[monster]

Toen Dribbel epileptische aanvallen begon te krijgen, zag je hem achteruitgaan. Overgaan op Barf heeft het proces vertraagd, maar hij heeft al 4 jaar artrose. Hij mag doorgaan zolang hij nog lol heeft. We hebben een Duitse staander gehad, die was met 15 jaar nog helemaal fit. In 14 dagen ging zijn hart enorm achteruit en was hij weg. Mooie dood zo.

[Vena]

Bij ons gaf onze hond het zelf aan.
Misschien een beetje raar, maar ik praat met mijn dieren en toen ik met onze hond sprak over haar training zei ze: we moeten alleen maar lol maken, we hoeven niets meer te leren.
Dus dat hebben we gedaan, lekker doorgegaan met doggydance, maar de puntjes op de i hebben we achterwege gelaten en vooral heel speels oefenen. Ze was toen 11 en er waren geen duidelijke fysieke problemen.
Een half jaar later moesten we stoppen met doggydance omdat ze last kreeg van spondylose. De dagwandelingen werden wandelingen van een uurtje, springen op de bank lukte niet meer etc.,  dat is lastig voor een werkhond, maar we hebben steeds naar andere vormen van ontspanning gezocht.
Ook ging onze dame veel en diep slapen, minder goed horen en zien.
En je merkt gewoon dat je steeds een stapje terug moet doen, kortere wandelingen, meer slapen, minder concentratie. Last ban rare bultjes, reversed sneeze aanvallen.

En ook is onze dame veel aanhankelijker geworden, ze laat zich nu echt verzorgen en komt steun zoeken als ze ergens last van heeft, dat deed ze vroeger niet.

Hoewel ik de fysieke achteruitgang moeilijk vind, is deze fase van haar leven wel een hele waardevolle periode, je komt toch nog dichter bij elkaar. En omdat je met je neus op de feiten wordt gedrukt is het makkelijker om elke dag alle tijd voor elkaar te nemen en gewoon samen te zijn, zonder dat er nog iets moet of ergens aan gewerkt moet worden. Je bent gewoon samen.

[Anne in Zweden]

Als ik het zo lees, zien de meesten de ouderdom dus wel aankomen. Op een of andere manier stelt me dat wel gerust; het lijkt me zo rot om je hond ineens in een paar weken tijd  oud te zien worden. Nou verwacht ik dat bij Scotch ook niet echt, die is zo, hoe zal ik het noemen, gelijkmatig, evenwichtig. Zoals hij nu is (liever lui dan moe ), zo is hij altijd al geweest. Hij is ook nooit zo stuiterdestuiter als Max. Van Max kan ik me eerder voorstellen dat het gevoel van 'nu wordt hij oud' er plotseling is. Max wordt in april 11, maar jaagt nu nog steeds bergop bergaf honderd meter voor me uit honderd meter achter me even snoepje halen bij vrouwtje en zoef, weg is ie weer.

[pike]

Pike. Hij is net 12 jaar geworden, en hij wordt oud    . Ik denk dat ik zo'n anderhalf jaar geleden de eerste tekenen gezien heb. Dat ik na een wandeling thuis kwam en zei: Pike wordt oud. Maar toen werd ik niet serieus genomen. Maar er waren hele kleine tekenen dat hij ouder werd. Bijvoorbeeld als ik tijdens een wandeling stil bleef staan. Om ergens naar te kijken, of om met iemand een woordje te wisselen. Dan ging Pike zitten. Dat was gewoon ongekend, Pike ging nooit en te nimmer zitten, wou altijd verder. Bleef je wat lang staan, dan ging Pike liggen. Uniek.
Ergens dit jaar begon hij anders te lopen. Liep hij voorheen, bij een wandeling aan de lijn, altijd te huppelen, eigenlijk galoppeerde hij met de voorhand en achter draafde hij  hij wou altijd sneller eigenlijk.  Het viel mij op dat hij gewoon liep te draven, wel pittig tempo. Inmiddels doet hij dat nog steeds, maar na verloop van tijd zakt zijn draftempo af. Loopt hij niet meer voor of naast maar achter. Soms als ik hem dan aankijk dan denk ik hij wordt moe. En als ik dan zeg: gaat het nog Pike? gaat hij accuut liggen  en dan pauzeren  we maar even. Tot genoegen van Duc en tot ongenoegen van Armagnac (nu ruim 9 jaar) die altijd en eeuwig beweeglijk is. Als ze allemaal los lopen, dan is Pike de achterste. Hij gaat in een rustig drafje terwijl hij vroeger altijd in galop ging. De tijd die hij buiten besteedt is (nog) niet veel verminderd, maar de activiteit die hij daar vertoont wel. En dat heeft heel wat gevolg voor de hoeveelheid voer die ik moet geven  Maar, Pike wil nog altijd mee de straat op. Hoe vaker hoe beter! Lange wandelingen houdt hij niet goed meer vol, zeker in de zomer niet, hij heeft echt pauzes nodig én een plek waar hij kan pootjebaden om wat af te koelen, maar nu hij verleden week geplukt is  én het bovendien wat kouder is geworden tippelt hij weer vlotjes mee. Af en toe pas ik de duur van de grote wandeling wat aan, want hij moet er natuurlijk wel plezier in blijven houden. In huis is hij niet veel anders dan vroeger, nog steeds een gekke deur vol fratsen. Altijd in voor een spelletje. Maar, hij wordt sneller moe, is sneller tevreden. Slaapt wat langer. Ik hoop dat hij nog heel veel jaren rondhobbelt.

[Mowgli]

Shanny, de hond van mijn Schatzi was altijd erg sportief, altijd naast de fiets meerennen als we ergens heengingen. Ook altijd erg waaks, dus meteen blaffen zodra de bel ging, en doordraaien als er vreemde mensen binn kwamen.
Op een gegeven moment konden we niet meer met haar fietsen, omdat we merkten dat het haar teveel werd, dus gingen we overal te voet / met de metro / bus heen. Toen merkten we dat ze het moeilijker kreeg met wandelen zodra de temperatuur rond de 18 graden kwam, dus gingen we alleen nog kleine rondjes zodra het weer warmer werd. Maar in de winter ging ze nog als een speer. Op een gegeven moment hoorde ze de bel niet altijd als ze in haar mand lag te slapen. Toen hoorde ze de bel niet meer als ze wakker werd en ons hoorde soms ook niet meer.
Ze werd ineens nóg fanatieker om eten te pakken te krijgen. Konden we voorheen een reep chocola op het aanrecht tegen de muur aanleggen, nu deed ze alles mogelijke om die reep te pakken te krijgen. Zo heeft ze dus een keer 3/4 chocolade cake op basis van olie en pure cacao gevreten.
Toen weigerde ze ineens pertinent na het uitlaten onze flat binnen te gaan, dus moesten we haar naar binnen de eerste 5 traptreden dragen en dan de lift nemen tot onze woning op de eerste etage. Bij de da bleek dat ze problemen met haar gewrichten had en dus veel pijn. Kort daarna ging ze naar de trimsalon om haar vacht te laten scheren voor de zomer, bleek ze een mega tumor te hebben. Deze is door de da weggehaald en ze kwam heel moeilijk uit haar narcose. Twee maanden later, op vakantie in Nederland (we hadden Shanny mee) heeft ze sterk uit haar oor gebloed en bleek ze dus ook een tumor in haar oor te hebben wat op een bloedvat drukte waardoor het bloedvat gesprongen was.  Uiteindelijk heeft mijn Schatzi in oktober besloten dat het genoeg was, omdat hij zelf aanvoelde dat het genoeg was. Hij had altijd een hele sterke band met Shanny.

Shanny is uiteindelijk 14 jaar geworden, en de laatste twee jaar van haar leven merkten we echt dat ze oud was. Oja, ze begon ook ineens vieze stinkwinden te laten, maar ja, ze kreeg dan ook blikken pedigree en later hyperallergeen voer van het koninklijke knijn omdat ze "gevoelige darmen" had nadat ze op een vrijdagavond om half 12 met spoed in de universiteitskliniek voor diergeneeskunde hier in Berlijn opgenomen moest worden vanwege zware diarree en kotsen.

[chelsey]

Ja, die ogen hé, daaraan merkte ik het ook bij Yengees  En sneller moe, nog steeds dol op haar bal, maar na een aantal keer hollen liet ze de bal aan Chelsey (is er allemaal geleidelijk aan ingeslopen). We hebben haar moeten laten gaan toen ze stopte met eten (en we daardoor ontdekten dat ze vol kanker zat  ) en ik mis haar nog steeds!
Chelsey mag in Januari 10 kaarsjes uitblazen en zij heeft nog geen oude wijven ogen, maar ze begint wel wat sneller moe te zijn na een spelletje bal lopen en gaat niet meer in galop aan de fiets (terwijl ik haar vroeger moest afremmen omdat ze zo vol snelheid zat  ). Ik hoop dat Scoop haar nog lang jong houd en dat ik haar nog lang in mijn leven heb!

[Lil]

Herkennen jullie dit?

Ik was dus gisteravond met de heren aan het wandelen (het is dan dus donker) en Boris kwam naar mij toelopen en ik herkende hem niet 

Mijn mooie knappe super super lieve mannetje leek wel een eng beest, omdat ik zijn erg knokige kop goed kon zien. Ook als ik hem aai en knuffel denk ik wel eens dit is niet zoals hij aan hoort te voelen.

En verder is alles ok en zijn karakter is 1000% mijn manneke. Ok, ok mijn oude manneke 
Maar wat betreft lichaam is hij zoooooo veranderd. Eng gewoon. Net alsof mijn herinnering van hoe het hoort uit te zien en te voelen niet strookt met de werkelijkheid en ik iedere keer opnieuw weer denk, hè wie ben jij? (nou ja iedere keer, ik sta daar niet iedere keer bij stil hoor  )

[Inge en Bono]

Toen we Lu kregen  toen dachten we ''die is best een beetje oud'' Nou.... ze heeft ons mooi in de maling genomen  Sinds barf en kurkuma huppelt ze weer als een jonge blom.

D'r gebit, ook wel opgeknapt maar toch, daaraan zie je wel dat ze oud is. En de bulten her en der. En ja, ze huppelt een stuk soepeler dan voorheen, maar natuurlijk niet zoals onze kleine Maus