Missen
Geplaatst: wo 17 dec 2014, 21:08
Ik mis je, Viento!
…..
‘ Missen? ’
‘ Missen. Je weet toch wel wat dat is? ‘
‘ Nee’ zei de eekhoorn.
‘ Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘ Wat voel je dan? ’
‘ Ja, daar gaat het nou om. ‘
‘ Dan zullen we elkaar missen.’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘ Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘ Vergeten! Jou?! ’ riep de eekhoorn.
‘ Nou,‘ zei de mier, ‘schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘ Ik zal jou nooit vergeten.‘ zei hij zacht.
‘ Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dat moeten we nog maar afwachten. ‘
‘ Dag! ‘
En heel plotseling stapte hij de deur uit …..
… De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen.
‘ Mier,‘ riep hij, ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
‘ Dat kan nu nog niet! ‘ zei de mier. ‘ Ik ben nog niet eens weg! ‘
‘ Maar toch is het zo! ’ riep de eekhoorn.
Uit ‘Missen’ van Toon Tellegen
1 jaar geleden overleed onze Viento in de nacht van 17 op 18 december na een operatie waarbij een milttumor wered verwijderd. 12 jaar was hij prominent aanwezig in ons gezin. Wat missen we hem nog steeds, onze Spaanse oogappel.
Zijn zware blaf als hij de bel hoorde of mensen langs het huis zag passeren.
Het op de uitkijk staan in de voorkamer als hij op de een of andere manier aanvoelde dat er bezoek kwam.
Zijn zwaaiende staart als ik in het spiegeltje van de autoruit keek dat gepaard ging met opgewonden gepiep wanneer we ergens naar toe gingen wat hij leuk vond.
Zijn capriolen om een pensstaafje van Frank te krijgen.
Zijn aanwezigheid 's nachts op bed, waarbij meneer het presteerde de helft van het bed in beslag te nemen.
Zijn enthousiasme voor eten.
Het speuren samen.
En al die andere dingen die maakten dat hij nog steeds diep in ons hart zit. Love you, Viento!
…..
‘ Missen? ’
‘ Missen. Je weet toch wel wat dat is? ‘
‘ Nee’ zei de eekhoorn.
‘ Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘ Wat voel je dan? ’
‘ Ja, daar gaat het nou om. ‘
‘ Dan zullen we elkaar missen.’ zei de eekhoorn verdrietig.
‘ Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’
‘ Vergeten! Jou?! ’ riep de eekhoorn.
‘ Nou,‘ zei de mier, ‘schreeuw maar niet zo hard.’
De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.
‘ Ik zal jou nooit vergeten.‘ zei hij zacht.
‘ Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dat moeten we nog maar afwachten. ‘
‘ Dag! ‘
En heel plotseling stapte hij de deur uit …..
… De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen.
‘ Mier,‘ riep hij, ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
‘ Dat kan nu nog niet! ‘ zei de mier. ‘ Ik ben nog niet eens weg! ‘
‘ Maar toch is het zo! ’ riep de eekhoorn.
Uit ‘Missen’ van Toon Tellegen
1 jaar geleden overleed onze Viento in de nacht van 17 op 18 december na een operatie waarbij een milttumor wered verwijderd. 12 jaar was hij prominent aanwezig in ons gezin. Wat missen we hem nog steeds, onze Spaanse oogappel.
Zijn zware blaf als hij de bel hoorde of mensen langs het huis zag passeren.
Het op de uitkijk staan in de voorkamer als hij op de een of andere manier aanvoelde dat er bezoek kwam.
Zijn zwaaiende staart als ik in het spiegeltje van de autoruit keek dat gepaard ging met opgewonden gepiep wanneer we ergens naar toe gingen wat hij leuk vond.
Zijn capriolen om een pensstaafje van Frank te krijgen.
Zijn aanwezigheid 's nachts op bed, waarbij meneer het presteerde de helft van het bed in beslag te nemen.
Zijn enthousiasme voor eten.
Het speuren samen.
En al die andere dingen die maakten dat hij nog steeds diep in ons hart zit. Love you, Viento!
Sterkte
