Zeer herkenbaar! We hebben altijd enorm te doen gehad met moederpoezen: gingen ze tenslotte, eindelijk, de doos uit om een meter verderop een hapje te eten, ging het hele spul piepen dat ze 2 tellen hun moeder moesten missen, waarop moeder dan onverrichterzake, mopperend en al, terug liep, om het kroost stil te krijgen... Ow, echt hoor.. achter het behang d'r mee!
Ook een geweldige fase vond ik de periode dat een deel van de kittens al toe is aan het op onderzoek uit gaan en er tegelijkertijd nog 1-2 zijn die dat niet durven (altijd degenen die als eerste stonden te roepen dat ze de doos wel uit wilden, maar het nog niet lukte.. ammehoela, ze kukelden moedwillig terug de doos in!
) En dan moeders rol: de ondernemende smurfen in de smiezen houden, met zo'n heel typisch moederlijk mrrrauwtje en ondertussen die blehrende held-op-sokken aanmoedigen zich er bij te voegen.
Heej en TOP dat Mies je toe staat het bakje eten in de 'werpkist' neer te zetten (en weer lekker vers eet)!! Dat ze je met argusogen bekijkt is onvermijdelijk, maar er moet tegelijkertijd al veel vertrouwen zijn om dit te kunnen hanteren. Het zo kort mogelijk laten zijn - neer zetten en weg wezen - is volgens mij het meest ideale wat je doen kunt om haar vertrouwen te laten groeien. Ze had geen beter kraamhotel kunnen kiezen!