Onze heftige mastitis ervaring dateert alweer van 15 jaar geleden, toen we nog Maine Coon katten fokten.
Onze (zelfgefokte) grote sterke rode Toma had 5 kittens van (gelukkig alweer) 2.5 week.
Leo werkte op kantoor en ik deels van huis uit.
Alles ging super met moeder en haar 5 snel groeiende zonen.
Ik ging om 8.30 de deur uit naar een afspraak en kwam om 12.00 uur weer thuis.
Natuurlijk ging ik niet meteen werken, eerst even bij de kittens kijken
Blij liep ik naar boven...
Op de trap hoorde ik de kittens al krijsen, vreemd want Toma was een supermoeder, die volop melk had en heel zorgzaam was voor haar kittens.
De kittens waren alleen, Toma was onvindbaar en kwam ook niet toen ik haar riep
Ik zag de schuifkast open staan en daar lag ze...
Volstrekt apathisch...
Alsof ze in coma lag...
Direct DA gebeld die kwam direct.
Voor de Zoetermeerders: Jan Krijnen van de Stationstraat, want Frank de Grauw werkte daar nog en had geen dienst.
Gierende mastitis, direct flinke dosis AB en advies kittens direct te gaan flessen om de moeder te redden.
Hij zei nog de gaten zullen er wel in vallen...
Toen volgde zo'n beetje het scenario wat Erna beschrijft...
Erna schreef:
Wat ik van de DA gisteren heb begrepen zal er ergens een gat ontstaan waar het pus uit gaat lopen en dan zullen er rondom het zwarte gedeelte steeds meer stukken dood weefsel loslaten. Wat je niet weg kunt halen en daar dus gewoon hangt. Je wacht tot het eraf valt. Het gat wordt dan steeds groter totdat alles weg is en je met een gapend groot gat zit die vanaf de randen weer dicht moet gaan groeien.
Je praat dus niet over een paar dagen verzorging maar met zo'n groot gat zal het weken tot maanden gaan duren voordat het dicht is.
Op dit moment ligt de prio bij het stabiliseren van Biscuit en dan straks als de tiet open is bij het schoon houden van de hele boel. Biscuit zal dan stabiel zijn want de bacterieen zijn dan door het lichaam verslagen.
In mijn optiek....en dan praat ik echt voor mezelf, is het straks als de boel open is zaak om de boel zo snel mogelijk op te laten drogen (dus proberen die melkproductie te verminderen) en de pups af te spenen. Bisc kan dan rustig herstellen zonder puppypootjes in haar wonden. Maar of dit de juiste methode is weet ik niet, Liz en Leo zullen verschillende scenario's gaan bespreken met de DA.
Toma was op sterven na dood en dat voelde als belangrijker dan de kittens, maar die kittens hadden verzorging nodig en hun oma had daar geen interesse in, dus het was aan ons.
Om de 2 uur flessen en laten poepen/plassen, tussendoor Toma verzorgen, zelf eten en drinken en slapen, dat ging eigenlijk niet.
Gelukkig konden we veel vrije dagen opnemen, deden we het samen en hadden we een kattenvriendin die kwam als we soms toch moesten werken.
Na 1.5 week waren de kittens 4 weken en hebben we ze door honger (minder vaak flessen) geleerd zelf te eten.
Afschuwelijk om te doen, maar we moesten ook weer aan het werk en het lukte.
Met Toma ging het weer stukken beter zodra de boel openbrak, de pus er uit kwam, de AB zalf in de wond kon.
We spoelden de wond met licht gezouten handwarm water (wat gekookt was) en daarna de zalf er in.
De gaten waren ter grootte van rijksdaalders.
Het spoelen hielp enorm met het schoonmaken en afsterven.
Toen dat proces voorbij was, genas de wond enorm snel aan de buitenkant, de binnenzijde was toen al goeddeels geheeld.
Ik weet nog goed hoe eenzaam het was en hoe moe we waren.
Iedereen leefde enorm mee, internet was er nog niet, alleen telefoon of bezoek, maar eigenlijk waren we daar te moe voor.
Mensen wilden komen helpen, maar we hadden de puf niet om het te organiseren.
Ik vertel dit hele verhaal om uit te leggen dat het heerlijk is als veel mensen met je meeleven, maar dat het ook belastend is als je eindelijk even met een koffie zit en je bestookt wordt met vragen.
Lizzy kennende zal ze het hele verhaal allemaal nog delen.
Maar 1x per dag een bericht van Liz of de hulptroepen is toch al mooi!
Al fokkend hebben we nog vele tegenslagen gehad, maar ook heel veel plezier.
Wat het ons leerde, is dat je sterk moet zijn om het aan te kunnen.
Zowel mentaal, fysiek, als paar en ook financieel.
Dat je veel moet kunnen regelen op je werk.
Leo en ik zijn net terug van een heerlijk weekje in de zon en ik lees alle pech nu pas in detail.
Na het lezen heb ik een kaarsje aangestoken voor Biscuit, haar negental, Lizzy,Leo en de hulptroepen.
Als wij iets kunnen doen, laat het weten!
