Soms is het gewoon echt even niet leuk!
Geplaatst: vr 13 mar 2015, 18:13
Ik heb net de huiskamer gestofzuigd en gedweild, zit nu misselijk van de pijn op de bank
Soms breekt de 24/7 pijn me echt even op, alles kost zo veel energie en vooral moed
Als ik dan die schoonmaak verhalen hoor van anderen mensen denk ik ja dat wil ik ook, een mooi schoon huis om dan na de afwas en het aanrecht te hebben gedaan zo'n pijn in mijn handen te hebben dat je bijna geen veertje meer op kan tillen zakt te moed je weer even in de schoenen
Ik weet ik heb zo veel bereikt als je het met 5,5 jaar geleden vergelijkt, doe veel meer dingen, ben geestelijke veel stabieler en volwassen geworden, durf voor me zelf op te komen, ga naar feestjes en heb het er leuk, geef mijn grenzen goed aan, geniet zo veel ik kan en probeer altijd de mooie kant van alles te zien.
Maar er zit geen groei meer in, dingen veranderen niet meer echt, de pijn blijft.
Soms breekt het me gewoon even op, als de meest stomen simpelen dingen me zo veel pijn doen word het me soms even te veel
En soms twijfel ik of ik het wel aan kan om bijvoorbeeld een kindje te hebben of mijn droom om een klein zelfvoorzienend boerderijtje te kunnen runnen wel lichamelijk aan kan
Soms lukt me even niet meer om sterk te zijn en alle pijn te negeren, je grenzen aan te geven, blij en vrolijke te zijn terwel je lijf zo'n pijn doet, de blikken in de tram te negeren omdat je niet wilt opstaan voor een oude vrouw, te accepteren dat je niet zo als al die anderen mensen bent en dat je als 26 jarig vrouw zo verschrikkelijk beperkt bent
Ik zou heel graag even een virtuele knuffel willen zo dat ik de moed weer vind om de spullen van het dweilen op te ruimen, even een klein duwtje in de rug om weer veder te gaan
Soms breekt de 24/7 pijn me echt even op, alles kost zo veel energie en vooral moed
Als ik dan die schoonmaak verhalen hoor van anderen mensen denk ik ja dat wil ik ook, een mooi schoon huis om dan na de afwas en het aanrecht te hebben gedaan zo'n pijn in mijn handen te hebben dat je bijna geen veertje meer op kan tillen zakt te moed je weer even in de schoenen
Ik weet ik heb zo veel bereikt als je het met 5,5 jaar geleden vergelijkt, doe veel meer dingen, ben geestelijke veel stabieler en volwassen geworden, durf voor me zelf op te komen, ga naar feestjes en heb het er leuk, geef mijn grenzen goed aan, geniet zo veel ik kan en probeer altijd de mooie kant van alles te zien.
Maar er zit geen groei meer in, dingen veranderen niet meer echt, de pijn blijft.
Soms breekt het me gewoon even op, als de meest stomen simpelen dingen me zo veel pijn doen word het me soms even te veel
En soms twijfel ik of ik het wel aan kan om bijvoorbeeld een kindje te hebben of mijn droom om een klein zelfvoorzienend boerderijtje te kunnen runnen wel lichamelijk aan kan
Soms lukt me even niet meer om sterk te zijn en alle pijn te negeren, je grenzen aan te geven, blij en vrolijke te zijn terwel je lijf zo'n pijn doet, de blikken in de tram te negeren omdat je niet wilt opstaan voor een oude vrouw, te accepteren dat je niet zo als al die anderen mensen bent en dat je als 26 jarig vrouw zo verschrikkelijk beperkt bent
Ik zou heel graag even een virtuele knuffel willen zo dat ik de moed weer vind om de spullen van het dweilen op te ruimen, even een klein duwtje in de rug om weer veder te gaan