Mijn allereerste hond - mijn grote leerschool.
Totaal bleu in de hondenwereld, nog maar kort wonend op het platteland, uit een plaatselijk krantje een advertentie geplukt: "Berner Sennen reu te koop".
Met toenmalig meneer -Saskia- was het besluitproces kort: "Als we gaan kijken, zijn we verkocht; dus nu beslissen."
Gaan kijken, stond daar een imposante reu aan het hek te blaffen. Het gesprek was kort, we kregen geen enkele info. 10 minuten later zaten we -met hond- in de auto op weg naar de plaatselijke dierenspeciaalzaak. We hadden niets, maar dan ook werkelijk niets in huis voor een hond. Dus riem, mand, eten, speeltjes, kammen (mijn hemel wat zag hij eruit), shampoo ingeslagen.
Deze imposante reu heeft een indrukwekkende, mooie, maar ook verdrietige periode in mijn leven gegeven. Na een gewenningsperiode kwamen zijn niet al te vriendelijke trekjes naar boven. Tolerant was hij zéker niet. Het werd
zijn huis,
zijn tuin en wij waren van hem. Punt.
Al snel ben ik met hem op cursus gegaan en daar ging hij bijna letterlijk voor me door het vuur. Hij deed alles met overdreven gedrevenheid. Een sterke persoonlijkheid, to say the least. Fijn voor mij, mooie resultaten op cursus, maar zijn gedrag naar de rest van de wereld werd er niet minder van. Op consult bij Martin en Helly Gaus en die waren niet mals in hun oordeel: Deze hond was gevaarlijk. Óf heel goed van de buitenwereld afschermen, óf inslapen.
Dat was tegen mijn zere bleue been; hij deed het met mij immers perfect. Tot het moment dat één van de kids (in zijn knie) werd gebeten. Toen viel het oordeel: dit is onhoudbaar. Is het bij ons niet te behappen, dan is het nergens te behappen voor hem. En dus is hij op vijf-jarige leeftijd in goed overleg met de dierenarts ingeslapen. Een (lichamelijk) kerngezonde hond.
Hij was mijn trigger om de opleiding tot kynologisch gedragstherapeut te gaan doen; ik wilde weten of ik er in dit proces alles aan had gedaan om dit beter te begeleiden. Er daar werd me na een intensieve opleiding heel duidelijk: Nee, ik had het niet beter kunnen doen. Waarschijnlijk had ik het eerste advies van Martin en Helly veel eerder overgenomen.
Hij heeft onuitwisbare indruk gemaakt en mijn honden-eigenaarschap zoveel meer gegeven dan ik had kunnen vermoeden bij de eerste aanblik van die massieve reu, die tegen het hek op stond en waar ik als een blok voor ben gevallen.