De grap is dat ik hem helemaal niet als fel zie, hij is juist in mijn ogen heel erg mee gaand en laat eigenlijke alles van mij en mijn vriend toe wat we met hem willen doen.
Vreemde mensen vind hij geweldig en kinderen worden met een dol bezetenheid gestalkt om dan heel voorzichtig een knuffeltje bij ze te gaan halen.
( heb pas voor de grap aan een kindje gevaagd of mijn hondje hem mocht aaien
)
Anderen honden moet hij helaas niks van weten en daar zijn we wel hard mee aan het trainen, we zijn daar nu zo ver mee dat hij bijna niet meer gaat blaffen en gewoon rustig blijft en zelf oefeningen doet zonder helemaal overstuur te raken.
Heel eerlijke denk ik dat ik toch in de kleinen hondjes valkuil ben gestapt en sommige overduidelijke alarm vlagen genegeerd heb.
Het stomme is dat het ook een beetje bewust heb gedaan, ik had het namelijk heel erg nodig om even iets te hebben wat me aan het lachen makten en me steunde in de moeilijke dingen die ik de laatsten tijd door maak.
In de tijd dat ik haku heb heb ik met mijn ouders gebroken, ben gestopt met roken, ontdekt dat ik niet tegen graan, rijst of mais kan wat heel fijn is omdat ik nu bijna geen pijn meer heb maar wat ook er voor zorgt dat ik in de ah zin krijg om met dingen te gaan smijten om dat echt bijna overal rijst, mais of graan zit ook in de dingen die je niet verwacht zo als yoghurt, zijn we bezich met een ander huis zoeken, heeft het 10 jarige neefje van mijn vriend leukemie gekregen en mijn vriend is daar door erg van slag door.
Hier door ben ik met haku ook nog niet naar een honden school geweest wat ik wel heel graag wil, maar ik vind anderen mensen heel erg spannend ( in het echt dan niet online ) dus als ik niet goed in mijn vel zit vind ik het ronduit eng.
Dus we gaan nu even het roer om gooien met haku om hem de duidelijkheid en de rust te geven die hij nodig heeft, een gt in schakelen en flink met hem aan de slag met trainen en grenzen stellen.
