jij hebt wel wat anders om aan te denken.
wij denken wel aan jullie,
denk jij maar aan je teefje en de pups..
heel veel sterkte..
Moderator: Charlie Angel
Lizzy schreef: Lieve mensen, even een bericht voor ik mijn bed in duik. We hebben vandaag een super heftige dag achter de rug. Ik doe even verslag. Misschien komt het allemaal heel droog en zakelijk over maar ik heb op dit moment gewoon geen emoties. Ik ben te moe en er is teveel gebeurd.
Vandaag begon de dag goed. Vanmorgen om half 5 arriveerde Henneke en als een geoliede machine hebben we puppies gevoerd, wonden verzorgt, heeft Hen als een wervelwind het huis gedettolt (nieuw werkwoord in huize Plat). Om 10 uur arriveerde Marije en hebben we de puppen gevoerd, heeft Marije de puppies geflest en heeft Henneke prachtige medicijn en puppy-voer-schema's gemaakt. Ik kon eindelijk even op m'n dooie akkertje douchen.
Om 12 uur waren Marije en ik bij Frank (DA) voor wondverzorging. De achterste tiet, daar zat het weefsel nog te vast om echt iets mee te doen. Dus na een klein beetje weefsel te hebben weg gehaald, zijn we weer naar huis gegaan. Frank had al gezegd dat Biscuit waarschijnlijk zelf wel af en toe gecontroleerd wat weefsel zou verwijderen en dat we gecontroleerd moesten kijken of we haar een klein beetje de natuur z'n gang konden laten gaan, aangezien honden het dode weefsel zelf opeten maar het levende weefsel met rust laten.
Marije zat met 1 hand de wond af te dekken, met d'r andere hand een broodje te eten toen ze zei "OK, ik geloof dat Biscuit nu de tepel er zelf af heeft gegeten". We hebben haar gecontroleerd zelf wat weefsel laten verwijderen en dat ging goed. Tot plotseling............ Ze een bloedvat te pakken had en het bloed door de kamer spoot........
Met een snoekduik ben ik met een arterieklem op de ader/wond afgedoken, heb geprobeerd de bloedende ader af te klemmen maar doordat het gat (de wond) inmiddels vol was gelopen met bloed, kon ik niet goed zien welke ader spoot. Met beide handen heb ik toen de wond dicht geknepen, Henneke instructies doorgegeven waar het telefoonnummer van Frank en Marion opgeborgen lag (Frank en Marion waren vrij vanmiddag), heeft Marije steeds het slijmvlies van Biscuit gecontroleerd om te kijken of ze niet aan het doodbloeden was. Toen ik kramp kreeg in mijn duimen van het harde knijpen heeft Marije met haar handen over mijn handen mee geknepen om de wond dicht te houden.
Moet je je voorstellen we lagen samen over de rand van de werpkist in een soort spagaat de wond dicht te knijpen en zo hebben we een kwartier gelegen. Ik dacht wel "het gaat me gvd niet gebeuren dat mijn teef nu onder mijn handen dood bloed, niet na dit alles, dit kan gewoon niet waar zijn". Marije mij steeds in mijn oor fluisterde "Het gaat goed hoor. Nee, ze bloed niet dood. Ik heb controleer haar slijmvliezen. Het gaat goed. Ze bloed niet dood". Heel rustig. Heel kalm.
Na 12 minuten arriveerde Frank en Marion. Het is 15 minuten rijden en zij hadden al hun benodigde apparatuur bij zich. Op hun vrije middag. Ik denk niet dat zij zich aan de maximale snelheid hebben gehouden. En overigens duurt 12 minuten echt HEEL lang als je een bloedvat dicht ligt te knijpen en je denkt dat je teef ligt dood te bloeden. Marije zei dan ook af en toe heel kalm en droog "ach, je mag nu best arriveren hoor Frank". Goed, Frank en Marion hebben Biscuit uit de werpkist getild. In het volste vertrouwen dat zij de boel onder controle hadden of zouden krijgen durfde ik de wond los te laten. Frank heeft de bloedvaten afgebonden, de wonden schoongemaakt en de dode stukken vlees eraf geknipt. En toen was het leed geschied.
Ik ben op het moment dat dit gebeurde in een soort overleving modus gesprongen en ik zit daar nog steeds in. Ik voel me totaal gevoelloos. Het is echt bizar. Ik kan niet huilen, niet hysterisch doen, ik ben gewoon een soort van verlamt. Nog steeds. Al die uren na dit gebeuren. Heel raar, ik kan het niet goed beschrijven.... Ik doe nog alles wat ik moet doen. Ik eet, ik heb afgewassen, ik zit dit verhaal te tikken. Dus ik functioneer wel maar een deel van me is nog steeds uitgeschakeld.
Henneke en Marije volgens mij een soort van soortgelijk gevoel. We zagen alle 3 ook zo wit als een vaatdoek, waren totaal naar de kl*ten maar we konden gewoon geen emoties laten gaan. We stonden te stijf van de adrenaline, denk ik.
Om 16 uur arriveerde Erna. We hebben haar het verhaal verteld, de meiden hebben mij me bed in getrapt. Ik heb van 16:30 tot 19 uur in een soort coma gelegen, wakker geworden, pizza naar binnen geschoven, Erna is ook naar huis toe en ik zit hier nu als een soort zombie dit verhaal te tikken.
Biscuit ligt heel druk te doen met de puppy's. Zij is ook nog steeds van de rel.
Marije heeft vanavond een heel zorg-schema gemaakt wie wanneer bij ons komt zorgen de komende 7 dagen. Ik kan er nog steeds niet bij met mijn pet dat zoveel lieve geweldige mensen ons zo ontzettend geweldig steunen en helpen. Het is werkelijk niet normaal. Ik heb er nog steeds geen woorden voor. Misschien komt dat ooit nog eens. Maar het woord dankbaar dekt bij lange na de lading niet...........
Ik ben normaal actiever hier op BP en had dan allang al een reactie gegeven hoor , medeleven ..... Maar het gaat hier ook niet helemaal lekker . Dus vandaar ( oude ouders en veel zorgen momenteel ) Een dikke knuf van mij voor jullie 
. Maar schonk er verder geen aandacht aan, ik dacht "Leo leegt de bus wel" (wij hebben tegenwoordig een postbus op 'ons erf' hahahaha). Een dikke stapel kaarten, zo gaaf en zo lief . Bedankt voor al jullie meelevende woorden en positieve energie en kaarsjes de afgelopen weken. Echt heel bijzonder 
