weer verder kon......

Het belangrijkste wat ik via mijn honden heb geleerd is dat rustig blijven, rustig doen, rustig zijn veel meer effect heeft in moeilijke situaties dan zelf over de rooie gaan. Dat je met dwang veel minder bereikt dan met een zen-uitstraling (zonder aan duidelijkheid/eenduidigheid in te boeten, uiteraard). Dat een hond dan veel meer vertrouwen in je heeft dan wanneer je staat te gillen om je zin te krijgen. Ik ben daardoor ook op andere vlakken in het leven gelatener geworden. Ik heb daardoor geleerd dat je van een vriend veel meer gedaan krijgt dan van een vijand; dus als je iets van je vijand wilt, dat je hem als een vriend moet benaderen.

Malamoods schreef:Die kleine heeft vast nog iets moois voor je in petto Lil!

Ja, bij haar moet ik echt zeggen: vol verwachting klopt mijn hart. Het is namelijk een zeer grote hond ook al is de verpakking mini.

Ik was de grootste eigenwijs die er rondliep, ik wist het allemaal wel. Ook al was iets krom, als ik vond dat het recht was, was het recht!
En toen kwam Lola... Mijn god wat een eigenwijs ding! Ik heb heel vaak geroepen, ze heeft 4 poten, en je wil niet weten hoe vaak ze dus 4 middelvingers opstak. Foei, foei. Ik heb het eerste jaar soms gehuild van onmacht, en waarom ik had bedacht dat nog een hond zo leuk zou zijn.

Maar het heeft gemaakt dat ik geduldiger ben, veel makkelijker water bij de wijn kan en wil doen. En als het niet rechtsom kan, is linksom is ook een optie.
Ze heeft me ook geleerd anders te kijken, en soms daarin tegen de stroom in te gaan.

Het heeft dus gemaakt dat ik wat makkelijker ben...

Inhoudelijk heb ik door Oscar de ommezwaai van slipketting-dominantie-afleren-corrigeren naar samenwerken en positief trainen gemaakt.

En dat is wel heel oppervlakkig gesteld, want de enorme diepgang die ik in samenwerking met Oscar heb is iets waarvan ik nooit heb geweten dat het bestond. Zeker de training rondom zijn medische angsten, hem de controle en de keuze geven, is een proces geweest wat mij duidelijk heeft gemaakt met hoeveel respect ik met dieren om wil gaan. Ik had nooit gedacht dat je zo dicht bij gelijkwaardigheid kon komen en nu wil ik niet anders meer.

Onze eerste husky Chenak heeft ons zoveel geleerd. Het is nu 14 jaar geleden dat hij in ons leven kwam, herplaatser van vier jaar oud. Verschrikkelijk eigenwijs. Van hem heb ik geleerd dat forceren en eisen niet werken, maar dat vragen en in waarde laten, tot samenwerking Leiden. Maar ook dat er grenzen zijn aan wat je van een hond kan verwachten. Niet alles is 'eruit te trainen', niet met straf maar ook niet met belonen.

Ik ben mij in hondengedrag gain verdiepen, oa met het boek "the other end of the leash" , beste hondenboek dat ik ooit gelezen heb. Gebruik het nog steeds.

Janouk heeft mij geleerd over liefde en de hardheid van honden. Hij over overleed toen wij een paar dagen zonder hem op stap waren. Hij kwakkelde wat, at wat slecht maar iedereen, inclusief de dierenarts zei 'het is niet ernstig, je kan best een paar dagen weg'. Wij vertrokken, hij stopte met eten, met onze lieve oppas naar de dierenarts. Geopereerd, drie gaten in zijn darm. Tumor, niet weg te halen. Hij moet al lang pijn hebben gehad, maagsap liep zo zijn buikholte in. Onze bikkel wilde niks laten merken, ging nog gewoon mee wandelen. Pas toen wij gingen, liet hij het ook gaan. Ik ben veel alerter geworden op de vaak subtiele tekenen van pijn bij honden.

Spot, tja... Spot is mijn monsterke. Geduld geduld geduld. Door blijven zetten. Moeilijk te sturen, extreem lief, extreme jager, en mijn spiegel... Gelukkig heb ik Shadow waardoor ik weet dat ik best redelijk een hond kan trainen en opvoeden, maar gottegot als Spot mijn enige en eerste hond was geweest had ik het denk ik niet volgehouden.. Tegelijk is hij me het meeste lief en ga ik voor hem door het vuur. Bij hem heb ik geleerd dat zachtheid nodig is, kalmte, zelfs in zijn meest extreme momenten - als hij de sloot in rukt is dat soms best lastig

Sinds ik misty en Senna in mijn leven heb probeer ik met de dag te leven en niet ver naar de toekomst te kijken.
Genieten van de kleine dingen in het leven en me niet meer zo druk maken om dingen die me niet lukken of anders gaan dan ik wil.
Het belangrijkste is mijn onvoorwaardelijke liefde voor die kleine etters. Wat ik allemaal pik van die 2 meiden
Af en toe jank ik als ik naar ze kijk, dat ze mij nemen voor wie IK ben, dat ik dankbaar ben dat ik hun in mijn leven heb.
Ik zal ze als een echte moeder beschermen, verzorgen en van ze genieten.

De eerste hond die ik heel bewust heb meegemaakt was Wanda, een Galgo van 1,5 uit Spanje (duh). Mijn ouders hadden daarvoor een kruising Mechelaar/greyhound gehad en ze wilden graag een windhond. Zodoende kwam Wanda op ons pad toen ik een jaar of 9/10 was.



Ze was toen een jaar of 1,5 en bang voor alles wat meer geluid maakte dan het ritselen van een wc-papiertje. Iemand die de trap afkwam, een rolletje plakband, en al helemaal: de stofzuiger. In mannelijk schoon had ze al helemaal geen vertrouwen, maandenlang heeft ze mijn vader vermeden. En jaren later werd ze soms nog bang van sommige mannen. Ze kon niets en ze durfde niets. Maar wat we wel geleerd hebben is dat je in een jaar heel veel kan bereiken met heel veel liefde en dat je een hond die volledig het vertrouwen in de mens is verloren nog zó kunt laten opbloeien. Dat is iets waar ik altijd met veel liefde op terugkijk. Ze was zó beschadigd, en dan zie je dat ze aarzelend steeds meer durft en kan, steeds meer ontspannen ligt. Ik meen me te herinneren dat ze ook de eerste maanden altijd met haar kop omhoog sliep en nooit echt diep in slaap was.

We hebben haar 3 jaar geleden in laten slapen, dus ze zal een jaar of 10/11 geworden zijn.

Het lijkt wel zo te zijn dat het de dieren zijn die ons de meeste vragen laten oproepen, waarmee je de grootste obstakels moet overwinnen, juist ook de dieren zijn die het meeste in je hart gaan zitten....

Rakker is er op de momenten dat het moeilijk is...... hij komt mij dan troosten, weet mij uit een dissociatie te halen....... ik zeg altijd dat hij mijn hulphond is.......
Laddy is de clown, die doet meestal wel iets waardoor ik weer lachen moet om die gekkerd.....

Leer nog elke dag bij...... ik ben de baas en niet jullie........ hierdoor merk ik dat mijn jongens rustiger worden, zij hoeven "het werk niet meer op te knappen'. Ook dat als Rakker weer eens heerlijk zit te blaffen, dat roepen niet helpt, maar een keer in de handen klappen wel........ ook met oudejaar werkte het, hij is niet bang, buiten loopt hij vrolijk fluitend langs alles heen, terwijl hij binnen begint te blaffen.... Dit jaar heb ik "geblaft", mepte een keer met de deegrol op de tafel en meneer legde zich rustig op de bank naast ons neer, terwijl hij anders opgefokt voor het raam zat. Afgelopen oud en nieuw was een verademing, geen constant blaffende honden. Laddy blaft alleen omdat Rakker blaft: hij kijkt zo van moeten we blaffen? ja? Dan help ik toch....... Door de honden heb ik ook contacten hier in Nieuwegein. Als je een hond hebt, spreken ze je in 1x aan

Malamoods schreef:Het lijkt wel zo te zijn dat het de dieren zijn die ons de meeste vragen laten oproepen, waarmee je de grootste obstakels moet overwinnen, juist ook de dieren zijn die het meeste in je hart gaan zitten....

Ja vaak wel. Boris was een erg lastige pup. Hij staat wel bekend als de geweldige hond en dat was hij ook vanaf het moment dat hij 1 jaar gepasseerd was. Maar we hadden van 2 gt's euthanasie advies ivm de extreme verlatingsangst. En verder was het een echte werkmechel dat vroeg veel training en daar heb ik zo mega veel van geleerd.

Jones is gewoon een echte hartendief. Maar ook bij hem heb ik regelmatig goed advies nodig, want hij is nogal hoe zeg ik dat kort? Een erg autistische blije lomperd.

Dus ja als je hobbels overwint groei je naar elkaar toe.

Onze eerste rottweiler kwam bij ons toen mijn zwager ging scheiden.(4 jaar)
Bij ons thuis nooit honden gehad wat wist ik ervan. Niks!!!!!!
Naskaya was een moeilijk hond.
Ben ermee gevallen ribben gekneusd kleren kapot.
Ook was ze niet de vriendelijkste hond naar mensen.(die waren bang voor haar)
Ze gromde en viel ui naar andere honden.
Per toeval bij de hondenschool terecht gekomen.
Ben daar ieder week naar toe gegaan
en wat was dat moeilijk.
Het huilen stond me nader als het lachen.(maar de aanhouder wint)
Voor ons gezin was ze super lief en als ik deze kanjer wilde houden moest ik doorzetten(want ik was de 3de eigenaar).
Het is er nooit helemaal uitgegaan maar naarmate ze ouder werd wel wat makkelijker en toegankelijker.
Wat heb ik veel van Naskaya geleerd en ze helaas maar 8.5 jaar geworden.
Nu hebben we dan Astrid en qua opvoeding viel dat allemaal mee.
Astrid wordt in maart 12 jaar en is echt een schat!!!

Malamoods schreef:Wow, wat een mooie ervaringen allemaal!

Lizzy, ik kan mij het verhaal van Whoofer nog herrinneren ja.... Dat is echt blijven hangen. Ik weet ook nog hoe het mij in zekere mate geholpen heeft met Lex, mijn husky. Jouw ervaring heeft mij toen deels geholpen bij de zoektocht tijdens zijn ziekte, ik vond er de kracht in om door te gaan en later hielp het bij de verwerking van zijn overlijden. Heel bp was voor mij een grote steun toen. Ook qua kennis delen, heb hier veel geleerd! En allemaal dankzij Lex, hij was de reden om mij aan te melden. Hij leerde mij veel over gezondheid, voeding en ook hoe je met een positieve touch veel kunt bereiken qua training.

Mijn grootste leerervaring is toch wel mijn oudste malamute Ikijok. Hij is echt super lief, maar zo enorm druk! Vooral als pup en jonge hond. Ik was niet alleen gek op deze hond, maar ik werd soms ook gek van hem. Hieb jaren lang lopen zoeken wat er nu met hem was, toen eenmaal dat antwoord kwam, ging er een wereld voor mij open. Ik leer nog steeds van hem, want hij blijft onvoorspelbaar, maar hij is rustiger en zit veel beter in zijn vel. Ik heb deze leermomenten, hoe moeilijk ze ook waren en soms nog zijn, voor geen goud willen missen. Het is en blijft mijn wild thing, that makes my heart sing.....

Ik kan me Lex nog heeeeeel goed herinneren Rachel

Maar de dag dat Whoofer ons leven in wandelde is de dag geweest dat ik me in hondenvoeding ben gaan verdiepen. En behalve dat hebben mijn honden me zoveel geleerd, kan zou er een boek over kunnen schrijven.