*Dorothea* schreef:
Heel eerlijk, regelmatig als ik verhalen over Oscar lees dan denk ik pffff wat mensen er aan vinden om zo'n hond te hebben.
Ik bedoel dat niet gemeen, maar ik zou er gewoon zo geen zin in hebben. En ik ben blij dat er wel mensen bestaan die moeilijke honden een tweede kans geven.
Wisten jullie van tevoren dat hij een moeilijke hond was?
Nou dat snap ik wel hoor! Voor ons is Oscar geweldig! Hij is een knuffelkont, wil met ons samenwerken, luistert bij normale dingen heel erg prima, is ontzettend vrolijk en grappig om in huis om je heen te hebben. We hebben onwijs veel lol met speuren en trainen. Dus voor ons zitten er meer dan genoeg super leuke kanten aan. Maar die zijn voor andere mensen minder zichtbaar of minder opvallend en tja, als je dan de enorme gebruiksaanwijzing te horen krijgt, dan is het beeld wel even anders.
Wij wisten dat Oscar angstig was. Toen we bij hem zijn gaan kijken was hij schuw, beetje sluiperig als hij naar je toe kwam, wegdeinzen als er iets gebeurde wat hij eng vond. Maar dat was ons uitgebreid verteld en ik had het idee dat we daar wel wat mee konden. Bij Danielle kon hij wel alleen zijn, wat achteraf logisch was, omdat daar altijd ook andere honden waren.
Het eerste half jaar zijn we daar mee aan de slag gegaan en ondanks dat we reuze ons best hebben gedaan, hebben we vreselijk veel fout gedaan en vreselijk veel signalen gemist en toen was ie compleet overprikkeld. Monique Bladder is toen geweest en heeft ons hierin begeleid. Zijn verlatingsangst dachten we opgelost te hebben, want we konden hem een paar uur alleen laten. Blafte niet, sloopte niet, poept of plast niet in huis. Kat in het bakkie dachten we. Tot Monique zei dat zijn verlatingsangst eerder anxiety was en dus veel erger. Sindsdien laten we hem niet meer alleen, want de enorme stress daarvan belemmerd heel erg al het andere in het dagelijks leven. Daarnaast heeft een mechel natuurlijk altijd/heel vaak een wat overdreven binding met de baas, maar Oscar is daar dan ook weer heel extreem in. Oscar heeft geen andere dingen in zijn maintance set dan mij en meneer K en dat is de kern van al de problemen rondom alleen laten, bij oppas brengen enz.
Toen werd ie rustiger en braver en leuker en toen ben ik VOLLEDIG de mist in gegaan met jachtgedrag. Ik heb het totaal niet aan zien komen en toen was het te laat. Dus nu jaagt en dood hij extreem fanatiek, want hij heeft succes gehad en Oscar doet qua gedrag alleen aan extremen. Het ene (overprikkeldheid) heeft plaats gemaakt voor het ander (jagen). Dus we doen niets aan dat jagen, behalve voorkomen, want ik heb geen flets idee wat we anders er voor terug gaan krijgen.
Nou ja en toen was zijn heup slecht, zijn er wat vervelende dingen gebeurd bij de dierenarts en hadden we er nog een dierenartsentrauma bij. Dat is denk ik wel te verbeteren met training, zonder dat er dan weer iets anders voor in de plaats gaat komen. Dus daar gaan we over 2 weken mee beginnen.
Dus ja, ik wist dat ie moeilijk was, maar ik had totaal geen idee wat er allemaal achter weg zou komen. Ik dacht toen we Oscar kregen, dat het allemaal een kwestie van wennen was. Doen, ervaren, meemaken. En dat hij dan gewoon minder angstig zou worden en een normaal leven zou kunnen leiden bij ons. Maar elke keer als er iets gebeurde kwam er weer iets anders, iets groters achter weg. Met nieuwe problemen en nieuwe hindernissen. Maar ja, daardoor heb ik zo ongelooflijk veel geleerd over gedrag en emotie en wat je nou eigenlijk doet als je op verschillende manieren iets aanpakt. Dat deel had ik echt niet willen missen. Voor we Oscar kregen was mijn kennis nog heel erg van de oude stempel en nu weet ik zo veel meer! Dus daar ben ik dan wel blij mee en dat is ook absoluut wel het deel wat mij ontzettend veel plezier geeft! Ik verheug me, ondanks het pittige probleem, al heel erg op de clinic en op de workshop emotie die ik eind februari ook bij Monique ga volgen. Dus om het maar heel positief af te sluiten: elk nadeel heb ze voordeel!