Parelridder schreef:Wow! wat een prachtig en succesvol pad!! En wat heb je het met bewonderenswaardig veel geduld doorlopen!!!!!!!!!!!
Het is voor mij nauwelijks voor te stellen, zaken die hier zo vanzelf gaan en waarbij ik het me zonder zelfs maar te hoeven twijfelen kan veroorloven te zeggen "Kom op, nou is het genoeg, even mee werken".
Oh dat geloof ik zéker, dit klinkt voor mij ontzettend als het checken of je te vertrouwen bent in je belofte. De BASIS van de hele deal. Echt, petje af dat je zijn vertrouwen hebt gekregen en het weet te laten groeien!
Klopt Parelridder, dat vertrouwen is de basis en die basis staat nog steeds als een huis! Want ook al lukt prikken me niet meer, dat gaat ook nog steeds heel subtiel en veilig. In het állerergste geval draait ie zijn hoofd naar mijn hand en maakt een piepklein hapje in de lucht vlakbij mijn hand. Dan voel ik zijn tandjes langs mijn huid aaien, maar zo bedoeld hij het ook: baas ik ben nu echt serieus, ik durf niet, maar ik weet dat jij dat nu snapt!
Het grappig is ook dat ik in het begin veel met muilkorf heb geoefend. Deels voor de veiligheid van dat moment en deels het alvast normaal maken voor als dat een keer nodig zou gaan zijn voor de veiligheid. Maar dat heb ik op een gegeven moment achterwege gelaten. Het is niet nodig, de basis is zo goed en we houden ons er beide voor 200% aan, dat is veiliger dan welke muilkorf dan ook. Het betekend alleen wel dat ik niet altijd alles bij hem kan en dat is iets wat echt een omslag in denken is. Maar voor ons is dat al zo normaal.
Ik vind het nog steeds raar om er complimenten over te krijgen (dank je ). Dat lees ik bij Paulien ook steeds. Ik vind mezelf niet heel geduldig en ik vind onze weg ook niet bewonderenswaardig. Oscar is mijn vriend, mijn maatje, het is gewoonweg nooit een optie geweest om het niet te doen.