Barfplaats.nl

Ik heb net de huiskamer gestofzuigd en gedweild, zit nu misselijk van de pijn op de bank 

Soms breekt de 24/7 pijn me echt even op, alles kost zo veel energie en vooral moed 
Als ik dan die schoonmaak verhalen hoor van anderen mensen denk ik ja dat wil ik ook, een mooi schoon huis  om dan na de afwas en het aanrecht te hebben gedaan zo'n pijn in mijn handen te hebben dat je bijna geen veertje meer op kan tillen  zakt te moed je weer even in de schoenen 

Ik weet ik heb zo veel bereikt als je het met 5,5 jaar geleden vergelijkt, doe veel meer dingen, ben geestelijke veel stabieler en volwassen geworden, durf voor me zelf op te komen, ga naar feestjes en heb het er leuk, geef mijn grenzen goed aan, geniet zo veel ik kan en probeer altijd de mooie kant van alles te zien.

Maar er zit geen groei meer in, dingen veranderen niet meer echt, de pijn blijft.
Soms breekt het me gewoon even op, als de meest stomen simpelen dingen me zo veel pijn doen word het me soms even te veel 

En soms twijfel ik of ik het wel aan kan om bijvoorbeeld een kindje te hebben of mijn droom om een klein zelfvoorzienend boerderijtje te kunnen runnen wel lichamelijk aan kan 

Soms lukt me even niet meer om sterk te zijn en alle pijn te negeren, je grenzen aan te geven, blij en vrolijke te zijn terwel je lijf zo'n pijn doet, de blikken in de tram te negeren omdat je niet wilt opstaan voor een oude vrouw, te accepteren dat je niet zo als al die anderen mensen bent en dat je als 26 jarig vrouw zo verschrikkelijk beperkt bent 

Ik zou heel graag even een virtuele knuffel willen zo dat ik de moed weer vind om de spullen van het dweilen op te ruimen, even een klein duwtje in de rug om weer veder te gaan 

Beste Jasmijn,

we kennen elkaar niet, maar ik wil je toch graag even een hart onder de riem steken.
Als je in staat bent om al zoveel jaren met een positieve instelling het leven tegemoet te treden en uitdagingen aan te gaan dan verdien je een dikke pluim!
Blijkbaar zit jij nu even in een dip. Dat geeft helemaal niet. De boog kan niet altijd gespannen zijn.
Ik wens je sterkte en hierbij, ondanks dat we elkaar niet kennen, een dikke knuffel!

Je geeft zelf aan dat je al een heel stuk gegroeid bent. Dat is toch geweldig. En soms is groei niet te zien. Je hebt een vriend, gaat of bent verhuisd. Een nieuw hondje, een pracht van een huis voor een harige friemel.
Dat zie je zelf niet, het zijn mijlpalen.
Soms kan een kleine wereld mooier zijn dan een grote. Zo zie ik het, zelf ook kleine stappen maar altijd en elke dag weer de zon zien.
Een schoon en opgeruimd huis is hartstikke fijn. Een beetje blij met je zelf heerlijk.
Dikke knuffel voor jou. 
Enne voor een klein zelfvoorzienend boerderijtje, daar ben je dan elke dag, elke dag een beetje.
Je vriend zal wel een groot aandeel in zwaardere dingen hebben. Dat heeft hij vast voor zo een mooi plan over.

Dikke knuffel.

Zo te horen ben je al hartstikke goed bezig met jezelf, dus de knuffels dik verdient. 

Och meis, 24/7 pijn hebben is zeker niet mis en ik kan me zo levendig voorstellen dat je na zwaar huishoudelijk werk er echt ff helemaal doorheen zit.
Vind het al knap dat je het nog kan/doet! Je bent een sterke meid!

In 5,5 jaar tijd heb je al veel bereikt lees ik, wees niet te hard voor jezelf en als het ff niet meer lukt stop dan met jezelf pijnigen maar blijf wel toekomstplannen maken. Zonder dat kan geen mens vooruit toch en je bent nog jong als je over kindjes denkt.

Kop op, ff lekker janken en dan tranen drogen. Je kan het!

jasmijn schreef: Ik heb net de huiskamer gestofzuigd en gedweild, zit nu misselijk van de pijn op de bank 

Soms breekt de 24/7 pijn me echt even op, alles kost zo veel energie en vooral moed 
Als ik dan die schoonmaak verhalen hoor van anderen mensen denk ik ja dat wil ik ook, een mooi schoon huis  om dan na de afwas en het aanrecht te hebben gedaan zo'n pijn in mijn handen te hebben dat je bijna geen veertje meer op kan tillen  zakt te moed je weer even in de schoenen 

Ik weet ik heb zo veel bereikt als je het met 5,5 jaar geleden vergelijkt, doe veel meer dingen, ben geestelijke veel stabieler en volwassen geworden, durf voor me zelf op te komen, ga naar feestjes en heb het er leuk, geef mijn grenzen goed aan, geniet zo veel ik kan en probeer altijd de mooie kant van alles te zien.

Maar er zit geen groei meer in, dingen veranderen niet meer echt, de pijn blijft.
Soms breekt het me gewoon even op, als de meest stomen simpelen dingen me zo veel pijn doen word het me soms even te veel 

En soms twijfel ik of ik het wel aan kan om bijvoorbeeld een kindje te hebben of mijn droom om een klein zelfvoorzienend boerderijtje te kunnen runnen wel lichamelijk aan kan 

Soms lukt me even niet meer om sterk te zijn en alle pijn te negeren, je grenzen aan te geven, blij en vrolijke te zijn terwel je lijf zo'n pijn doet, de blikken in de tram te negeren omdat je niet wilt opstaan voor een oude vrouw, te accepteren dat je niet zo als al die anderen mensen bent en dat je als 26 jarig vrouw zo verschrikkelijk beperkt bent 

Ik zou heel graag even een virtuele knuffel willen zo dat ik de moed weer vind om de spullen van het dweilen op te ruimen, even een klein duwtje in de rug om weer veder te gaan 

*dikke knuffel van hieruit*
Af en toe mag je wel eens een dipje hebben!
Het is niet gemakkelijk om dag in dag uit met pijn te leven.
Het is wel een kunst om steeds weer de moed te vinden om door te blijven vechten voor je dromen en als ik dit zo lees lukt je dat al 5.5 jaar...
Dus KOP OP, even huilen, gillen, droef zijn en dan weer vooruit en vechten.

Ik weet natuurlijk niet met welke pijn je te maken hebt, maar ik leef zelf dag in dag uit met pijn en verlammingsverschijnselen op heel slechte dagen.
Met de juiste medicatie valt dat allemaal wel mee, maar soms mag die medicatie niet en is het ook vechten.
Ik lees je kinderwens en dan denk ik: waarom zou het niet kunnen? Je hebt een partner die je kan helpen toch? Voor kindjes te "maken" ben je met 2, maar om er voor te zorgen ook he.
Ondanks mijn beperking draag ik zorg voor mijn 3 (bijna 4) kindjes, start ik als onthaalmama in september (wel stap voor stap opbouwen), lopen hier 5 hondjes rond en trek ik redelijk goed mijn plan.
Het enige wat ik je als tip kan geven is: laat je helpen als het je niet lukt, durf dingen uit handen geven en om hulp te vragen.
Dan kom je er echt wel en kan je veel bereiken!!!!!

Jeetje Jasmijn, het is ook niet niets zeg. En je bent van zò ver gekomen.

Neem je dip, neem een knuffel

Voor jou: 

Och.... ik wilde dat ik meer kon doen dan een virtuele knuffel geven.....
Je bent een kanjer!!

Kop op, iedereen heeft zo zijn baaldagen.
Ook jij mag zo een baaldag/dipdag hebben!
Net als dat het begrijpelijk is dat baalt wanneer je niet kan doen wat je eigenlijk zou willen doen.
Dus bij deze, vangen!

Hoi schat, even ingelogd om toch tegen iedereen te vertellen dat ik enorm trots op je ben! Ik ga je geen virtuele knuffel geven aangezien ik deze al irl heb gegeven. Ik maak het je ook niet makkelijk maar je weet hoe ik ben.. Ik maak het niemand makkelijk inclusief mezelf. Ik ben trots op je en dat kindje gaat er komen, onze liefde heeft een logisch vervolg nodig ik hou van je. Dikke kus.. O wacht even.. Kom hem maar halen