Zoooo we zijn weer thuis! Het ging super goed!
Ik vond het spannend. Dat is anders dan zenuwachtig en veel beter te handelen voor mij. Ik heb rustig aan gedaan, diep adem gehaald en heb voor mezelf herhaald: blijf op Oscar letten, hij geeft het wel aan en dan gaat het goed.
Oscar had duidelijk een conflict. Het in de spreekkamer zijn en dokter Paul in de buurt hebben was eigenlijk voldoende reden om te zeggen ik wil niet! Maar toen kwam het kleedje te voorschijn, ging ik net als thuis daarbij zitten en kon hij kiezen voor een bekende routine, samenwerking en contact. Er zat haast zichtbaar een duiveltje en een engeltje op zijn schouder de hele tijd, om steeds weer te kiezen. En elke keer koos hij dan weer voor het samenwerken.
Ik ben heel rustig dingen gaan vragen. Soms zei Oscar nee, dan wachtte ik even. En dan melde hij zich even later alweer, nu kan het wel baas. Ik heb uiteindelijk een verbandje om zijn poot gedaan, een pleister op zijn hoofd gelegd, zijn tandjes bekeken en ik heb ik zijn nek geknepen en met de spuit, zonder prikgevoel hem in zijn nek aangeraakt. Dat is echt véél meer dan ik verwacht had, maar het ging vanzelf, in onze samenwerking. Tussendoor ook nog hele makkelijke dingen gedaan, zoals kin vragen en dingen touchen.
De dierenarts zei: de sky is de limit! En dat is ook zo. Ik ga voor komende week een plan maken en kijken wat haalbaar zou kunnen zijn om volgende week te oefenen. Nu de eerste keer zo goed is, durf ik wel wat concretere plannen te maken, het is uiteindelijk toch ter plekke kijken wat haalbaar is, maar dan heb je wel iets om naar toe te werken.
Ik ga de rest van de dag lekker nagenieten
, hoewel ik de insteek wel begrijp en het resultaat nu ook duidelijk zie. Vooral bij dit soort gevallen is het natuurlijk heel mooi om aan te geven dat Oscar op de goede weg zit naar zijn uiteindelijke 'X'. 
