Barfplaats.nl

Hierna volgt de inleiding uit het boek van Lynne McTaggart (ISBN 90-5637-148-7). Zij is journaliste die zelf aan den lijve heeft meegemaakt hoe lastig het medische wereldje kan zijn, toen zij zelf zieek werd en van het kastje naar de muur werd gestuurd en maar niet beter werd. Zij heeft uiteindelijk het heft in eigen hand genomen en is zelf op zoek gegaan naar wat haar mankeerde en een behandeling daartegen. Uiteindelijk met de hulp van een arts is zij hersteld.
Zij heeft met behulp van een aantal artsen, geselecteerd op het feit dat zij al eens misstanden in de gezondheidszorg aan de kaak gesteld hebben, een nieuwsbrief opgestart, genaamd 'What doctors don't tell you' om patiënten op de hoogte te brengen van wat er speelt in de medische wereld.
Ik heb deze tekst hier neergezet omdat ik denk dat er toch wat discussie op gang komt, vandaar niet in de bieb. het is een behoorlijke lap tekst, maar ik vond het zeker de moeite waard om jullie te laten lezen en ik raad jullie zeker aan dit boek te lezen.
Bedenk dat dit de inleiding is. Alle gevallen die ze hier ook maar licht aanstipt breidt ze later in het boek uit met voorbeelden (altijd met bronvermelding) en toelichtingen. Wat de bronvermeldingen betreft (voornamelijk uit specialistische medische literatuur en onderzoeksrapporten) vind ik dit boek voorbeeldig.

Deel 1
"Niet-wetenschap van de moderne geneeskunde

Het is prettig zekerheden in het leven te hebben. Een van de prettigste zekerheden waarmee wij zijn opgegroeid, is die dat de moderne geneeskunde wonderen bewerkstelligt en dokters ziekten genezen. In de verhaaltjes die we onszelf vertellen houden dokter Kildare, Marcus Welby en dokter Finlay zich, in symbolisch zuiver wit gekleed, elke dag de hele dag bezig met het redden van levens. En ook al sterven er in onze moderne equivalenten van die verhalen, zoals ER en St. Elsewhere, meer mensen, toch hebben de dokters op de afdeling voor Spoedopnames altijd nog toverinstrumentjes tot hun beschikking om de doden tot leven te wekken.
     Onze grootste zekerheid ten aanzien van de geneeskunde is dat ze een verheven en achtenswaardige wetenschap is, door middel van uitputtende en telkens herhaalde proefnemingen door geleerden in laboratoria opgebouwd. Wij wijzen trots op het feit dat de wetenschap grote vorderingen heeft gemaakt en gezegevierd over chaos en duisternis, en over de tijden dat artsen niet eens wisten dat ze hun handen moesten wassen.
Sinds de Tweede Wereldoorlog en de ontdekking van de twee wondergeneesmiddelen van deze eeuw - penicilline en cortison - heeft de geneeskunde inderdaad wonderen bewerkstelligd. Mensen die anders aan met de hormoonspiegel verband houdende deficiënties zoals de ziekte van Addison zouden zijn gestorven, of aan levensbedreigende infecties zoals longontsteking of hersenvliesontsteking, kunnen nu vlot herstellen en hun normale leven hervatten. De meeste van de grote ontdekkingen op medisch gebied - de pijnloze operatie, de antiseptische omgeving in ziekenhuizen, de röntgenfoto - die nog maar pas de afgelopen eeuw zijn gedaan hebben ons in het westen van de beste geneeskunde voor spoedgevallen ter wereld voorzien. Als u een onvoorzieene hartaanval krijgt, een operabele hersentumor, een bijna-dodelijk auto-ongeluk, of uw bevalling verkeerd lijkt te gaan, dan is de westerse geneeskune met haar rijke keus aan high-tech apparatuur zonder weerga als het erom gaat de zaken weer op orde te brengen. Als er ooit een gebouw op mij mocht vallen zie ik graag al de laatste westerse technische snufjes in het geweer komen om me weer in elkaar te zetten. Ja, zonder de twintigste-eeuwse geneesmiddelen zou mijn moeder als jonge twintiger gestorven zijn en dan was ik nooit geboren.
     Ook de ontdekkingen gedaan tijdens de door de ultieme wetenschappelijke ontdekking, de atoombom, abrupt ten einde gekomen Tweede Wereldoorlog, hebben ons van de hoogste verwachtingen ten aanzien van de wetenschap vervuld. De nasleep van de overwinning vormde tegelijkertijd het begin van het wetenschappelijke tijdperk  van de geneeskunde. De wetenschap had ons geholpen onze menselijke vijanden te overwinnen; nu zou ze de strijd met onze microscopische vijanden aangaan. We begonnen de ruimte aan ons te onderwerpen; het zou niet lang meer duren, zoals het tijdschrift Life mijn generatie in Amerika beloofde, of we zouden ook het verschijnsel ziekte aan ons onderwerpen.

Deel 2
De medici en de medischee autoriteiten dragen aan dit beeld van de onfeilbare medische wetenschap bij. Zodra ze het over haar eigen staat van dienst heeft, stelt de geneeskunde zich graag moralistisch en terecht op, driftig zwaaiend met de territoriale vlag van het vaststaand wetenschappelijk feit. In 1980 stak een hoofdartikel in het British Medical Journal  bij een aanval op de alternatieve geneeskunde vol eigenwaan de loftrompet over de ‘geschiedenis van objectieve evaluatie van beweringen’ van de geneeskunde.(*1)
     De orthodoxe geneeskunde hekelt de alternatieve dan ook omdat deze zich niet op hetzelfde voor laat staan. In 1995 keurde het Royal College of Physicians en het Royal College of Pathologists alternatieve behandelingen voor allergieën af als onwetenschappelijk, met de waarschuwing dat ‘voordat deze methoden zijn geëvalueerd door middel van fatsoenlijke double-blind onderzoeken met gebruikmaking van random proefgroepen en placebo’s, ze niet in de standaard klinische praktijk kunnen worden opgenomen.’ (*2)
     Ons geloof in de medische wetenschap is zo diepgeworteld dat ze geheel met ons dagelijks leven verweven is geraakt. op elke willekeurige doorsneedag kan een gezin zijn gehele toekomst in de handen van de medische vooruitgang leggen. Bij een zwangere moeder kan de uitslag van prenatale onderzoekeen bepalen of ze de zwangerschap uit zal dragen. Het kind krijgt zijn inentingen en haar echtgenooot zijn bloeddrukverlagende tabletten op grond van de vooronderstelling dat deze medicijnen zullen verhinderen dat ze in de toekomst ziek worden. medische onderzoeken stellen vast of we kinderen kunnen krijgen, door kunnen blijven werken, ons kunnen laten opereren, zullen worden geaccepteerd voor een verzekering, een keizersnede zullen moeten ondergaan, of, zoals bij een HIV-test met een positieve uitslag, zullen worden gemeden als paria’s. (noot Eva: ze komt verderop in het boek op alle bovengenoemde onderzoeken terug en geeft de gevaren ervan aan) De doktoren met hun wondermiddeltjes zullen ons naar onze vaste overtuiging wel verlossen van al het kwade, dat tegenwoordig niet zozeer het gevolg is van verzoeking als wel van de beangstigende willekeur van fysieke ziekten.
     Maar hoezeer we ons ook vastklemmen aan de gedachte van de wetenschap als instrument der verlossing, toch is ons geloof misplaatst. De waarheid is dat de medische wetenschap in feite niet al te best functioneert. De Verenigde Staten en Engeland zijn bezig het ‘Grote Kankeroffensief’ te verliezen. (*3) Ondanks de meest geavanceerde apparatuur voor het maken van mammogrammen en de nieuwste operatietechnieken wil het sterftecijfer onder de borstkankerpatiëntes maar niet omlaag. Ondanks honderdduizenden recepten voor anti-cholesterolmiddelen en de honderdduizenden uit laag-cholesterol diëten weggelaten eieren blijft het aantal hartaanvallen in het westen in feite onveranderd. Ondanks al de verfijnde chemische preparaten en computergestuurde testapparatuur waar we nu over beschikken tieren astma, artritis, suikerziekte, kanker - praktisch al de chronische degeneratieve ziekten die de mensheid kent - nog even welig, en de geneeskunde heeft ze voor geen cent weten terug te dringen.
     Eén blik op de statistieken maakt duidelijkdat de orthodoxe westerse geneeskunde, behalve wanneer je wordt overreden of stante pede een keizersnede moet ondergaan, niet alleen niets voor je doet, maar je soms zelfs van de wal in de sloot terecht doet komen. Tegenwoordig neemt de wetenschappelijke geneeskunde zelf een aardig percentage van de ziektegevallen voor haar rekening. Als u in het ziekenhuis komt te liggen, is de kans een op zes dat u daar terecht bent gekomen doordat een of andere moderne medische behandelin uit de hand is gelopen. (*4) Ligt u er eenmaal, dan heeft u een kans op zes in het ziekenhuis dood te gaan of tijdens uw verblijf daar letsel op te lopen. Aangezien dit risico voor de helft voor rekening komt van een door een arts of door het ziekenhuis gemaakte fout, heeft u een kans van 8% om door het personeel verwond of aan uw eindje geholpen te worden. (*5)            

Deel 3:
Volgens de laatste telling eindigden er ongeveer 1.17 miljoen Britten per jaar in het ziekenhuis door een fout van een arts of doordat ze verkeerd op een geneesmiddel reageren. Inde Verenigde Staten lopen als we de resultaten van een onderzoek uit 1984 extrapoleren meer dan 1 miljoen Amerikanen jaarlijks in het ziekenhuis kwetsuren op, waaraan er 180.000 sterven. (*6) Om de omvang van het probleem helder in perspectief te stellen kunnen we zeggen dat elk jaar de gehele bevolking van een stad ter grootte van Birmingham door een medische fout in  een ziekenhuisbed terecht komt. Als u in de Verenigde Staten woont, waar jaarlijks ongeveer 40.000 mensen worden doodgeschoten, loopt u niettemin driemaal zoveel kans door een arts dan door een revolverschot aan uw eind te komen. (*7)
Bekijkt u de onderstaande koppen maar eens, met hun opsomming van rampzalige missers van de medische professie, waarvan de meeste als alledaagse onthullingen werden behandeld en niet meer dan enkele regels kolomruimte kregen.

- Vrouwen worden van hun baarmoeder ontdaan zonderdaarvoor toestemming te hebben gegeven.
- Zwangere vrouwen laten zich van volmaakt gezonde baby’s aborteren omdat de foetus na onderzoek als onvolwaardig is bestempeld.
- Zo’n 1.000 cervix-uitstrijkjes van de baarmoederhals krijgen de verkeerde diagnose mee.
- In de streek rond een ziekenhuis werd bij bijna 2.000 patiënten ten onrechte kanker vastgesteld, waarop dezen een behandeling kregen die hun kans de ziekte te ontwikkelen vergrootte.
- Nieuwe bewijzen inzake met de ziekte van Creutzveld-Jacob besmette hormonen in vruchtbaarheidsbehandelingen voor vrouwen. Ook groeihormonen besmet met CJD.
-Operatiepatiënten overlijden door slechte behandeling in het ziekenhuis.
- sinds 1977 diemaal zoveel aanklachten tegen artsen.
- De helft van alle assistent-artsen geeft toe grote vergissingen te maken bij het toedienen van infusen.
- In zeven jaar 30% eer recepten voor geneesmiddelen uitgeschreven.
- Per jaar gaan er 13.000 Britse levens verloren door onvoldoende aandacht voor intensive care-patiënten.

En dat is alleen nog maar wat ik het afgelopen jaar in één maand in mijn Engelse ochtendkrant te lezen kreeg.

Dit naargeestige staatje heeft niks te maken met incompetentie of gebrek aan toewijding. De meeste artsen hebben de beste bedoelingen, en vermoedelijk de ruime meerderheid van hen is uuiterst competent in datgene wat ze geleerd hebben te doen.
     Het probleem ligt niet bij de timmerman, maar bij zijn gereedschappen. Het is nu eenmaal een feit dat geneeskunde geen wetenschap is, maar een kunst. Een groot deel van het arsenaal aan behandelwijzen van uw arts werkt niet - is ook nooit bewezen te werken, laat staan veilig te zijn. De geneeskunde is eeen nep-wetenschap, gebouwd op goochelkunstjes, bijgeloof, en blind vooroordeel, en haar zogeheten wetenschappelijke methoden bestaan uit één groot voortstruikelen in het duister. Veel van de behandelingen die we aals volstrekt normaal en gebruikelijk accepteren - therapieën voor borstkanker, hartoperaties, zelfs behandelingen voor chronische aandoeningen zoals astma en artritis -  zijn als behandelwijzen ingevoerd en worden algemeen toegepast zonder dat ze door één enkel valide onderzoek zijn aangetoond doeltreffend en veilig te zijn. De zogeheten ‘gouden standaard’ die medische wetenschappers hanteren als het enig wetenschappelijk bewijs voor de waarde van een geneesmiddel of behandeling is de ‘random’, ‘double-blind’, door hantering van een placebo gecontroleerde test - dat wil zeggen, een  onderzoek waarbij patiënten op willekeurige basis worden opgedeeld in groepen die hetzij een bepaald geneesmiddel, hetzij een suikertabletje krijgen, waarbij noch de onderzoekers, noch de deelnemers aan het onderzoek weten wie er wat krijgt. Niettemin zijn er ondanks het feit dat er elk jaar duizenden onderzoeken worden uitgevoerd, heel weinig van de behandelwijzen die als hoekstenen van de moderne wetenschap worden beschouwd aan deze hoogst fundamentele toetsing onderworpen - of zelfs maar aan welke toetsing dan ook.

Deel 4
Ondanks al het wetenschappelijk geneuzel in de geneeskunde over risicofactoren en nauwgezet gecontroleerde gegevens, de strenge overheidsvoorschriften, de zorgvuldige besprekingen door vakbroeders in de vakliteratuur - ondanks alle pogingen om de geneeskunde te omkleden met het gewichtig aura van de wetenschap - komt een groot deel van wat wij heden ten dage als de standaard medische praktijk beschouwen neer op weinig meer dan twintigste-eeuwse voodoo.
     In hun eigen literatuur erkennen de medische autoriteiten dit feit openlijk. De New Scientist kondigde onlangs op de omslag van een nummer aan dat 80% van de heden ten dage gevolgde medische procedures nooit behoorlijk getest was. (*8) John Garrow, de voorzitter van Health Watch, een groep die zichzelf tot taak heeft gesteld de eerlijkheid en openheid in de geneeskunde te bewaken, heeft onlangs verklaard dat ‘meer dan de helft van de vormen van verzorging tijdens de zwangerschap en bevalling het commentaar “uitwerking onbekend” of “moet afgeschaft” meekreeg. Er is geen reden te veronderstellen dat de verzorging in andere takken van de geneeskunde grondiger is gevalideerd.’ (*9)
     De geneeskunde zoals ze tegenwoordig wordt beoefend is grotendeels een samenzwering des geloofs. Artsen zijn, waarschijnlijk door het wonder van geneesmiddelen als antibiotica, gaan geloven dat hun zwarte dokterstasje in feite mmet magie is gevuld. Wijlen dr. Robert Mendelsohn was een van de eersten die de moderne geneeskunde vergeleek met een kerkgenootschap, waarvan de hogepriesters, de medici, de leerstellingen, blindelings aanhangen: ‘De moderne geneeskunde is kunst noch wetenschap. Ze is een godsdienst,’ schreef hij in zijn boek Confessions of a Medical Heretic (Contemporary Books). ‘Vraag alleen maar vaak genoeg waarom?  en dan arriveert u vroeg of laat bij dde Scheiding des Geloofs. Uw arts zal zich verschansen achter het feit dat u onmogelijk iets kunt weten van al die wonderen die hij tot zijn beschikking heeft. Vertrouw mij nu maar.’ (*10)
     Artsen geloven zo vurig in de macht van hun gereedschappen dat ze bereid zijn alle redelijke scepsis ten aanzien van de gangbare en nieuwe medische behandelwijzen op te schorten zolang deze behandelwijzen binnen de medische praktijk passen. De meeste artsen en onderzoekers gaan te werk vanuit een a priori vooronderstelling van het gunstig effect van een bepaalde remedie, bewezen of niet: We weten dat het goed is wat we doen. Het enthousiasme voor hormoonvervangende therapieën bijvoorbeeld is zo groot dat artsen bereid zijn de grofste wetenschappelijke uitglijders bij het onderzoek naar de veiligheid ervan te negeren, om iets te bevorderen wat op het eerste gezicht als iets positiefs wordt gezien. We weten dat het goed is wat we doen.
     Ook al is door onderzoek gebleken dat een bepaalde handelswijze ineffectief is of zonder meer gevaarlijk, dan nog is dit geloof zo machtig dat deze bevindingen dikwijols worden genegeerd. Praktisch elk goed onderzoek naar het bewaken van de foetus tijdens de bevalling - waarbij gebruik wordt gemaakt van apparaten met untrasound die geacht woorden de toestand vn de foetus tijdens de weeën en de geboorte te volgen - wijst uit dat deze gang van zaken een negatief effect op moeder en kind heeft. (*11) Deze informatie blijkt vele vooraanstaande verloskundigen volledig bekend - het voormalig hoofd van de Oxford Perinatal Unit heeft herhaaldelijk uitvoerig over dit feit geschreven - en toch blijven er in elke verloskamer in het land monitoren voor het bewaken van de foetus gebruikt worden. We weten dat het goed is wat we doen.

Deel 5:
Dit is waarschijnlijk de reden dat artsen zo ontzaglijk slecht logisch kunnen denken. Veel beoefenaars van de geneeskunde raken hopeloos in de knoop wanneer ze duidelijke tegenstrijdigheden proberen te rechtvaardigen met hoogst geheimzinnige Alice-in-Wonderland redeneringen. De medische criticus Robert Mendelsohn placht te zeggen dat zijn favoriete door artsen gespuide zinnetje was: ‘Borstvoeding is het best, maar flesvoeding is net zo goed.’
‘Een hoge cholesterolspiegel is een belangrijke risicofactor bij ziekten van de kransslagader,’ schreef de beroemde onderzoeker op het gebied van hartkwalen dr. Meir J. Stampfer van de Harvard School of Public Health, geheel in overeenstemming met de heersende opvatting. Hij liet dit echter in een en dezelfde adem volgen door het tussen haakjes geplaatste zinnetje: ‘maar de meeste [hartaanval]patiënten hebben een normale cholesterolspiegel.’ (cursivering van mij = Lynne McTaggart) (*12)
Het geloof in de onfeilbaarheid van hun gereedschappen stelt artsen in staat behandelingen die gewoonlijk eigenijk nog maar experimenteel zijn tot ‘gouden standaard’ te verheffen en bij miljoenen toe te passenvoordat de uitwerking ervan ten volle bekend is of de behandelwijze de toets der tijds heeft doorstaan. Wat artsen die zonder bewijs voor de deugdelijkheid van hun behandelingen graag zeggen, is dat als ze altijd maar op dat bewijs hadden gewacht de hemel mocht weten hoeveel vorderingen in de geneeskunde zouden zijn tegengehouden (en hoeveel mensen er zouden zijn gestorven). Dat argument houdt uiteraard geen rekening met het enorme aantal mensen dat gestorven is bij het ondergaan van niet gelegitimeerde behandelingen die later gevaarlijk bleken. Inhalers met een bètablokker voor astmapatiënten, die na jaren op de markt te zijn geweest verband bleken te houden met het overlijden van patiënten vormen slechts een van de vele beangstigende voorbeelden van een geneesmiddel waarvan de potentieel dodelijke bijwerkingen onopgemerkt door de netten van de regelgeving zijn geglipt. (*13) Andere, zoals het amalgaan in kiesvullingen en de radicale mastectomie, zijn behandelingen die van een eeuw geleden dateren en nooit behoorlijk zijn uitgetest of onderzocht om vast te stellen of ze nderdaad even veilig en doeltreffend zijn als altijd is aangenomen. De geneeskunde zoals ze nu beoefend wordt berust volledig op getallen. Bij het beoordelen van de waarde van welke behandeling ook, moeten de onderzoekers de risico’s van het geneesmiddel of de behandeling (en in de orthodoxe geneeskunde houden alle behandelingen een zeker risico in) afwegen tegen het vermoedelijke nut ervan en tegen het risico van de te behandelen ziekte. Een geneesmiddel dat goed werkt maar ernstige bijwerkingen kan hebben is misschien het innemen waard als je een levensbedreigende ziekte hebt, maar niet als je last hebt van een nijnagel. (noot Eva: kan iemand mij vertellen wat dit is?)
De medische wetenschap mag over het geheel genomen de triomf van de statistieken over het gezond verstand heten. Medische wetenschappers, die er dus altijd van uitgaan dat een medische behandeling heilzaam is, zijn wanneer ze bij een onderzoekop onverteerbare waarheden stuiten geneigd het hele verhaal zo goed mogelijk te presenteren, of aan het knippen en plakken, bijschaven en corrigeren te slaan om het in het voorgevormde beeld te laten passen of een ongewenste uitslag weg te verklaren.
Kort geleden bleek uit en groot onderzoek van het Nederlands Kankerinstituut dat alle vrouwen die aan de pil waren, van welke leeftijd ook, een verhoogd risico op borstkanker liepen. Als meest verontrustend fiet bleek dat 97% van de vrouwen onder de zesendertig die borstkanker ontwikkelden de pilo hadden geslikt, hoe lang of kort ook. (*14) Dertig jaar lang hebben artsen de pil de hemel in geschreven als de veiligste ooit uitgevonden. Het Nederlandse onderzoek dat nu als vijfde en mogelijk het meest overtuigend het verband tussen de pil en kanker aan de dag legt, was een uiterst pijnlijke verrassing voor een hele industrie ter voorkoming van zwangerschap tot elke prijs.

Maar.... nadat ze in het begin van hun artikel deze negatieve bevindingen hadden uitgebazuind, begonnen de Nederlandse onderzoekers terug te krabbelen, door de algemene implicaties van hun bevindingen nader te specificeren. Ze benadrukten dat het verhoogde risico voornamelijk onder bepaalde subgroepen optrad. Omdat de cijfers naar het scheen geen verhoogd borstkankerrisico na lang pilgebruik onder vouwen van achter in de dertig aangaven, brachten ze met hun onderzoek in feite goed nieuws: ‘Onze bevindingen sluiten aan bij de enorme hoeveelheid gegevens die erop wijzen dat [orale anticonceptie] bij vrouwen die midden in hun vruchtbare periode zitten [25-39 jaar] het borstkankerrisico niet ongunstig beïnvloedt’ (mijn cursivering).
Artsen kunnen de risico’s van geneesmiddelen dikwijls minimaliseren door het risico van het niet-gebruiken ervan op te blazen. De meeste onderzoeken hebben het voor elkaar gekregen de pil als veilig te presenteren door zwangerschap tot een gevaarlijke ziekte te maken. Hun kosten-baten analyse wekt alleen als je wilt geloven dat je beter het risico kunt lopen borstkanker, baarmoederhalskanker, een beroerte of trombose op te doen - allemaal bekende risico’s van de pil - dan een ongewenste baby te krijgen, of in plaats van de pil een condoomte gebruiken.
Een woordvoerster van de Brittish Family Planning Association, die vermoedelijk heel wat pillen aan tieners heeft verstrekt, wees ieder risico van borstkanker zonder meer van de hand, met het argument dat dit theoretisch risico moest worden afgewogen tegen de ‘bewijzen dat de pil bescherming biedt tegen endometrium- en eierstokkanker’. (*15) Dit is een typisch voorbeeld van de wijze van redeneren onder medici. Dit geneesmiddel is heilzaam omdat het je tegen de ene soort fatale kanker kan ‘beschermen’ (trouwens nog een zeer aanvechtbare conclusie), ook al loop je er mogelijk een andere potentieel fatale kankervorm door op.
En omdat hun geneeskunde op getallen is gebaseerd, en ze geloven in de onfeilbaaheid van hun gereedschappen, zijn artsen bereid gevaarlijke medicaties te verstrekken, in het onbekommerd geloof dat nieuwe onderzoeken eventuele bijwerkingen wel zullen traceren, en dat er dan wel weer andere medicijnen beschikbaar zullen zijn om deze nieuwe problemen mee te lijf te gaan. Zo komt het dat enthousiaste voorstanders van gezinsplanning je gewoonlijk geduldig zullen uitleggen dat de pil dan misschien wel baarmoederhalskanker kan veroorzaken, maar datde eerste celveranderingen dadelijk op te sporen zijn aan de hand van uitstrijkjes in welk stadium de zaak meestal nog goed te behandelen is. Zoals velen in de medische professie begaan ze de fatale vergissing ervan uit te gaan dat de geneeskunde onfeilbaar is. Deze redenering werkt alleen als een test die er meer dan de helft van de tijd naast kan zitten de kanker vroegtijdig aan het licht brengt, en als de geneeskunde kanker altijd kan genezen, wat tot dusver bijzonder slecht gelukt is.
Dit soort verwrongen logica is ook aangewend ter bagatellisering van nieuw bewijsmateriaal voor het bestaan van een uitgesproken en onbetwistbaar verband tussen vasectomie en de ontwikkeling van prostaatkanker. Er zijn twee onderzoeken gedaan naar 74.000 mannen die een vasectomie hadden laten doen, en hierbij bleek vasectomie het risico van prostaatkanker met 56 tot 66% te verhogen. (*16) De patiënten die hun operatie 20 jaar geleden hadden laten doen zagen zich geconfronteerd met een risicoverhoging van maar liefst 85 tot 89%. Met andere woorden, als je 20 jaar geleden een vasectomie hebt laten doen loop je bijna tweemaal zo grote kans kanker te krijgen.
Bewijsmateriaal dat er niet om liegt, zou men zo denken. Niettemin werden na publicatie ervan artsen in bepaalde vaktijdschriften aangemoedigd om hun patiënten te vertellen dat de kans op prostaatkanker na een vasectomie minimaal was. het artikel probeerde te stellen dat vasectomie vergeleken bij andere anticonceptiemethoden (het condoom? de natuurlijke manier voor gezinsplanning?), ‘nog steeds een van de veiligste’ is. Een woordvoerder van de Family Planning Association verklaarde: ‘uit deze onderzoeken blijkt niet dat vasectomie tot prostaatkanker leidt’ (cursivering opnieuw van mij).

Deel 7:
Artsen en medische onderzoekers hebben vaker de risico’s van een ziekte opgeblazen in vergelijking met de risico’s van het ertegen gebruikte geneesmiddel. Gevaarlijke geneesmiddelen ogen goed als je van een normaliter goedaardige aandoening een dodelijke ziekte maakt. In 1992 kondigde het Britse Department of Health (DoH) aan terstond twee van de drie merken van de gecombineerde bof-, mazelen- en rode hond (BMR) vaccins uit de circulatie te zullen nemen. De officiële aan de pers uitgegeven verklaring van de reden waarom deze vaccins uit de markt werden genomen, na bij miljoenen kinderen van vijftien maanden te zijn ingespoten, hield in dat uit een onderzoek zou zijn gebleken  dat bij de beide teruggenomen merken een ‘verwaarloosbaar’ (1 op de 11.000) risico bestond van een ‘voorbijgaande’ en ‘milde’ (allemaal DoH-termen) vorm van meningitis. Bij het derde merk, waarbij het vaccin van een andere stam van het bofvirus was gemaakt, zou dit risico niet aanwezig zijn.
     In 1989 had ik een eerste interview met dr. Norman Begg van de Britse Public health Laboratory Service, welke diensr het gebruik van het vaccin in Engeland aanbeval, en hij verzekerde mij dat de bof op zich bij kinderen een zeer onschuldige ziekte was. De bof, zei hij, leidt ‘heel zelden’ tot complicaties met blijvende gevolgen zoals orchitis (waarbij de testikels van volwassen mannen worden aangedaan en heel af en toe steriliteit ontstaat). Het bof-bestanddeel was er alleen maar aan toegevoegd, zei hij, om de inenting ‘extra waarde’ mee te geven. (*17)
     Maar in 1992 schilderde de Britse regering toen de beide versies van de BMR werden teruggehaald een heel ander plaatje, met de verklaring dat de bof in 1 op de 400 gevallen tot meningitis leidt. Derhalve was het oude vaccin, hoewel gevaarlijk (en het moet behooorlijk gevaarlijk zijn geweest om praktisch van de ene dag op de andere uit de markt te worden genomen), niet zo gevaarlijk als de bof krijgen.
     Maar natuurlijk wordt tweederde van de medische praktijken door geen enkel bewijs gesteund. Er bestaat geen regulerend orgaan zoals de Keuringsdienst van Waren of het Medisch Tuchtcollege om toe te zien op het nut en de veiligheidvan operaties, röntgenonderzoeken, of diagnostische proeven - er is alleen de blik over de schouder van vakgenoten via nationale medische organnisaties. Door artsen voor artsen gerund, oordelen deze organisaties meestal op basis van algemene consensus, en volgens een wonderlijk kromme logica. Als een behandelswijze algemeen wordt toegepast, moet ze veilig zijn, ook al wijzen vele onderzoeken in een andere richting.
     Op het gebied van operatief ingrijpen krijgen de meeste behandelingen ieders fiat zonder ook maar enige soort van klinisch onderzoek (ten dele omdat het heel moeilijk is een toetsing op random- of double-blind basis uit te voeren of een operatie die niet goed is afgelopen terug te draaien). Dientengevolge worden sommige nieuwe technieken ingevoerd met heel weinig bewijs dat ze enig nut hebben, of zelfs maar geen groot kwaad aanrichten.
     De geneeskunde zoals ze op het moment wordt uitgeoefend is een privégesprek tussen artsen. Err is geen twijfel aan dat de geneeskunde dubbele normen hanteeert. Artsen geven dikwijls onder vier ogen uiting aan hun twijfels, teleurstelling en ongerustheid ten aanzien  van bepaalde in hun eigen literatuur besproken behandelingen, maar zullen hier in welk gesprek ook met patiënten of de pers niet mee voor de dag komen. Onlangs is er een verontrustend brok informatie in verband met vaccins aan het licht gekomen. In de American Centers fot Disease Control and Prevention in Atlanta, Georgia, werd ontdekt dat  kinderen die de cocktail tegen difterie, tetanus en kinkhoest of die tegen mazelen, bof en rode hond kregen en drie keer zo grote kans liepen op het krijgen van toevallen. niettemin was deze informatie alleen aan negen wetenschappers doorgegeven en anderszins nooit gepubliceerd.
     Nog zo’n uitgelezen voorbeeld van deze dubbele moraal heeft te maken met de behandeling van borstkanker. The Lancet kwam met een hoofdartikel waarin de mammografie fel werd aangevallen wegens haar falen om de stijgende sterftecijfers voor borstkanker terug te dringen, en organiseerde een conferentie om nieuwe oplossingen te bespreken (*18) op hetzelfde moment dat diverse regeringsorganisaties om een verhoging van de frequentie van het borstkankeronderzoek via mammografie riepen.

Deel 8:
De voornaamste reden dat de medische research verdacht is, is dat ze voor het grootste deel wordt betaald door dezelfde bedrijven die baat hebben bij bepaalde resultaten. Deze farmaceutische bedrijven betalen niet alleen het salaris van de onderzoekers, maar kunnen ook dikwijls bepalen waar - ja, zelfs òf - hun resultaten worden gepubliceerd. We doen er verstandig aan in gedachten te houden dat deze industrie in zekere zin gevestigde belangen in het ziek zijn van mensen heeft: als geneesmiddelenfabrikanten remedies vonden, in plaats van levenslange ‘onderhouds’therapieën, zouden ze gauw werkeloos en brodeloos zijn.
     het constante nauwe contact tussn de geneeskunde en de farmaceutische industrie, en het feit dat toekomstig medisch onderoek zwaar op deze bedrijven leunt, heeft een klimaat doen ontstaan waarin ‘de’ geneeskunde meestentijds weigert andere behandelingsmogelijkheden naast medicijnen en operaties in overweging te nemen, zelfs wanneer er een overvloed aan wetenschappelijk bewijsmateriaal ter ondersteuning van deze opties bestaat. Veel conventionele artsen wijzen belangrijk werk van vernieuwers uiterst vinnig van de hand, terwijl ze kritiekloos vele operatieve nrepen of behandelingen met medicijnen omhelzen die nauwelijks meer zijn dan een moderne versie van een volksmiddeltje. hierdoor hebben de heren medici zich opgesplitst in een ‘alternatief’ en een ‘orthodox’ kamp, in plaats van een grote groep te vormen die akkoord kan gaan met alles wat kan bogen op een solide basis in de wetenschap of in de  klinische praktijk. Dr. Peter Duesberg, een vooraanstaande professor in de moleculaire biologie aan de universiteit van Californië, is publiekelijk aan de schandpaal genageld vanwege zijn met goed beredeneerde argumenten omklede en door een publicatie van 75 pagina’s geruggensteunde theorie dat het HIV niet de oorzaak van aids is.
     Om u enig idee te geven hoe de medische wereld met ketters omgaat: kijkt u eens hoe ze reageerde op wetenschappelijk bewijsmateriaal ten gunste van de alternatiee geneeskunde. Uit een onlangs wetenschappelijk uitgevoerd onderzoek met al de gebruikelijke ‘gouden standaard’ controles en tegencontroles waar de geneeskunde zich op voor laat staan, in de vorm van het double-blind systeem en de toepassing van placebo’s, bleek dat homeopathische behandeling van astma inderdaad werkt. De wetenschappers hadden nu enig bewijs: de homeopathie wekt.  Om precies te zijn: dit was het derde door dezelfde man sinds 1985 uitgevoerde onderzoek dat exact hetzelfde resultaat opleverde.
     Niettemin distantieerde de leider van het onderzoek zich in zijn gepubliceerd verslag van zijn resultaten en wees er in zijn conclusie op dat dit soort tests best wel eens vals-positieve, ofwel verkeerde, resultaten zou kunnen opleveren. (*19) Ondanks de wetenschappelijke opzet van het onderzoek, weigerde The Lancet in een hoofdartikel vlakweg de resultaten te accepteren:’Wat kan er nu absurder zijn dan het idee dat een stof therapeutisch actief is in zo’n sterke verdunnigng dat de patiënt er naar alle waarschijnlijkheid niet één enkele molecule van in het lichaam krijgt?... Ja, het hele verdunningsprincipe van de homeopathei is absurd; de reden voor enig therapeutisch effect moet daarom  ergens anders liggen.’ (*20) met andere woorden, de wetenschappelijke methode werkt alleen maar wanneer ze wordt gebruikt in verband met dingen waar wij in geloven, maar naar het schijnt niet met dingen die we niet begrijpen of waar we het niet mee eens zijn.
     

Laatste deel:
Het probleem met dit dogmatisch vasthouden aan vooropgestelde ideeën en het afwijzen van alles wat daarvan afwijkt of twijfel verraadt is voor zover u en mij betreft dat het het feit verhult dat een groot deel van de standaard medische praktijken mogelijk niet bijzonder goed werkt. Gevaarlijke medicijnen wekken daardoor de indruk veilig en doeltreffend te zijn. Het wekt de indruk dat mensen die geen medicijnen nodig hebben ze toch zouden moeten nemen. Veel nutteloos operatief ingrijpen dat u heel goed het leven kan kosten en waar u zeker niet beter van wordt, wordt erdoor gerechtvaardigd. Veel veelbelovende behandelwijzen waarbij geen gevaarlijke medicijnen  of operaties nodig zijn worden erdoor weggepraat. Ook al gebeurt het met de beste bedoelingen, soms veroorzaakt het een groot fysiek en geestelijk lijden, in plaats van bij te dragen tot uw gezondheid. Om kort te gaan, vanaf het moment dat u uw dokters spreekkamer binnenstapt verkeert u in groot gevaar, en vooral op het moment dat hij zegt graag wat tests te willen doen.




Dit gaat natuurlijk niet over honden of diergeneeskunde. maar ik zag toch veel gelijkenissen in de houding van de medische wereld en ik denk dat een groot aantal van de bevindingen die gedaan zijn ook wel toepasbaar zijn op onze huisdieren.

Wauw Eva! Wat een interessant artikel! En, wat heb je een hoop moeite gedaan om dit allemaal over te typen!

Een nijnagel is trouwens zo'n hard velletje dat precies naast je nagel zit (kan zitten). Omdat het velletje/nijnagel irriteert, zal iedereen proberen om het weg te krijgen. Als je het eruit trekt (en daarvoor moet je serieus "pielen") dan doet dat waanzinnig zeer.

Ik heb morgen trouwens een afspraak met de dierenarts. Ik weet nog niet of ik ga .

Ik vind het wel shocking om te lezen hoe onderzoeken worden geinterpreteerd en hoe we worden belazerd...
Groetjes, Lizzy en bedankt!

Thanks Lizzy,

Ik vond het ook behoorlijk angstaanjagend om te lezen, en het wordt alleen nog maar erger als je verder leest  >:(
Ze heeft ook een hoofdstuk geschreven over inentingen. Daar zet ik ook nog wel wat over neer, maar ik ben er nog niet met lezen, dus nog even geduld.
groetjes Eva

Eva bedabkt voor de info en al het werk. Zal er eens even voor gaan zitten  ;)

Lizzy leg eens uit....
>>Ik heb morgen trouwens een afspraak met de dierenarts. Ik weet nog niet of ik ga .<<

Geen dank hoor. Na de eerste regels wist ik al dat ik dit hier neer wilde zetten. is trouwens een goede vingeroefening voor die scriptie die ik nogsteeds moet schrijven. ik heb nog nooit een les gevolgd, maar kan al redelijk blind typen  ;D

Geen dank hoor. Na de eerste regels wist ik al dat ik dit hier neer wilde zetten. is trouwens een goede vingeroefening voor die scriptie die ik nogsteeds moet schrijven. ik heb nog nooit een les gevolgd, maar kan al redelijk blind typen

IK OOK (maar dan kan geen ''hond" het lezen )

O je! Ik zie dat ik helemaal ben vergeten de noten neer te zetten (die sterretjes en cijfertjes tussen haakjes) en dat zijn nu net die bronverwijzingen waar ik het over had. Effe typen nog:

1: British Medical Journal, 1980; 280: 1-2
2: Times, 1 November 1994
3: 'Cancer at a Crossroads', National Cancer Advisory Board, 1994: geeft aan dat het aantal gevallen  van kanker sinds 1991 met 18% is toegenomen en het sterftecijfer met 7%. Zie ook Journal of the American Medical Association, 1990; 264 (24): 317-83
4: Dr. Vernon Coleman, 'The Betrayal of Trust', European Medical Journal, 1994:4
5: Cijfers van het eerste onderzoek naar veiligheid in het ziekenhuis, uitgevoerd door het Australian Department of Health, juni 1995
6: Journal of the American Medical Association, 1995; 274 (I): 29-34
7: Edgar A. Suter, ingezonden brief, The Lancet, 1993; 342:112
8: New Scientism 17 september 1994: 23
9: What Docters don't Tell You (de nieuwsbrief), 1992:3 (12):4
10: Robert S. mendelsohn, MD, Confessions of a mMedical Heretic (Chicago: Contemporary Books, 1979): xiii-xiv
11: Zie I. Chalmer, M. Enkin & M. Keirse, Effective Care In Pregnancy and Childbirth (Oxford: Oxford University Press, 1989)
12: New England Journal of Medicine, 1995: 332 (5): 328-9
13:New England Journal of Medicine, 1992; 326: 501-6; ook 560-1
14: The Lancet, 1994; 344: 844-51
15: The Daily Telegraph, 23 september 1994
16: Journal of the American Medical Association, 1993; 269: 873-7, 878-82
17: Interview met Norman Begg, december 1989
18: The Lancet, 1993; 341:343-5
19: The Lancet, 1994; 344: 1601-6
20: The Lancet, 1994; 344: 1585