Toch heb ik de reden hier al een keer geschreven waarom ik hiervoor kies. Gewoon omdat ik dus niet met 40 of 50 cm vel extra wil lopen de laatste 50 maar van mijn leven. Stel dat ik dus slecht ter been raak, waar dus een heel grote kans op is, met een rechtszijdige spastische verlamming! Die ik dus heb, waar ik dus maar 30% mee kan. Iemand hoeft me maar op een onverwachts moment aan te duwen en als ik dan op mijn rechterbeen terecht kom, dan donder ik gewoon om. Heel leuk om te zien, maar om mee te maken? nee niet leuk.
Ik wil dus het overtollige vel kwijt omdat ik dan geen extra ballast mee hoef te slepen in de toekomst. Toen ik geboren werd heb ik zuurstofgebrek gehad, daardoor de verlamming, met 4 jaar kon ik nog niet lopen, sindsdien ziekenhuis in en uit, spastisch centrum in en uit, meedoen met onderzoeken tot mijn 16de. Beugel, operatie, slecht lopen, niet mee kunnen komen etc. Veel gepest, ik werd gewoon in de heg gegooid van een afstand als kind van 5/ 6/ 7, Was leuk hoor! NOT! Naarmate ik ouder werd bleef ik gewoon zwak in dat been (veel vallen). Door omstandigheden werd ik dus dikker en dikker, iemand pakte mijn eigenwaarde af, ik heb altijd gedacht toen ik jong was, dat een volwassene het voorbeeld moest geven aan kinderen, maar deze volwassene was nog erger en gemener dan kinderen. Toen werd ik dus dik, door andere zorgen om o.a. honden werd ik nog dikker.
Nu wordt ik dus door zorgen/stress dunner en dunner. Want een dieet heb ik niet gedaan, ik eet alleen gezond en ik eet best veel. Ondanks dat, vliegen de kilo's er bij tijd en wijle af. Nu dus ook! Terwijl ik meer eet dan de laatste tijd. Ik liep al die tijd toen ik dik was dus behoorlijk slecht, elke 2 weken ging ik onderuit. Dat liep vaak af in een kneuzing waar ik de helft van de tijd al niet meer over begon, want dat was dagelijkse kost. Door het vallen, op allerlei vreemde manieren, heb ik ook zenuwen knel zitten. De pijn verplaatst nu dus steeds. 2 jaar geleden begon ik vanzelf af te vallen, na het overlijden van mijn honden. Het was niet te stoppen, toen heb ik mijn voeding omgegooid in gezond, toen ik in de gaten kreeg dat ik heel veel gewicht kwijt was, ben ik mij gaan concentreren op mijn benen. Dus meer lopen, steeds harder lopen (dat gaat ook vrijwel vanzelf als je slanker wordt) en zorgen dat mijn rechterbeen ook sterker wordt, daarnaast een paar maanden gefietsts. In deze tijd ben ik niet gevallen, op die keer in april na.. Dus ik ben welgeteld 1 x in de 2 jaar gevallen. En toen heb ik mij niet pijn gedaan, ik heb nl. niets gekneusd zoals anders. Wil ik ooit weer terug? NEE! Nooit meer.
Ik ben dus echt vastberaden om dat overtollige vel weg te laten halen, maar dat doen ze dus niet als er nog vet in je buik zit. Want dan zijn de risico's veel hoger. Daarom wil ik dus zo slank worden.
Ten eerste dus om mijn linker been te ontlasten, want die moet ons (al het gewicht) al 45 jaar dragen. Nu is elke kilo dat ik lichter ben meegenomen, ik heb nu sterkere benen, en ik merk gewoon toen ik maat 40 had dat ik overal nog moeite mee had. En nu kan ik gewoon veel meer, nu ik nog lichter ben. Mijn rechter been wordt bijna niet aangestuurd door mijn hersenen, want dat is wat er gebeurd. Dus ik moet bij elke stap die ik met rechts moet maken, nadenken wat te doen. Vergeet ik dat, lig ik op mijn snufferd. Hoe ouder ik wordt, des te minder kracht zal ik ooit weer krijgen in mijn verlamde been. Ik zie nu mijn moeder die is ook dik, zit in een rolstoel, kan amper wat beginnen. Moet er niet aan denken dat ik straks 80 ben en een lap vel van 50 cm heb te onderhouden, stel voor dat de thuiszorg er niet meer is en je komt in een bejaardentehuis en heel de boel aan je buik rot weg (ja misschien ver gezocht, maar weet zeker dat er dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen) Ik wil zo lang mogelijk nu kunnen genieten van het leven. Ik heb 25 jaar weggegooid, daar ben ik zelf ook schuld aan, ik had me nooit door iemand zo moeten laten onderdrukken en mijn eigenwaarde moeten behouden. Maar door alle negativiteit van vroeger (ouders hebben nooit gemerkt dat ik gepest werd, terwijl het hele dorp er het er dagelijks over had) dacht ik dat ik alles verdiend had. Dus ik dacht echt dat ik het verdiend had om zo behandeld te worden. Maar dat is nu klaar, nu wil ik leven en ik wil zo goed mogelijk uit de voeten kunnen en met mijn verlamming is dat met zo min mogelijk overtollig gewicht! Dus geen extra vel.
Hoop dat jullie het nu begrijpen?
inge58 schreef:
Geweldig joh! En zo knap!
Er is alleen iets wat ik me toch afvraag: waarom wil iemand perse terug naar maatje 38 of minder?
Ik heb zelf een volle maat 44 en ik wil echt geen maatje(s) minder hoor.
Een stevige bil partij en een goeie borstpartij is in mijn ogen veel mooier.
Vind mezelf er niet mooier op worden als ik afval.
Nogmaals ,ik vind het razendknap van jou,diep respect!
Maar waarom zo'n meisjes maatje?
Ik ben niet nieuwsgierig hoor,maar dat denk ik elke keer als ik jouw vorderingen lees.