Eindelijk weer eens een update over la petite Coco.
Excuus voor de lange wachttijd.
Ik had dan ook niet veel goeds te melden.
Zelf heb ik MS en die sloeg weer eens toe, dus qua vermoeidheid redde ik het net om voor 2 Dobers, 2 kinders en een huis te zorgen en om elke 2 weken naar de DA te gaan, die qua demodex steeds slecht nieuws had. Dus op fora, fb etc. was ik volkomen stil gevallen; ik had er de energie gewoon niet voor.
Bovendien is Coco ook nog flink ziek geweest. Ze had enorme diaree, ruim een week en zelfs Duke werd ziek. Nou, als je Duke ziek wilt maken moet je als virus van goede huizen komen.
Dus ik heb ruim 10 dagen stront geschept......en zelf was ik er ook niet best aan toe.
Maar ondanks alles.......................................het wonder is geschied, Coco is vandaag eindelijk demodex-vrij verklaard!!!! Woohoo!!!
Verder weegt ze inmiddels maar liefst 23.5 kilo!!! Dat is 7.5 kilo meer dan toen ze bij me kwam.
Ook is ze zo in de hoogte, breedte en lengte gegroeid dat ze inmiddels bijna net zo hoog is als Duke en zelfs uit haar schattige jasje is gescheurd.
De halsband die ik had gekocht past zelfs niet meer op het laatste gaatje en vandaag heb ik dus maar weer een nieuwe gekocht.
Qua voeding zit ze nog steeds op ruim 6% en ze eet dus zo'n 1400 gram per dag. Maar zoals de DA al zei: "De huid is het grootste orgaan, zodra die helemaal ok is, zal ze minder nodig gaan hebben".
Qua gedrag blijft het voorlopig een hondje met een enorm verleden. Zodra ik uit de veilige omgeving kom, staat ze in de vluchtstand.
Ze heeft enorme littekens op haar rug (ruim 20 cm lang en 2 cm breed) en ik vermoed dat ze met een stok geslagen is, want zodra ze iemand met een stok ziet, schiet ze in paniek en laat prompt haar urine lopen.
Ze is nu 5 maanden bij me, en sinds vorige week ligt ze eindelijk, zoals een ontspannen hond dat doet, regelmatig op haar rug, bukje bloot en met de pootjes omhoog, klaar om op haar buikje gekroeld te worden.
Ook vermoed ik een beschadiging aan haar rug, omdat ze eigenlijk nooit gaat zitten. Ze staat of ze ligt. Trainbaar zal ze dus ook nooit worden, maar dat geeft niks. Als echte Dobermann zijnde blijft ze zowieso graag bij de baas in de buurt.
Van de week waren er in mijn apartementencomplex schilders bezig.
Moet je je voorstellen......4 reusachtige kale mannen, die allemaal koerend rondom Coco heenstonden....."lief hondje, kom maar meisje", heus, we doen niks"........en Coco die nog net niet in haar broek poepte en Duke die het eens rustig aankeek.
Overigens kan ze uitstekend van zich afbijten. Onlangs wilde een onbekende hond op haar rijden (in mijn bos komen eigenlijk altijd dezelfde honden). Duke wandelde er bedaard naar toe, om te kijken of hij moest ingrijpen, maar dat was niet nodig. Coco liet de rijdende hond als een kijvende Hyena alle hoeken van het veld zien!
We hebben nog een hele lange weg te gaan. De vacht kan nu pas echt helemaal gaan herstellen, qua vertrouwen in de mens zal het nooit meer goedkomen en qua vluchtgedrag vermoed ik ook niet helemaal.
Maar dat geeft niks. Ze is vreselijk lief, altijd vrolijk, levenslustig en echt, als je je depressief voelt is het kijken naar de immer huppelende Coco (met haar enorme littekens) voldoende om op te vrolijken en je af te vragen waar je je in hemelsnaam druk over maakt!